لطفعلی صورتگر

لطفعلی صورتگر (۱۹۰۰، شیراز - ۲۵ سپتامبر ۱۹۶۹، شیراز) دکترای زبان و ادبیات انگلیسی، استاد دانشگاه، مؤلف و شاعر ایرانی بود.^[1]

گفتاوردها

شیراز

هر باغبان که گل به سوی برزن آورد		شیراز را دوباره به یاد من آورد
آنجا که گر به شاخ گلی آرزوت هست		گلچین به پیشگاه تو یک خرمن آورد
نازم هوای فارس که از اعتدال آن		بادم بن شکوفه مه بهمن آورد
آتش به کار نایدمان روزگار دی		با آتشی که ساقی سیمین‌تن آورد
نوروز ماه فاخته و عندلیت را		در بوستان نواگر و بربط‌زن آورد
ابر هزارپاره بگیره ستیغ کوه		چون لشگری که رو به سوی دشمن آورد
من در کنار باغ کنم ساعتی درنگ		تا دلنواز من خبر از گلشن آورد
آید دوان دوان و نهد بر کنار من		آن نرگس و بنفشه که در دامن آورد
ساقی که میر مجلس انس است پیش ما		چون روز تیره گشت، می روشن آورد
مردی گریزپایم و دور از دیار خویش		زان اندُهم زمانه به پاداشن آورد[1]

دارای منبع

• «دانندهای که حوزه دانش را// از نام نیک خویش پرآوا داشت// ذوقی لطیف و طبع روان چون آب// اندیشه‌ای به ژرفی دریا داشت»
  • سخنرانی در مجلس یادبود احمد بهمنیار
• «هر بامداد که باغبان گل سوی برزن آورد// شیراز را دوباره به یاد من آورد»
  • دیوان شعر

دربارهٔ او

• «برای این که من شعر می‌گفتم و صورتگر را هم دوست داشتم، شعرهایم را برایش می‌خواندم. استاد ما بود. شعرشناس بود و خودش هم چند شعر عالی دارد.»
  • فتح‌الله مجتبایی، ۱۳۹۴^[2]

منابع

1. 1 2 برقعی، محمدباقر. سخنوران نامی معاصر ایران. ج. چهارم. نشر خرم، چاپ ۱۳۷۳. ص۲۳۶۴. شابک ‎۹۷۸۹۶۴۹۹۷۲۴۰۴. 
2. ↑ سایرمحمدی، «حسرت کتاب‌های نخوانده را دارم: گفت وگو با استاد فتح‌الله مجتبایی، مرد ماندگار فرهنگ»، روزنامه ایران، شمارهٔ ۵۹۷۵، ۲۱ تیر ۱۳۹۴، صفحهٔ ۷.

ویکی‌پدیا مقاله‌ای دربارهٔ

لطفعلی صورتگر
دارد.