پیراهن زنانه نوعی پوشاک است که از اتصال دامن، بالاپوش و سینه بند تشکیل میشود و اغلب توسط زنان و دختران استفاده میشود.
لبه انتهای تحتانی پیراهن بستگی به علاقه مد، فروتنی یا سلیقه شخصی فرد پوشنده لباس دارد و متفاوت است.[۱]
قرن ۱۹ میلادی
در این دوره پیراهنهای زنانه به دامن و پیراهن فنری و زمخت رو آورد و پشتیبانی از سبکهای دهه ۱۸۶۰ بهطور چشمگیری افزایش یافت. لباس «روز» سینه بند با خط گردن بالا و آستین بلند و لباس «شب» سینه بند با خط گردن کم (دکلته) و آستینهای خیلی کوتاه بود.
در طول این دوره، طول لباسهای مد روز متفاوت تنها فاصله اندکی، بین طول مچ پای پیراهن و زمین بود.[۲]
قرن ۲۰ و ۲۱ میلادی
از آغاز سال ۱۹۱۵ میلادی، لبه انتهایی لباسهای روزانه، دنیای پوشاک را برای همیشه ترک کرد.
برای پنجاه سال آینده لباسهای مد روز کوتاه شد (دهه ۱۹۲۰) و سپس بلند (دهه ۱۹۳۰)، سپس در سالهای جنگ جهانی دوم به علت محدودیت پارچهپیراهنها کوتاهتر شدند و سپس دوباره لباسهای بلند ("نگاه جدید").
از آنجا که در دهه ۱۹۷۰، هیچیک از انواع لباس برای مدت طولانی تحت سلطه مد نبود، لباسهای کوتاه و تا مچ پا اغلب فقط در مجلات مد و کاتالوگ حضور داشتند.[۳]