جیمز ششم و یکم

جیمز ششم و یکم (جیمز چارلز استوارت؛ ۱۹ ژوئن ۱۵۶۶ – ۲۷ مارس ۱۶۲۵)، با عنوان جیمز ششم از ۲۴ ژوئیه ۱۵۶۷ پادشاه اسکاتلند و با عنوان جیمز یکم از ۲۴ مارس ۱۶۰۳ پادشاه انگلستان و ایرلند به عنوان جزئی از پادشاهی متحد انگلستان و اسکاتلند تا زمان مرگش در ۱۶۲۵ بود. او اولین پادشاه انگلستان از خاندان استوارت‌ها بود. پادشاهی‌های اسکاتلند و انگلستان اگرچه دارای حکومت‌های مستقل با پارلمان، دادگستری و قوانین خود بودند اما هردو تحت فرمانروایی جیمز در یک اتحاد شخصی قرار داشتند.

جیمز ششم و یکم
پرترهٔ منسوب به جان دو کریتز، ح. ۱۶۰۵
پادشاه انگلستان و ایرلند (بیشتر…)
سلطنت	۲۴ مارس ۱۶۰۳ – ۲۷ مارس ۱۶۲۵
تاج‌گذاری	۲۵ ژوئیه ۱۶۰۳
پیشین	الیزابت یکم
جانشین	چارلز یکم
پادشاه اسکاتلند (بیشتر...)
سلطنت	۲۴ ژوئیه ۱۵۶۷ – ۲۷ مارس ۱۶۲۵
تاج‌گذاری	۲۹ ژوئیه ۱۵۶۷
پیشین	ماری
جانشین	چارلز یکم
نایب‌السلطنه	فهرست را ببینید جیمز استوارت، ارل موری (۱۵۶۷‍–‍۱۵۷۰) متیو استوارت، ارل لنوکس (۱۵۷۰‍–‍۱۵۷۱) جان ارسکین، ارل مار (۱۵۷۱‍–‍۱۵۷۲) جیمز داگلاس، چهارمین ارل مورتون (۱۵۷۲‍–‍۱۵۷۹)
زاده	۱۹ ژوئن ۱۵۶۶ دژ ادینبرو، ادینبرو، اسکاتلند
درگذشته	۲۷ مارس ۱۶۲۵ (۵۸ سال) (سبک جدید: ۶ آوریل ۱۶۲۵) کاخ تئوبالدز، هرفوردشایر، انگلستان
آرامگاه	۷ مه ۱۶۲۵ کلیسای وست‌مینستر
همسر(ان)	آن دانمارک (ا. ۱۵۸۹–ج. ۱۶۱۹)
فرزند(ان) بیشتر…	هنری فردریک، شاهزاده ولز الیزابت، ملکه بوهمیا مارگرت چارلز یکم رابرت، دوک کینتایر و لورن مری سوفیا
نام کامل جیمز چارلز استوارت
خاندان	استوارت
پدر	هنری استوارت، لرد دارنلی
مادر	ماری، ملکه اسکاتلند
امضاء

جیمز فرزند ماری یکم، ملکه اسکاتلند و نواده دختری هنری هفتم پادشاه انگلستان و لرد ایرلند^[۱] بود و این شرایط او را در نهایت در موقعیتی قرارداد که به هر سه پادشاهی دست پیدا کرد. جیمز در سیزده ماهگی پس از اینکه مادرش مجبور به کناره‌گیری به نفع او شد به پادشاهی اسکاتلند رسید. چهار نایب السلطنه اداره امور را برای رسیدن او به سن قانونی در سال ۱۵۷۸ بر عهده داشتند اگرچه او اداره کامل امور را تا سال ۱۵۸۳ به عهده نگرفت. در سال ۱۶۰۳ او از سوی پارلمان انگلستان وارث الیزابت یکم آخرین پادشاه از خاندان تودور در پادشاهی انگلستان و ایرلند شد که وارثی نداشت.^[۲] او فرمانروایی خود را در هر سه پادشاهی برای ۲۲ سال تا زمان مرگش در سال ۱۶۲۵ و ۵۸ سالگی ادامه داد و این دوران پس از او به دوره جاکوبین معروف شد. بعد از اتحاد پادشاهی‌ها در سال ۱۶۰۳ او در انگلستان به عنوان بزرگ‌ترین قلمرو مستقر شد و فقط یکبار در سال ۱۶۱۷ به اسکاتلند برگشت و خود را پادشاه بریتانیای کبیر و ایرلند نامید. او مدافع اصلی پارلمان واحد برای انگلستان و اسکاتلند بود. در دوره او استعمار اولستر و استعمار بریتانیایی آمریکا آغاز شد.

پادشاهی جیمز در اسکاتلند با ۵۷ سال و ۲۴۶ روز از تمام پیشینیانش طولانی‌تر بود. او به اکثر اهدافش در اسکاتلند رسید اما در انگلستان با مشکلات بزرگی از جمله توطئه باروت در سال ۱۶۰۵ و مشکلات متعدد با پارلمان انگستان مواجه شد. در دوره سلطنت جیمز دوره طلایی ادبیات و درام الیزابت ادامه پیدا کرد و نویسندگانی همچون ویلیام شکسپیر، جان دان، بن جانسن و سر فرانسیس بیکن به شکوفایی یک فرهنگ ادبی پر رونق کمک کردند.^[۳] جیمز خود نیز ادیب برجسته‌ای بود و کتاب‌های متعددی مانند قانون حقیقی پادشاهی‌های آزاد (۱۵۹۸) را تألیف کرد. او حامی ترجمه انجیل به زبان انگلیسی بود که بعدها به نام او شهرت یافت. سر آنتونی ولدون ادعا کرد که او به لقب «عاقلترین احمق مسیحیت» نامیده شده، لقبی که تا امروز با شخصیت او مانده‌است. از نیمه دوم قرن بیستم تاریخدانان در مورد شهرت جیمز بازنگری کرده و از او به عنوان یک پادشاه فکور و جدی یاد کردند. او عمیقاً به سیاست صلح متعهد بود و تلاش کرد از درگیر شدن در جنگ‌های مذهبی خودداری کند، خصوصاً در دوره جنگ‌های سی ساله (۱۶۱۸–۱۶۴۸) که قسمت‌های وسیعی از اروپای مرکزی را به نابودی کشید. او همچنین تلاش کرد که از قدرتمند شدن عناصر باز جنگ طلب در پارلمان انگلستان که خواهان جنگ با اسپانیا بودند جلوگیری کند اما موفق نشد.^[۴]

روابط شخصی

جیمز در طول زندگی روابط نزدیکی با درباریان مرد داشت. درستی این روابط در میان تاریخ‌نگاران مورد بحث است.^[۵] در اسکاتلند ان موری به‌عنوان معشوقهٔ پادشاه شناخته می‌شد.^[۶] پس از بر تخت نشستن جیمز در انگلستان، طرز برخورد مسالمت‌آمیز و متوسل به عقل او با رفتار ستیزه‌جویانه، عشوه‌گرانه و شوخ‌آمیز الیزابت به‌طور قابل ملاحظه‌ای در تضاد بود.^[۵] این رفتار در لطیفهٔ معاصر Rex fuit Elizabeth, nunc est regina Iacobus (الیزابت پادشاه بود، حالا جیمز ملکه است) قابل مشاهده است.^[۷]

برخی از زندگی‌نامه‌نویسان جیمز به این نتیجه رسیدند که اسمه استوارت، دوک لنوکس؛ رابرت کار، ارل سامرست؛ و جرج ویلیرز، دوک باکینگهام، معشوقه‌های او بودند.^[۸] جان اوگلندر بیان داشت که هیچ شوهر عاشقی مانند جیمز ندیده که نسبت به همسرش به این اندازه (به‌ویژه با دوک باکینگهام) عشق‌بازی کند.^[۹] ادوارد پیتون به یاد می‌آورد که پادشاه دوک باکینگهام را به‌عنوان معشوقه می‌بوسد.^[۱۰] پس از بازسازی کاخ آپتورپ در نورث‌همپتون‌شر که در سال‌های ۲۰۰۴–۲۰۰۸ انجام شد، گذرگاه پیش‌تر ناشناخته‌ای پیدا شد که اتاق خواب جیمز و دوک باکینگهام را به هم متصل می‌کرد.^[۱۱]

برخی از زندگی‌نامه‌نویسان جیمز استدلال می‌کنند که روابط ذکرشده جنسی نبوده‌اند.^[۱۲]

جستارهای وابسته

• توطئه باروت

منابع

1. لردنشین ایرلند در دوران هنری هشتم به پادشاهی تبدیل شد.
2. The Glorious Revolution Written by Clarice Swisher
3. The Cambridge history of British theatre. Cambridge: Cambridge University Press. ۲۰۰۴. OCLC 53477443. شابک ۰۵۲۱۸۲۷۹۰۶.
4. 1892-1957.، Davies, Godfrey, (۱۹۵۹). The early Stuarts, 1603-1660 (ویراست ۲d ed). Oxford,: Clarendon Press. OCLC 398743. شابک ۰۱۹۸۲۱۷۰۴۸.نگهداری یادکرد:متن اضافی (رده)
5. (Bucholz و Key 2004، ص. 208): "... his sexuality has long been a matter of debate. He clearly preferred the company of handsome young men. The evidence of his correspondence and contemporary accounts have led some historians to conclude that the king was homosexual or bisexual. In fact, the issue is murky."
6. Bain, Joseph (1894), Calendar of letters and papers relating to the affairs of the borders of England and Scotland, vol. 2, Edinburgh: Creative Media Partners, pp. 30–31, 44, ISBN 978-1-01-579859-5, OL 46169615M
7. Hyde, H. Montgomery (1970). The Love That Dared Not Speak its Name. London: Heinemann. pp. 43–44.
8. e.g. Young, Michael B. (2000), King James and the History of Homosexuality, New York University Press, شابک ‎۹۷۸−۰−۸۱۴۷−۹۶۹۳−۱; Bergeron, David M. (1991), Royal Family, Royal Lovers: King James of England and Scotland, University of Missouri Press; Murphy, Timothy (2011), Reader's Guide To Gay & Lesbian Studies, Routledge Dearborn Publishers, p. 312.
9. Bergeron, David M. (1999). King James and Letters of Homoerotic Desire. Iowa City: University of Iowa Press. p. 348.
10. Ruigh, Robert E. (1971). The Parliament of 1624: Politics and Foreign Policy. Harvard University Press. p. 77.
11. Graham, Fiona (5 June 2008). "To the manor bought". BBC News. Retrieved 18 October 2008.
12. e.g. Lee, Maurice (1990), Great Britain's Solomon: James VI and I in his Three Kingdoms, Urbana: University of Illinois Press, ISBN 978-0-252-01686-8.