From Wikipedia, the free encyclopedia
در فیزیک نظری، نظریه اینشتین-کارتان (به انگلیسی: Einstein–Cartan theory) که همچنین با نامهای نظریه اینشتین-کارتان-سیاما-کیبل یا نظریه اینشتین-سیاما-کیبل نیز شناخته میشود یک نظریه کلاسیک گرانش شبیه به نسبیت عام است، با این تفاوت که فرض ناپدید شدن پیچش در اتصال را در نظر نمیگیرد. تقریباً به همان گونه ای که خمش با انرژی-تکانه ماده ارتباط دارد، پیچش نیز با تکانه زاویه ای اسپین مرتبط است. این نظریه نخستین بار توسط الی کارتان در سال ۱۹۲۲ پیشنهاد شد[1] و در سالهای بعدی ارائه گردید.[2] دنیس سیاما و تام کیبل بهطور جداگانه در دهه ۱۹۵۰ نظریه را مورد بازبینی قراردادند و یک بررسی مهم از آن در سال ۱۹۷۶ منتشر گردید.[3] آلبرت اینشتین در سال ۱۹۲۸ و در حین تلاش ناموفقش برای انطباق پیچش با تانسور میدان الکترومغناطیسی به عنوان بخشی از یک نظریه میدان یکپارچه، با این نظریه مرتبط شد. این خط فکری اینشتین را به سوی نظریه مرتبط اما متفاوت دورهمسانی سوق داد.[4]
نظریه اینشتین-کارتان از نظر تاریخی در سایه همتای بدون پیچشش و سایر نظریههای جایگزین مانند نظریه برانس دیکی قرار میگیرد زیرا افزودن پیچش قدرت پیشبینی نظریه را به میزان کمی و به بهای پیچیدهتر شدن معادلاتش، افزایش میدهد.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.