From Wikipedia, the free encyclopedia
مخالفت با بردگی نام جنبشی بود که برای پایان دادن به تجارت برده و آزادسازی بردگان از زیر یوغ و اسارت در آمریکا و غرب اروپا شکل گرفت.
 | برای تأییدپذیری کامل این مقاله به منابع بیشتری نیاز است. |
.jpg)
برده داری یک سیستمِ قانونی و به رسمیت شناخته بود که در آن انسان‌ها به‌شکلِ قانونی، ملک یا دارایی در نظر گرفته می‌شدند.[1] برده چندین حق داشت و می‌شد وی را خریداری کرده یا فروخت و مجبور به کار برای مالکِ برده، بدونِ هرگونه حقِ انتخاب (به اجبار) یا دستمزد می‌کردند. در مستعمرات آمریکایی و دیگر نقاط، اغلب فرزندانِ یک مادرِ برده، به عنوانِ برده شناخته شده و به‌شکلِ برده به دنیا می‌آمدند.[2]
با اعتراضات کشیش دومینیکنی بارتولومه د لاس کاساس که از شیوه برخورد با بردگان در دنیای نو شوکه شده بود، اسپانیا نخستین قانون الغاء برده داری در مستعمرات را در سال ۱۵۴۲ به اجرا گذاشت ولی مجبور به تضعیف این قانون تا سال ۱۵۴۵ شد. نظام برده‌داری تا قرن ۱۸ اعتراضات کمی را برانگیخت. در این قرن متفکران عصر روشنگری و معتقدان به فلسفه عقلانی برده‌داری را به دلیل نقض حقوق انسانی مورد انتقاد قرار دادند. سپس اعضای فرقه مذهبی کویکر و دیگر مذاهب انجیلی نیز برده‌داری را به عنوان عملی غیر مسیحی محکوم کردند. اگرچه احساسات ضد برده‌داری در اواخر قرن ۱۸ گسترش بسیاری پیدا کرده بود، با این حال این احساسات نتوانستند تأثیر سریع و مؤثری در مراکز اصلی برده‌داری، نظیر غرب هندوستان، آمریکای جنوبی و ایالت‌های جنوبی آمریکا داشته باشند. واردات بردگان آفریقایی در مستعمرات انگلستان در سال ۱۸۰۷ و در ایالات متحده در سال ۱۸۰۸ ممنوع شد. در نهایت نیز برده‌داری در بریتانیا و غرب هند، در سال ۱۸۲۷ و در متصرفات فرانسه ۱۵ سال بعد منسوخ شد.
با این حال در یازده ایالت در جنوب آمریکا، برده‌داری یک عرف رایج اجتماعی و اقتصادی محسوب می‌شد، به نحوی که در سال ۱۸۶۰، جمعیت بردگان در ایالات متحده به چهار میلیون افزایش یافته بود. مبارزه با بردگی در ایالات متحده به دلیل قوانینی که برای حفظ تعادل قوای نیروهای شمال و جنوب آمریکا در نظر گرفته شده بود تحت فشار قرار داشت. جنبش مخالفت با برده‌داری در شمال تحت رهبری اصلاح طلبان اجتماعی از قبیل ویلیام لوید گریسون -بنیانگذار جامعه ضد برده‌داری آمریکا- نویسندگانی مانند جان گرین لیف ویتیر و هریت بیچر استو؛ بردگان سابق مانند فردریک داگلاس؛ و سیاه پوستان آزاد مانند برادر چارلز هنری و جان بزاز لنگستن -کسی که به پیدایش جنبش جمعیت ضد برده‌داری در اوهایو کمک کرد- قرار داشت.
انتخابات ریاست جمهوری سال ۱۸۶۰ و پیروزی آبراهام لینکلن، به عنوان کسی که با گسترش برده‌داری به سوی غرب مخالفت کرد، نقطه عطفی در تاریخ جنبش ضد برده‌داری آمریکا بود. به دنبال این اتفاق و با اعتقاد به اینکه مسیر آنان در زندگی مورد تهدید قرار گرفته، ایالات جنوبی از اتحاد ایالات متحده خارج شدند؛ اقدامی که منجر به جنگ‌های داخلی آمریکا شد. در سال ۱۸۶۳ آبراهام لینکلن اعلامیه‌ای مشهور به اعلامیه آزادی را صادر کرد که به موجب آن تمامی بردگان مستقر در ایالت‌های موتلف آزاد شدند و به دنبال آن و بر پایه سیزدهمین متمم قانون اساسی ایالات متحده (۱۸۶۵) برده‌داری در سراسر کشور ممنوع شد.
برده‌داری در آمریکای لاتین برای اولین بار در طول جنگ‌های استقلال (۱۸۱۰–۱۸۲۲) ممنوع شد، با این حال این شیوه تا سال ۱۸۸۸ و به صورت یک عادت در این مناطق باقی‌مانده بود، به ویژه در مستعمرات اسپانیولی نظیر کوبا و پورتوریکو. در برخی مناطق آفریقایی و بخش عمده جهان اسلام نیز تا اوایل قرن ۲۰ بر ادامه سنت برده‌داری به عنوان یک اصل قانونی و شرعی اصرار می‌شدهر چند که بر اساس احکامی کمرنگ شده بود مانند حدیثی از پیامبر اسلام که بیان میکند بدترین مردم کسی است که انسان ها بفروشد.(کافی"جلد5"ص114)
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
