سه‌خداباوری
از ویکی‌پدیا، دانشنامه آزاد
این مقاله در مورد دیدگاه سه‌خداباوری در مسیحیت است. برای اعتقاد به خدایان متعدد، به چندخداپرستی مراجعه کنید.
سه‌خداپرستی یا سه‌خداباوری[۱]
(انگلیسی: Tritheism) یک بدعت مسیحی است که در آن وحدت تثلیث و در نتیجه یکتاپرستی نفی می‌شود. سه‌خداباوری بیش از هر مکتب فکری واقعی سه خدای جداگانه را مطرح می‌کند و یک انحراف احتمالی را نشان می‌دهد.[۲]سه‌خداباوری معمولاً کمی بیشتر از یک برچسب خصمانه است[۳]و به کسانی گفته می‌شد که بر «فردیت» هر اقنوم یا شخص الهی (خدای پدر، عیسی و روح‌القدس) ، بیش از وحدت تثلیث به عنوان یک کل تأکید می‌کردند. این اتهام به ویژه بین قرن‌های سوم و هفتم پس از میلاد رایج بود.[۱]
در تاریخ مسیحیت متکلمان مختلف متهم به سه‌خداباوری شده‌اند. در میان اولین‌ها، تک‌سرشت‌باور جان فیلوپونوس (درگذشته حدود ۵۷۰) و پیروان او، مانند یوجنیوس و کونون تارسوس بودند.[۱] آنها تعلیم دادند که ماهیت مشترک تثلیث یک انتزاع است، به طوری که در حالی که این سه شخص همسویه هستند، در ویژگی‌های خود متمایز هستند.[۴] دیدگاه آنها تلاشی برای آشتی دادن ارسطو با مسیحیت بود.[۳] این دیدگاه که پتر سوم انطاکیه از آن دفاع می‌کرد، به عنوان سه‌تاپرستی در سینود در اسکندریه در سال ۶۱۶ محکوم شد. .[۲][۱] همچنین در سومین شورای قسطنطنیه در ۶۸۰–۸۱ مجدداً به عنوان سه‌تاپرستی محکوم شد.[۴]
نظر مسلمانان
اسلام مفهوم هرگونه «کثرت» در درون خداوند را انکار توحید (اسلام) و بیگانه با وحی موجود در کتاب مقدس مسلمانان می‌داند. «شرک»، دادن به خدا - خواه پسر خدا، دختر یا سایر شریک‌ها باشد، نوعی کفر در نظر گرفته می‌شود. اسلام در قرآن به‌طور مکرر و قاطعانه بر یگانگی مطلق خدا تأکید می‌کند، بنابراین احتمال اشتراک دیگری در حاکمیت یا ماهیت او را رد می‌کند.[۵] برخی در اسلام، روح القدس را فرشته جبرئیل می‌دانند.[۶] مسلمانان به صراحت آموزه‌های مسیحی تثلیث را از همان ابتدا رد کرده‌اند.[۵][۷]
جستارهای وابسته
منابع
پیوند به بیرون
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.