From Wikipedia, the free encyclopedia
دوران پارینه‌سنگی یا پالئولیتیک[1] (Paleolithic) قدیمی‌ترین دوران ماقبل تاریخ انسان و فرهنگ مادی انسانی و دورانی است که در آن انسان برای نخستین بار از ابزار سنگی دست‌ساز استفاده کرد. پارینه‌سنگی از حدود ۳٫۳ میلیون سال پیش تا زمان عقب‌نشینی یخچال‌ها از نیمکرهٔ شمالی در فاصلهٔ سال‌های ۱۰ هزار تا۸۵۰۰ قبل میلاد ادامه داشته است. به پارینه‌سنگی، عصر سنگ کهن و دیرینه‌سنگی هم گفته شده است.
| تقسیم‌بندی سه‌گانه اعصار | ||||||
| عصر تاریخی | ||||||
| دوره لا تن | نیاتاریخ | |||||
| دوره هالشتات | ||||||
| عصر آهن | ||||||
| پسین | ||||||
| میانه | ||||||
| پیشین | ||||||
| عصر برنز | ||||||
| دوران نوسنگی | عصر مس | |||||
| نوسنگی با سفال | پیشاتاریخ | |||||
| نوسنگی پیش از سفال ب | ||||||
| نوسنگی پیش از سفال آ | ||||||
| میان‌سنگی | میان‌سنگی، فراپارینه‌سنگی | |||||
| پارینه‌سنگی | پسین | |||||
| میانه | ||||||
| پیشین | ||||||
| عصر سنگ | ||||||
.jpg)
واژه پارینه‌سنگی در سده نوزدهم میلادی برای نامیدن عصر حجر مورد استفاده قرار گرفت. در این دوران ابزار سنگی به طریق ابتدایی و خشن و بدون صیقل ساخته می‌شد و مانند آنچه در ادوار بعدی یعنی در دوران نوسنگی تولید می‌شد، نیست. به‌زودی ضرورت تقسیمات بیشتری برای دوران پارینه‌سنگی در پژوهش‌های باستان‌شناسی محسوس گردید و در اروپا و آسیای غربی این دوران دیرپا را به سه دوره پارینه‌سنگی قدیم، میانه و جدید تقسیم کردند. هر یک از ادوار سه‌گانه فوق به سه دوره کوتاهتر زیرین و میانی و زبرین تقسیم می‌شوند.[2]
دوران پارینه‌سنگی ابتدایی‌ترین و طولانی‌ترین مرحله زندگی انسان است (در واقع ۹۹٪ آن را پوشش می‌دهد). در این دوره روند فرگشت فکری، جسمی، فرهنگی و فناورانه انسان شکل می‌گیرد. اولین ابزارها به دست گونه‌های نخستین انسان به وسیله سنگ در این دوره ساخته می‌شود. مکان آن نیز شرق آفریقا در اتیوپی، کنیا، تانزانیا به ویژه ناحیه الدوایی و در آسیا و اندونزی است. در همین دوره بود که انسان از شکل شاخه‌های اولیه سرده انسانی نظیر انسان ماهر Homo habilis تحول یافته و به شکل انسان امروزی یعنی انسان خردمند Homo sapiens درآمد.
در دوران پارینه‌سنگی، انسان‌ها در گروه‌های نسبتاً کوچکی گرد هم آمده و به گردآوری گیاهان، ماهی‌گیری و شکار پرداخته‌اند. ساخت ابزار سنگی ویژگی اصلی این دوران است، اما انسان‌ها در سراسر پارینه‌سنگی از ابزارهای چوبی و استخوانی نیز بهره می‌گرفته‌اند. انسان‌ها در آن دوران از چرم و الیاف گیاهی نیز استفاده کرده‌اند. در اواخر دوران پارینه‌سنگی، انسان‌ها نخستین بار اقدام به آفرینش هنری کردند که شامل هنر صخره‌ای و ساخت اشیا و نقاشی درون غارها می‌شد. همچنین آغاز رفتار مربوط به باورهای دینی همچون برگزاری آیین‌ها و آیین خاکسپاری مربوط به اواخر پارینه‌سنگی است.[3]
آب‌وهوای پارینه‌سنگی متشکل از دوره‌های یخبندان و بین یخبندان بود و به‌طور متناوب دماهای سرد و گرمی را تجربه می‌کرد.
انسان‌شناسان با پژوهش بر روی آثار باقی‌مانده از دوران جمع‌آوری غذا (دوران پارینه‌سنگی) و نیز از طریق ابزارهای سنگی خاص هر دوره، آن را سه بخش تقسیم کرده‌اند که عبارتند از پارینه‌سنگی زیرین، پارینه‌سنگی میانی و پارینه سنگی جدید.
باستان‌شناسان معتقدند پارینه‌سنگی جدید از حدود ۴۰ هزار سال پیش آغاز و در حدود ۱۲ هزار سال پیش پایان یافته است. در این دوران انسان نئاندرتال از بین می‌رود و انسان خردمند که به انسان کرومانیون نیز مشهور است پدیدار می‌گردد. ابزارها شکل تکامل یافته‌تری پیدا می‌کنند و تخصصی‌تر می‌شود و سنت ابزارسازی تیغه‌ای یا خُرده‌سنگی آغاز می‌شود.
پس از پایان یافتن دوره پارینه‌سنگی، دوره میان‌سنگی شروع می‌شود که دوره فراپارینه‌سنگی نیز نامیده شده است. دوره فراپارینه‌سنگی از حدود ۱۲ هزار سال پیش آغاز و تا ۱۰ هزار سال پیش ادامه داشته است.
تقسیم‌بندی ارائه شده برای هر کدام از این دوره‌ها بر اساس پیشرفت‌هایی است که در نوع ساخت ابزارهای سنگی به وجود آمده است.
تقسیم‌بندی پارینه‌سنگی به سه دوره قدیم، میانه و جدید با وجود نواقصی که دارد به هر حال برای پژوهش‌های علمی و از نظر مقایسه و روابط این فرهنگ‌ها در ایران و سایر نواحی خاور نزدیک و آسیای مرکزی و همچنین در سال‌های اخیر برای هندو پاکستان مورد استفاده قرار می‌گیرد. پژوهش‌های علمی مربوط به دوران پارینه‌سنگی در ایران مانند کشورهای ترکیه و عراق و پاکستان و افغانستان خیلی دیرتر از مناطق سوریه و فلسطین در خاور نزدیک انجام گردید.
در اواخر سده نوزدهم پروفسور ژاک دمرگان رئیس هیئت حفاری فرانسوی‌ها در ایران گزارش وجود ادوات سنگی را در لایه پلیستوسن در حوزه دریای خزر انتشار داد ولی اظهار داشت که بقیه ایران در این دوره به وسیله یخچال‌ها و دریاچه‌ها پوشیده بوده است. در دهه ۱۹۳۰ میلادی آثار سطحی مربوط به دوران پارینه‌سنگی در فارس در نزدیک شهر شیراز به وسیله هنری فیلد به‌دست آمد. اولین حفاری مربوط به دوران پارینه‌سنگی در سال ۱۹۴۹ میلادی به وسیله پروفسور کارلتون استانلی کوون انجام شد. او نخست در غار بیستون در کرمانشاه و سپس در غار تمتمه نزدیک دریاچه ارومیه کاوش نمود. در همان سال نیز در بازمانده‌های دوران میان‌سنگی در غار کمربند بهشهر مازندران و در سال ۱۹۵۱ در غار هوتو در نزدیکی غار کمربند حفاری نمود. از آن سال به بعد پژوهش‌های باستان‌شناسی پارینه‌سنگی ایران از سوی باستان‌شناسانی از کانادا، دانمارک، فرانسه، بریتانیا، ایتالیا و آمریکا و دیگران در ایران انجام شده است.[4] مدارک یافت شده در امتداد رودخانه زاب در شهرستان پیرانشهر نشان می دهد که انسانهای پارینه سنگی قدیم حداقل از حدود ۳۰۰ تا ۴۰۰ هزار سال پیش در منطقه حضور داشته‌اند.[5][6]
اکثر ابزارهای سنگی دوره میانی در ایران از نوع موستری هستند. خراشنده‌های جانبی و تیزه و استفاده از شیوه تراش لوالوا از شاخصه‌های موستری در ایران هستند. بیشتر آثار دوره پارینه‌سنگی میانی در ایران، در منطقه زاگرس یافت شده‌اند. در این دوره آیین تدفین وجود داشته است. تنها بقایای سنگواره انسانهای این دوره که نئاندرتال هستند در غار شکارچیان بیستون و غار وزمه در غرب ایران کشف شده‌اند.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
