هایپرپلازی خوشخیم پروستات
From Wikipedia, the free encyclopedia
هیپرپلازی خوشخیم پروستات (BPH), که بزرگی پروستات نیز نامیده میشود، افزایش غیر سرطانی اندازه غده پروستات است.[1] علائم ممکن است شامل تکرر ادرار، مشکل در شروع ادرار کردن، جریان ضعیف ادرار، ناتوانی در ادرار کردن، یا بیاختیاری ادرار باشد.[1] عوارض میتواند شامل عفونتهای مجاری ادراری، سنگ مثانه و مشکلات مزمن کلیه باشد.[2]
هیپرپلازی خوشخیم پروستات | |
---|---|
نامهای دیگر | Benign enlargement of the prostate (BEP, BPE), adenofibromyomatous hyperplasia, benign prostatic hypertrophy, benign prostatic obstruction |
سمت راست نمایی از هیپرپلازی خوشخیم پروستات و سمت چپ تصویری از پروستات طبیعی | |
تخصص | پزشکی مجاری ادراری |
نشانهها | تکرر ادرار، مشکل در شروع ادرار، کاهش قطر ادرار، احتباس ادرار، بیاختیاری ادرار |
عوارض | عفونت ادراری، سنگ مثانه، نارسایی کلیه |
دورهٔ معمول آغاز | اغلب بالای ۴۰ سال |
علت | نامشخص |
عوامل خطر | سابقه خانوادگی، چاقی، دیابت نوع ۲, کمتحرکی، اختلال نعوظ |
روش تشخیص | براساس شرح حال و معاینهبالینی و پس از رد سایر علل ایجادکننده علائم |
تشخیص افتراقی | نارسایی قلب، دیابت، سرطان پروستات |
درمان | تغییر سبک زندگی، درمان دارویی، جراحی |
دارو | آلفابلوکر از قبیل ترازوسین و ۵-آلفا ردوکتاز مثل فیناستراید |
فراوانی | ۱۰۵ میلیون درگیری سالیانه (۲۰۱۵) |
طبقهبندی و منابع بیرونی | |
پیشنت پلاس | هیپرپلازی خوشخیم پروستات |
علت بیماری نامشخص است[1] عوامل خطر عبارتند از: سابقه خانوادگی، چاقی، دیابت نوع ۲، ورزش نکردن به اندازه کافی، و اختلال نعوظ.[1] داروهایی مانند پسودوافدرین (pseudoephedrine)، آنتیکولینرژیکها (anticholinergics) و مسدودکنندههای کانال کلسیم (calcium channel blockers) ممکن است علائم را بدتر کنند.[2] مکانیسم زمینهای این بیماری شامل به فشار آوردن پروستات روی میزراه، مجرای خروج ادرار، مربوط میشود و در نتیجه، خروج ادرار از مثانه را دشوار میسازد.[1] تشخیص معمولاً بر اساس علائم و معاینه، پس از رد سایر علل احتمالی انجام میشود.[2]
گزینههای درمانی برای BPH شامل تغییرات سبک زندگی، داروها، چندین پروسیجر، و جراحی است.[1][2] در افرادی با علائم خفیف، کاهش وزن، ورزش کردن و کاهش مصرف کافئین توصیه میشود، گرچه کیفیت شواهد برای تأثیر ورزش پایین است.[2][3] در کسانی که علائم قابل توجهتری دارند، ممکن است تجویز دارو شامل مسدودکنندههای آلفا (alpha blockers) مانند ترازوسین (terazosin) یا مهارکنندههای ۵α ردوکتاز (۵α-reductase inhibitors) مانند فیناستراید (finasteride) انجام شود.[1] در افرادی که با اقدامات دیگر بهبود نمییابند، ممکن است جراحی برای برداشتن بخشی از پروستات انجام شود.[2] برخی از داروهای گیاهی که مورد مطالعه قرار گرفتهاند، مانند نخل ارهای، در این بیماری کمکی نشان ندادهاند.[2] سایر داروهای گیاهی که تا حدودی در بهبود جریان ادرار مؤثر هستند، عبارتند از بتا-سیتوسترول[4] از Hypoxis rooperi (علف ستارهای آفریقایی)، pygeum (استخراج شده از پوست Prunus africana),[5] دانه کدو تنبل (Cucurbita pepo)، و ریشه گزنه (Urtica dioica).[6]
در سراسر جهان، حدود ۱۰۵ میلیون مرد تحت تأثیر BPH قرار دارند[7] این بیماری معمولاً پس از ۴۰ سالگی شروع میشود.[1] نیمی از مردان بالای ۵۰ سال به این بیماری مبتلا میشوند.[2] پس از سن ۸۰ سالگی، تا حدود ۹۰ درصد از مردان تحت تأثیر قرار میگیرند.[8][9][1] با اینکه سطح آنتیژن اختصاصی پروستات ممکن است در مردان مبتلا به BPH افزایش یابد، این وضعیت، خطر ابتلا به سرطان پروستات را افزایش نمیدهد.[10]