نیروهای بنیادی
From Wikipedia, the free encyclopedia
نیروهای بنیادی در فیزیک (که گاهی آنها را نیروهای تعاملی نیز مینامند) نیروهایی هستند که بوسیلهٔ آنها سادهترین ذرات در جهان با یکدیگر اندرکنش (تعامل) دارند. یک نیرو را زمانی «بنیادی» میگوییم که نتوان آن را بوسیلهٔ دیگر نیروها توصیف کرد. چهار نیروی بنیادی شناخته شده عبارتند از: نیروی هستهای ضعیف، نیروی هستهای قوی، نیروی الکترومغناطیسی و گرانش. نیروهای هستهای قوی و ضعیف را به ترتیب با نامهای نیروی قوی و ضعیف هم میشناسند.[1] احتمالاً به جز گرانش، بقیه این نیروها به وسیله یک سری محاسبات تقریبی که به نظریهٔ اختلال معروف است، قابل توصیفند. با این حال مواردی هم وجود دارد که نظریهٔ اختلال نمیتواند به خوبی پدیدهٔ مشاهده شده را توصیف کند. مانند: تک موج.[2][3]