نبرد شمال آفریقا
From Wikipedia, the free encyclopedia
نبردهای آفریقای شمالی (نام دیگر: نبرد صحرا) شامل نبردهایی در بیابانهای لیبی و مصر و همچنین در مراکش، الجزیره و تونس در جنگ جهانی دوم است.[1]
نبردهای آفریقای شمالی | |||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
بخشی از جنگ جهانی دوم | |||||||
تانک بریتانیا در حال عبور کردن از تانک آلمانی آتش گرفته، ۲۷ نوامبر ۱۹۴۱ | |||||||
| |||||||
طرفهای درگیر | |||||||
ایالات متحده آمریکا پادشاهی متحده بریتانیا استرالیا کانادا چکسلواکی فرانسه آزاد یونان هند زلاندنو آفریقای جنوبی لهستان |
آلمان نازی ایتالیا دولت ویشی فرانسه با حمایت: امپراتوری ژاپن | ||||||
تلفات و خسارات | |||||||
فرانسه آزاد ۱۶٬۰۰۰ کشته، مجروح یا اسیر |
آلمان نازی: ۱۲٬۸۰۸ کشته، نامعلوم مجروح، ۱۰۱٬۷۸۴ اسیر |
درگیریهای نظامی در آفریقای شمالی در جنگ جهانی دوم از ۱۰ ژوئن ۱۹۴۰ آغاز شد و تا ۱۳ ماه مه ۱۹۴۳ ادامه پیدا کرد. این نبردها از نظر استراتژیکی برای متفقین غربی و نیروهای محور حائز اهمیت بودند.[2]
هدف نیروهای محور دسترسی به خاورمیانه بود تا به این ترتیب بتوانند میزان دسترسی خود را به نفت افزایش دهند و همچنین دست بریتانیا را از منابع مادی و انسانی امپراطوریاش در آسیا و آفریقا کوتاه کنند.
ضمن آنکه تصرف کانال فوقالعاده استراتژیک سوئز میتوانست خطوط تدارکاتی بریتانیا به آسیا و آفریقا و بالعکس را نابود کند. چرا که هیتلر از تصرف بریتانیا منصرف شده بود و قصد داشت از طریق حملات هوایی و قطع کردن خطوط تدارکاتی بریتانیا این کشور را از پا درآورد.
همچنین، بعد از شکست مصیبت بار در اروپای غربی در بهار ۱۹۴۰ (سقوط فرانسه، هلند، بلژیک و…)، نبرد آفریقای شمالی این فرصت را برای متفقین به وجود آورد تا جبههای جدید در مقابل محور بگشایند و همچنین پس از تهاجم آلمانها به اتحاد جماهیر شوری در ژوئن ۱۹۴۱، فشار آلمانها بر جبهه شرق را کاهش دهند.
نبرد آفریقای شمالی سه مرحله داشت: نبرد صحرای غرب (غرب مصر و شرق لیبی)، عملیات مشعل (الجزایر و مراکش) و نبرد تونس. طی کل نبرد آفریقای شمالی، آلمانیها و ایتالیاییها متحمل ۶۲۰ هزار تلفات شدند، در حالی که کشورهای مشترکالمنافع بریتانیایی ۲۲۰ هزار نفر از افراد خود را از دست دادند.
تعداد تلفات آمریکاییها فقط در تونس بیش از ۱۸۵۰۰ نفر بود. پیروزی متفقین در آفریقای شمالی موجب نابودی ۹۰۰ هزار نفر از سربازان آلمان و ایتالیا شد، جبهه دیگری را علیه محور گشود و امکان حمله به سیسیل و خاک اصلی ایتالیا در تابستان ۱۹۴۳ را به وجود آورد و تهدید محور علیه میدانهای نفتی خاورمیانه و خطوط تدارکاتی بریتانیا به آسیا و آفریقا را بر طرف کرد. این سلسله نبردها طی جنگ جهانی دوم از اهمیتی خاص برخوردار بود.[3]