منطقه اچ ۲
From Wikipedia, the free encyclopedia
مناطق اچ دو (به انگلیسی: H II region) ابرهایی بزرگ با چگالی کم و گازهای یونیزه شده هستند که زایش ستارگان در آنها شکل میگیرد. ستارههای آبی با عمر کوتاه مدت (مانند ابرغولهای آبی و فراغولها) در این مناطق مقدار فراوانی نور ماورای بنفش ساطع میکنند که گازهای اطراف خود را یونیزه میسازند. این مناطق که اغلب حدود چند صد سال نوری وسعت دارند متشکل از توده ابرهای مولکولی غول پیکر هستند.
اولین کسی که پی به وجود این مناطق برد نیکولاس کلاود بود. وی در سال ۱۶۱۰ سحابی شکارچی (جبار) را کشف کرد. نام مناطق اچ دو، بر گرفته از مقدار بسیار زیاد اتمهای یونیزه شدهٔ هیدروژنی است که در این مناطق وجود دارد. مناطق اچ یک دارای اتمهای هیدروژن خنثی هستند و مناطق اچ دو دارای مولکولهای هیدروژن هستند. اشکال این مناطق به دلیل توزیع غیر یکنواخت گازها و ستارهها بسیار متنوع است. آنها اغلب مانند سحابی سر اسب دارای اشکال رشتهای هستند و اشکال عجیب دارند. این مناطق گاهی در طول چندین میلیون سال، هزاران ستاره تولید میکنند.
در پایان، انفجار سوپر نوا و ایجاد باد قوی ستارهای از سوی ستارگان حجیم باعث میشود که خوشهٔ ستارهای، گازهای این مناطق را پراکنده کند و در پشت این خوشهها ستارههایی مانند ستارگان خوشهٔ پروین تشکیل میشوند.
مناطق اچ دو میتوانند در فاصلههای قابل توجهی در جهان دیده شوند و مطالعه دربارهٔ آنها برای شناخت فواصل و خواص شیمیایی دیگر کهکشانها بسیار با اهمیت است. کهکشانهای مارپیچی و نامنظم شامل بسیاری از مناطق اچ دو هستند در صورتی که کهکشانهای بیضوی تقریباً عاری از آناند. در کهکشانهای مار پیچی، از جمله کهکشان راه شیری مناطق اچ دو در بازوهای مارپیچی متمرکز شدهاند در حالی که در کهکشانهای نامنظم آنها به صورت آشفته توزیع پیدا کردهاند. برخی از کهکشانها دارای مناطق حجیم اچ دو هستند، مانند منطقهٔ دورادوس در ابر ماژلانی بزرگ و انجیسی ۶۰۴ در کهکشان مثلث که در حدود دهها هزار ستاره را در خود گنجاندهاند.