محمد معزی
شاعر ایرانی / From Wikipedia, the free encyclopedia
امیر ابوعبدالله محمد پسر عبدالملک مُعِزّی نیشابوری شاعر ایرانی پارسیگوی بود. پدرش عبدالملک برهانی از شاعران دربار الب ارسلان بود و در اوایل سلطنت ملکشاه سلجوقی وفات یافت و محمد فرزندش، به جای او به خدمت سلطان ملکشاه درآمد و تخلص شعری خود «معزی» را از لقب سلطان که «معزالدین» بود، اقتباس کرد. معزی شاعر بزرگ دربار ملکشاه سلجوقی بود و از سوی این پادشاه لقب امیر گرفت. پس از مرگ ملکشاه، معزی به سلطان سنجر درآمد. روایت شده است که روزی در شکارگاه تیر سلطان به سینه او خورد و او هر چند از زخم این تیر زنده ماند، امّا مدتها تیر در سینهاش جای داشت و از آسیب آن رنج میبرد. معزی در سال ۵۲۱ هجری قمری وفات یافت.
امیر محمد مُعِزّی نیشابوری | |
---|---|
نام اصلی | ابوعبدالله محمد بن عبدالملک مُعِزّی نیشابوری |
زاده | ۴۳۹ قمری (۱۰۴۸ میلادی) نیشابور |
درگذشته | ۱۱۲۵ میلادی نیشابور |
لقب | امیر معزی، امیر الشعرا |
تخلص | مُعّزی |
زمینه کاری | شعر |
ملیت | ایرانی |
دوره | سلجوقیان |
دیوان او مشتمل بر هجدههزار بیت شعر به زبان فارسی است. بیشتر اشعار معزی قصیده و غزل مدحی و توصیفی است. بنا بر گفتهای، انوری در این بیت معزی را به تقلید از اشعار دیگر شعرا متهم میکند؛ که تأثیر عنصری و فرخی در اشعار او دیده میشود:[1]
کس دانم از اکابر گردن کشان نظم | کو را صریح خون دو دیوان به گردن است |