عصر دریانوردی
From Wikipedia, the free encyclopedia
عصر دریانوردی به فاصلهٔ زمانی اواخر قرن شانزدهم تا اواسط قرن نوزدهم گفته میشود. این دوره زمانی، در واقع عصر جدید نخستین بود که تجارت خارجی و جنگ دریایی بهطور عمده بوسیلهٔ کشتی بادبانی انجام میگرفت.[1] این دورهٔ زمانی از اهمیت بالایی برخوردار است؛ چرا که کشتیهای با بادبانهای چهار گوش، اروپائیان را به سرزمینهای بسیاری در سراسر جهان رساند و بزرگترین مهاجرت انسان را در تاریخ بشر رغم زد.
همانند اغلب دورههای تاریخ بشر، این تعریف نیز کلی است، اما به اندازهٔ کافی از جامعیت برخوردار است. این دورهٔ بهطور عمده شامل جنگ لپانتو در ۱۵۷۱، با نقش اساسی نیروی پارو است تا نبرد هامپتون رودز در ۱۸۶۲، زمانی که آیرونکلاد سیاساس ویرجینیا، کشتیهای یواساس کامبرلند (۱۸۴۲) و یواساس کانگرس (۱۸۴۱) را نابود نمود و پیشرفت چشمگیری در موتور بخار حاصل شد.
کشتی و دریانوردی روش مقرون به صرفهٔ حمل و نقل به سرزمینهای دور دست در دههٔ ۱۹۲۰ بودند. در این دوره، کشتیها به سوخت فسیلی یا موتورهای پیچیده نیاز نداشتند؛ بنابراین به حمل و نقل زمینی ترجیح داده میشدند. اما با پیدایش کشتیهای نیروی بخار، امکان حمل و نقل سریعتر و عدم وابستگی به بادهای بسامان نیز حاصل آمد.