From Wikipedia, the free encyclopedia
عشاق نخستین مقام از ۱۲ مقام اصلی موسیقی قدیم ایران بوده است. در موسیقی قدیم ایران مقام‌ها براساس میزان ملایمت آن‌ها رتبه‌بندی شده‌اند، و به همین جهت از مقام عشاق به عنوان نخستین مقام نام برده شده. درجات مقام عشاق منطبق بر درجات مقام راست در موسیقی ایران پیش از اسلام است. این مقام را پیش از اسلام در دورهٔ ساسانیان از آن جهت راست می‌نامیده‌اند که جایگاه درجات آن بر روی دستهٔ سازهایی مانند عود که سیم‌های آن با فاصلهٔ چهارم کوک می‌شده‌اند، دقیقاً در یک راستا قرار می‌گرفته‌اند. درجات عشاق در موسیقی کنونی ایران، بر درجات دستگاه ماهور منطبق است.[1]
در رسالهٔ کنزالتحف آمده است که بهتر است این مقام بیشتر در مجلس زنگیان و حبشیان نواخته شود. همچنین در این رساله، مقام عشاق مقامی دانسته شده که در شجاعت تأثیرگذار است؛ اما صفی‌الدین ارموی این مقام را مقام خنده (شدّ الضحک) نامیده. در رسالهٔ کنزالتحف از قول ابن سینا آمده است که مقام عشاق را باید در زمان پیش از ظهر نواخت.[2]
هم‌اکنون، در موسیقی دستگاهی ایران، گوشه‌ای با نام عشاق وجود دارد که در دستگاه‌هایی از قبیل نوا و همایون و نیز آواز بیات اصفهان نواخته می‌شود. اما این گوشه با مقام عشاق تفاوت بسیاری دارد. فخرالدینی معتقد است به وجود آمدن این تغییر در زمان صفویه و شاید قاجاریه صورت گرفته است.[3] گوشهٔ عشاق در دستگاه‌ها و آوازهای مختلف معمولاً در منطقهٔ اوج، اجرا و خوانده می‌شود. فخرالدینی معتقد است که این یک سنت قدیمی بوده است، و شعر زیر را از رسالهٔ بهجت‌الروح که در قرن دهم و یازدهم هجری نوشته شده است، در ارتباط گوشهٔ عشاق با اوج به عنوان مثال می‌آورد:[4]
| مقام تو اگر عشاق خیزد | ز وی هم زابل و هم اوج ریزد |
البته وی از طرفی نیز معتقد است که گوشه‌های اوج آواز دشتی، بیات اصفهان و دستگاه همایون که به نام عشاق نامیده می‌شوند، نامی غلط هستند، و بهتر است که این گوشه‌ها بوسلیک نامیده شوند.[5]
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
