صدرالدین آقاخان
From Wikipedia, the free encyclopedia
صدرالدین آقا خان (۱۷ ژانویهٔ ۱۹۳۳ – ۱۲ مهٔ ۲۰۰۳) یک سیاستمدار، و دیپلمات بود. او فرزند آقا خان سوم و آندره آقا خان بود.
صدرالدین از سال ۱۹۶۶ میلادی تا ۱۹۷۷ رهبری کمیساریای عالی سازمان ملل برای پناهندگان را به عهده داشت و در همین زمان بود که برنامههای این کمیساری از سطح اروپا فراتر رفته و کشورهای آسیا و آفریقا را زیر پوشش قرار داد و چندین بحران بزرگ مهاجرت و بشری را مدیریت کرد. به پاس خدمات ارزنده خود در سازمان ملل متحد، او برندهٔ جوایزی همچون جایزه سازمان ملل متحد در زمینه حقوق بشر و جایزه آزادی شد. در تاریخچه سازمان ملل متحد از شهزاده صدرالدین به عنوان یک دیپلمات مجرب و ورزیده یاد شدهاست. کوفی عنان در کتاب خاطرات خود از خدمات وی به نیکی یاد کردهاست. صدرالدین دوبار نامزد دبیری کل سازمان ملل متحد بود. در سال ۱۹۸۱ با وجود آوردن رای کافی با مخالفت و وتوی روسیه رو برو شد و در سال ۱۹۹۱ امریکا و بریتانیا با برنامههای صدرالدین در مورد عراق و خاورمیانه مخالفت کردند.
از صدرالدین آقاخان به عنوان یکی از رهبران ارشد و جوانترین رهبر سازمان ملل متحد یاد میشود. او در کشورهای مختلف کار کردهاست که به گفته خودش صبح در شرق و شام در غرب بود. او مسئول همآهنگی کمکهای بشردوستانه سازمان ملل متحد در افغانستان را به عهده داشت. پس از جنگ خلیج فارس برای رسیدگ به وضعیت حقوق بشری شیعیان عراق به عنوان نماینده ویژه سرمنشی سازمان ملل متحد به عراق سفر کرد. ماموریتیکه مستلزم بهترین مهارتهای دیپلماتیک بود، زیرا شامل جلب موافقت رژیم عراق با برنامه امداد برای دهها هزار مسلمان شیعه بود که در شرایط بدتر در باتلاقهای جنوب عراق به دام افتاده بودند. علیرغم سوء ظن عمیق صدام حسین به سازمان ملل، صدرالدین توانست پس از صحبتهای جدی با طارق عزیز، برای اولین بار در مودر حضور سازمان ملل متحد در منطقه مذاکره کند. این مأموریت شاهزاده صدرالدین آقاخان در تاریخ دیپلماسی سازمان ملل متحد به عنوان مأموریت دشوار معروف است.