سیفلیس
From Wikipedia, the free encyclopedia
سیفلیس یا سفلیس (به فرانسوی: Syphilis) نوعی بیماری آمیزشی است که از باکتری ترپونما پالیدوم ناشی میشود. نخستین بار فریتز شادین و اریش هوفمان در سال ۱۹۰۵ باکتری مولد این بیماری یعنی ترپونما پالیدیوم را شناسایی کردند.
سیفلیس | |
---|---|
عکاسی ریزنگاری از ترپونما پالیدوم | |
تخصص | بیماری عفونی |
نشانهها | سفت، بدون درد، اولسر بدون خارش[1] |
علت | ترپونما پالیدوم اغلب با کمک ارتباط جنسی منتشر میشود[1] |
روش تشخیص | آزمایشهای خون، تصویربرداری میکروسکوپی با نور زمینه تاریک از مایعات عفونی بدن[1][2] |
تشخیص افتراقی | بسیاری از بیماریهای دیگر[1] |
پیشگیری | کاندوم، پرهیز جنسی[1] |
درمان | آنتیبیوتیک[3] |
فراوانی | ۴۵٫۴ میلیون/ ۰٫۶٪ (۲۰۱۵)[4] |
مرگها | ۱۰۷۰۰۰ (۲۰۱۵)[5] |
طبقهبندی و منابع بیرونی | |
پیشنت پلاس | سیفلیس |
سیفلیس میتواند در یکی از این چهار مرحله اولیه، ثانویه، نهفته و سوم ظاهر شود. سیفلیس اولیه از طریق ارتباط مستقیم جنسی با زخمهای عفونی شخص مبتلا به این بیماری عارض میشود. سیفلیس ثانویه به شیوههای مختلفی ظاهر میشود و علایم آن غالباً پوست، غشاء مخاطی و غدد لنفاوی را درگیر میکند. در سیفلیس نهفته عفونت با استفاده از سرمشناسی شناسایی میشود و در آن علایم بیماری مشاهده نمیشود. مرحله سوم به سه شکل دمل سیفلیسی، سیفلیس عصبی متاخر و سیفلیس قلبی–عروقی تقسیم میگردد و در یک سوم افراد آلودهای که تحت درمان قرار نمیگیرند بروز میکند. همچنین ابتلا به سیفلیس به صورت مادرزادی نیز میتواند در دوران بارداری یا هنگام زایمان رخ دهد و دو سوم نوزادان سیفلیسی بدون علایم این بیماری به دنیا میآیند.
راه اصلی انتقال سیفلیس آمیزش جنسی است؛ اما میتواند در دوران بارداری یا هنگام زایمان هم از مادر به جنین منتقل و منجر به سیفلیس مادرزادی شود. این بیماری میتواند با بوسهزدن بر روی محلی در نزدیکی زخم و نیز از راه دهانی، مهبلی و آمیزش جنسی مقعدی، انتقال یابد، اما نمیتواند از طریق صندلی توالت، فعالیتهای روزانه، وانهای داغ یا استفاده مشترک از ظروف غذا یا لباس منتقل شود. سیفلیس معمولاً با زخمهای بدون درد روی اندام تناسلی یا در دهان یا مقعد (عفونت اولیه) شروع میشود. پس از این مرحله باکتریها ممکن است تا سالها در بدن به صورت نهفته و غیرفعال باقیمانده و پس از آن دوباره فعال شده و مرحله بعدی سیفلیس بروز کند؛ بنابراین تشخیص بالینی سیفلیس در ابتدای بیماری دشوار بوده و تأیید ابتلا به این بیماری، از طریق آزمایش خون یا با بررسی میکروسکوپی امکانپذیر است.
پرهیز از تماس فیزیکی با شخص مبتلا و همچنین استفاده صحیح از کاندوم در کاهش خطر انتقال سیفلیس مؤثر است، همچنین میتوان از طریق غربالگری مادران در طول دوران بارداری و درمان کسانی که مبتلا هستند، از ابتلای نوزادان به سیفلیس مادرزادی پیشگیری کرد. سیفلیس را میتوان بهطور مؤثری با آنتیبیوتیکها درمان کرد. بررسیها نشان میدهد که تنها در سال ۱۹۹۹، ۱۲ میلیون مورد جدید آلوده به سیفلیس مشاهده شد که بیش از ۹۰٪ آنها در کشورهای در حال توسعه زندگی میکردند. اگرچه در دهه ۱۹۴۰ به دنبال استفاده گسترده از پنیسیلین میزان ابتلا به سیفلیس کاهش چشمگیری داشت، اما پس از آغاز هزاره سوم در بسیاری از کشورها میزان ابتلا افزایش یافتهاست. در مبتلایان به سیفلیس، به دلیل وجود زخمهایی روی آلت تناسلی یا لب و زبان، احتمال آلودگی به ویروس HIV در طی تماس جنسی افزایش مییابد.[6][7][8]