سیرالعباد الی المعاد
From Wikipedia, the free encyclopedia
سیرالعباد الی المعاد (به معنای: رهسپاری بندگان به جایگاه بازگشت) یکی از آثار سنایی است که در آن از موضوعات اخلاقی سخن رفتهاست. سنایی در این اثر به طریق تمثیل، از آفرینش انسان و روانها و خردها گفتوگو به میان آوردهاست. مثنوی سیرالعباد در بحر خفیف مسدس مخبون (بر وزن حدیقةالحقیقه) سروده شده و در حدود ۸۰۰ بیت است.
سنایی سیرالعباد را در سرخس سروده و با مدح ابوالمفاخر سیفالدین محمد بن منصور، قاضی سرخس، به پایان برده است.
سیرالعباد در واقع کنایهای است از سیر عارف در مقامات فنا. شاعر در طی آن حکایت گذر روح را به راهنمایی عقل از مراتب و پردههای یک دنیای نوافلاطونی شرح میدهد.»[1] مشابه این اثر در ادبیات اروپایی کمدی الهی دانته است. در ادبیات پیش از اسلام هم متن ارداویرافنامه مضمونی پایدار از سفر روحانی به جهان دیگر را تصویر میکشد.»[2]
در تحولات سهگانه زندگی سنایی، سیرالعباد در آن مرحلهای قرار میگیرد که حکیم سنایی از دوره شاعرانه خالص جوانی به دوره صوفیانه انتقال مییابد.[3] این اثر توسط محمدتقی مدرس رضوی در کتاب «مثنویهای سنایی» در سال ۱۳۴۸ توسط انتشارات دانشگاه تهران چاپ شده است.