فلسفه نوافلاطونی
From Wikipedia, the free encyclopedia
فلسفه نوافلاطونی یا فلسفه افلاطونی نوین (به انگلیسی: Neoplatonism)، آخرین مکتب فلسفهٔ یونان است و بیشتر به کارها و شرحها و تعلقات فیلسوفانی چون فلوطین و شاگرد ش فرفوریوس بر کارهای افلاطون و ارسطو اشاره دارد. شکل قطعی این فلسفه را فلوطین، فیلسوف اسکندرانی، در قرن سوم میلادی به آن داد. فیلسوفان جهان کهن و همچنین فیلسوفان دوره نوزایش، که امروز جزو فلسفهدانان «نوافلاطونی» به شمار میروند، خودشان را «افلاطونی» میخواندند.[1]
این مقاله نیازمند تمیزکاری است. لطفاً تا جای امکان آنرا از نظر املا، انشا، چیدمان و درستی بهتر کنید، سپس این برچسب را بردارید. محتویات این مقاله ممکن است غیر قابل اعتماد و نادرست یا جانبدارانه باشد یا قوانین حقوق پدیدآورندگان را نقض کرده باشد. |