دایمیو
ارباب و زمیندار بزرگ در دوران پیشامدرن ژاپن / From Wikipedia, the free encyclopedia
دایمیو،大名 (daimyō, تلفظ ژاپنی: [daimʲo:] ( شنیدن)؟) لقب و عنوانی کلی است که برای اشاره به اربابان و زمینداران بزرگ در دوران پیشامدرن ژاپن به کار برده میشد. دایمیوها از زمینهای پهناور و موروثی خود، بر بیشتر سرزمینهای کشور حکم میراندند. دایمیو از ترکیب دو واژه دای(大)به معنای بزرگ و میو (مخفف 名田 میودن به معنای ملک شخصی) تشکیل شدهاست. گاه شوگون یا نایب پادشاه از میان همین امیران رزمآور منطقهای انتخاب میشد. دایمیوها پس از شوگونها، قدرتمندترین حاکمان ژاپن فئودالی از قرن دهم تا قرن نوزدهم بودند.