جلبک دریایی خوراکی
From Wikipedia, the free encyclopedia
جلبکهای دریایی خوراکی یا سبزیجات دریایی، جلبکهای دریایی هستند که میتوان آنها را خورد و در آشپزی استفاده کرد. این جلبکها معمولاً حاوی مقادیر زیادی فیبر خوراکی هستند و[1][2] به یکی از گروههای جلبکهای چندسلولی تعلق دارند: جلبکهای قرمز، جلبکهای سبز و جلبکهای قهوهای.[1]
جلبک دریایی همچنین برای استخراج پلیساکاریدها[3] مانند آلژینات، آگار و کاراگینان، مواد ژلاتینی که در مجموع، با عنوان هیدروکلوئیدها یا فیکوکلوئیدها برداشت یا کشت میشوند، هیدروکلوئیدها به ویژه در تولید مواد غذایی به عنوان افزودنیهای غذایی اهمیت تجاری پیدا کردهاند.[4] در صنایع غذایی از ویژگیهایی چون ژلشدن، حفظ آب، امولسیون کنندگی و سایر ویژگیهای فیزیکی این هیدروکلوئیدها استفاده میکنند.[5]
بیشتر جلبکهای خوراکی، جلبکهای دریا و آب شور هستند. این موضوع در حالی است که بیشتر جلبکهای آب شیرین، سمی هستند. برخی از جلبکهای دریایی حاوی اسیدهایی هستند که دستگاه گوارش انسان را تحریک و فعال میکنند و برخی دیگر، میتوانند اثر ملین و متعادلکنندهٔ الکترولیتها در بدن انسان داشته باشند.[6] بیشتر جلبکهای بزرگ دریایی در مقادیر معمول غیر سمی هستند، اما اعضای سردهٔ لینگبیا (Lyngbya) بهطور بالقوه کُشنده هستند. معمولاً مسمومیت ناشی از خوردن ماهیهای دریایی، بهعلت تغذیه و مصرف جلبکهای سمی توسط ماهی است. به این مسمومیت، سیگواترا میگویند. استفاده از جلبک Lyngbya majuscula همچنین میتواند باعث درماتیت جلبک دریایی شود. برخی از گونههای Desmarestia بسیار اسیدی هستند و دارای واکوئلهای اسید سولفوریک هستند که میتواند باعث مشکلات شدید گوارشی شود.[7]
غذایی که اغلب در رستورانهای چینی در جهان غرب، بهعنوان جلبک دریایی ترد سرو میشود، جلبک دریایی نیست، بلکه کلم است که خشک شده و سپس، سرخ شده است.[8]