جایزه اسکار بهترین کارگردانی
From Wikipedia, the free encyclopedia
اسکار بهترین کارگردانی (که نام رسمی آن جوایز آکادمی برای بهترین کارگردانی است)، جایزهای است که هر سال از سوی آکادمی علوم و هنرهای سینما (اسکار) اعطا میشود. این جایزه، با افتخار به بهترین کارگردان در فیلمسازی، میرسد.[1]
اسکار بهترین کارگردانی | |
---|---|
اهداء برای | بهترین کارگردانی سینما |
کشور | ایالات متحده |
برگزارکننده | آکادمی علوم و هنرهای سینما (AMPAS) |
نخستین دوره | ۱۹۲۹ (در اولین دوره جایزه به خاطر کارگردانی در فیلمهایی که محصول ۱۹۲۷/۲۸ بودند، داده شد) |
دریافتکننده کنونی | کریستوفر نولان اوپنهایمر (۲۰۲۴) |
بیشترین دفعات برد | جان فورد (۴) |
بیشترین دفعات نامزدی | ویلیام وایلر (۱۲) |
وبگاه |
در نخستین دوره اسکار که ۱۹۲۹ برگزار شد، این رشته به «درام» و «کمدی» تقسیم میشد؛ فرانک بورزیگی در درام برای آسمان هفتم و لوئیس مایلستون در کمدی برای دو شوالیه عرب، برندگان این اسکار بودند،[2][3] هرچند که این دو در دورههای بعد، یکی شدند،[4] این رشته، دیگر درام یا کمدی ندارد. امروزه، نامزدهای کارگردانی با تکرأی انتقالپذیر تعیین میشوند، و برندهها را همه اعضای آکادمی با اکثریت آرا انتخاب میکنند.[5][6][7]
در یازده سال اول برگزاری این مراسم، قوانین آکادمی به کارگردانان اجازه میداد تا برای همه فیلمهایی که در سال ساختهاند، نامزد شوند. از مراسم یازدهم (که مایکل کورتیز برای فرشتگانی با چهرههای زشت و چهار دختر نامزد شد) به بعد، قوانین تغییر کردند؛ اکنون یک کارگردان تنها میتواند برای یک فیلم در این رشته نامزد شود.[8] این قانون تاکنون برجا بودهاست و تنها در ۲۰۰۰، استیون سودربرگ برای قاچاق و ارین براکوویچ نامزد شد، که برای قاچاق، اسکار گرفت.[9] دو اسکار بهترین فیلم و بهترین کارگردانی، ارتباطی تنگاتنگ دارند، بهطوریکه از ۹۰ فیلمی که بهترین فیلم سال شدهاند، ۶۴ فیلم، اسکار بهترین کارگردانی نیز گرفتهاند.[10]
از آغاز به کار این مراسم، این اسکار به ۷۴ کارگردان یا تیم کارگردانی رسیدهاست. جان فورد با چهار اسکار در این رشته رکورددار است.[11] ویلیام وایلر با دوازده نامزدی، بیش از هر کارگردان دیگری نامزد این اسکار شدهاست.[11] دِیمیَن شَزِل با این اسکار در ۳۲ سالگی برای لا لا لند، جوانترین کارگردان تاریخ این جایزه شد.[12] تنها دو تیم کارگردانی این اسکار را مشترک گرفتهاند؛ رابرت وایز و جروم رابینز برای داستان وست ساید در ۱۹۶۱ و جوئل کوئن و ایتن کوئن برای جایی برای پیرمردها نیست در ۲۰۰۷. همچنین برادران کوئن تنها برندگانی هستند که نسبت فامیلی هم دارند.[13]