تاریخ یهودیان در بحرین
From Wikipedia, the free encyclopedia
یهودیان بحرین یکی از کوچکترین جوامع یهودی جهان را تشکیل میدهند، اگرچه ریشه آن به اواخر دوران باستان برمی گردد. منابع تلمودی به بنادر و جزایر حاشیه خلیج فارس اشاره میکنند که نشان میدهد یهودیان احتمالاً قبلاً در این منطقه ساکن شدهاند. منابع عربی، حضور یهودیان را در پایتخت قدیمی بحرین، الحجر، در زمان فتح اسلامی در ۶۳۰ ثبت کردند. در سده۱۲، بنیامین تطیلی، ماجراجوی یهودی، از ۵۰۰ یهودی ساکن در قیس و ۵۰۰۰ نفر در القطیف نام برد، که درگیر شیلات مروارید یودند. در سده نوزدهم، بازرگانان یهودی از عراق، فارس و هند در بحرین حضور داشتند.[2]
الیهود البحرینیون יהודים בחריינים | |
---|---|
کل جمعیت | |
37[1] | |
مناطق با جمعیت چشمگیر | |
منامه | |
زبانها | |
عربی, عبری | |
دین | |
یهودیت | |
قومیتهای وابسته | |
یهودیان (یهودیان عرب, یهودیان عراق, یمن) |
جامعه یهودیان در طول سده بیستم رو به افول نهاد. در سال ۱۹۶۸، تنها برخی از ۱۰۰ یهودی در شهرستان پایتخت جدید باقی منامه زندگی میکردند.[2] در آغاز سده بیست و یکم، حدود ۳۰ یهودی در بحرین باقی ماندند. جامعه مالکیت یک کنیسه را حفظ کرد، اما از آن استفاده نمیشد و خدمات در روزهای تعطیل در خانههای خصوصی برگزار میشد. جامعه یهودیان نیز گورستان خود را حفظ کردند.
از زمان استقلال در ۱۹۷۱، بحرین هیچ روابط رسمیای با اسرائیل نداشت تا اینکه توافقنامه اسلو میان اسرائیل و فلسطینیان در سال ۱۹۹۳ امضا شد. پس از آن روابط نیمه رسمی، به ویژه تجاری، برقرار شد.[2] یهودیان بحرین اجازه دیدار از اسرائیل را نداشتند، اگرچه، بهطور رسمی، بحرین در ازای توافق تجارت آزاد با ایالات متحده در سال ۲۰۰۴ موافقت کرد.[3]
در سپتامبر ۲۰۲۰، بحرین و اسرائیل توافق کردند که روابط دیپلماتیک برقرار کنند. ارتباط سفر بین دو کشور نیز برقرار شد.[4]