پادشاهی بکجه
یک پادشاهی در غرب شبهجزیره کره (۱۸ پ.م–۶۶۰) / From Wikipedia, the free encyclopedia
بکجه یا پکچه[3] (کرهای: 백제؛ هانجا: 百濟؛ rr: baekje، تلفظ کرهای: [pɛk̚.t͈ɕe])[4] یک پادشاهی کرهای بود که از ۱۸ ق. م[1] تا ۶۶۰ پس از میلاد در جنوب غربی کره واقع شده بود. این پادشاهی به همراه گوگوریو و امپراتوری شیلا یکی از سه پادشاهی کره بود. در حالی که سه پادشاهی در وجود جداگانه بودند، بکجه بیشترین جمعیت را با حدود ۳٬۸۰۰٬۰۰۰ نفر (۷۶۰٬۰۰۰ خانوار) داشت که مشابه گوگوریو (۳٬۵۰۰٬۰۰۰ نفر) و بسیار بزرگتر از شیلا (۸۵۰٫۰۰۰ نفر) بود.[5]
پادشاهی بکجه 백제 (百濟) بکجه | |||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
۱۸ ق. م–۶۶۰ م | |||||||||||||
بکجه در حدود سده چهارم میلادی.
نارنجی تیره: قلمرو سنتی بکجه نارنجی روشن: دولت سابق ماهان و تمنا که بخشی از بکجه بودند. | |||||||||||||
پایتخت | ویریهسونگ (۱۸ ق. م[1] – ۴۷۵ م) اونگجین (۴۷۶–۵۳۸) سابیسونگ (۵۳۸–۶۶۰) | ||||||||||||
زبان(های) رایج | بکجهای | ||||||||||||
دین(ها) | آیین بودایی، کنفسیوس گرایی، تائوئیسم، شمنباوری | ||||||||||||
حکومت | پادشاهی | ||||||||||||
پادشاه،اوراها | |||||||||||||
• ۱۸ ق.م. – ۲۹ م. | اونجو (اولین) | ||||||||||||
• ۳۴۶–۳۷۵ | گون چوگو | ||||||||||||
• ۵۲۳–۵۵۴ | سونگ | ||||||||||||
• ۶۰۰–۶۴۱ | مو | ||||||||||||
• ۶۴۱–۶۶۰ | اویجا (آخرین) | ||||||||||||
دوره تاریخی | باستان | ||||||||||||
• تأسیس | ۱۸ ق. م | ||||||||||||
• لشکرکشی پادشاه گونچوگو | ۳۴۶–۳۷۵ | ||||||||||||
• معرفی آیین بودایی | ۳۸۵ | ||||||||||||
• سقوط سابی | ژوئیه ۱۸ ۶۶۰ م | ||||||||||||
جمعیت | |||||||||||||
• قرن هفتم[2] | زمان تأسیس ۷۶۱٬۵۰۰ | ||||||||||||
| |||||||||||||
امروز بخشی از | کره جنوبی کره شمالی |
نام کرهای | |
هانگول | 백제 |
---|---|
هانجا | 百濟 |
لاتیننویسی اصلاحشده | Baekje |
مککیون–ریشاور | Paekche |
راهنما | [pɛk̚.t͈ɕe] |
سه پادشاهی |
---|
۱- پادشاهی شیلا ۵۷ پ.م. — ۹۳۵ م. |
بکجه توسط اونجو، سومین پسر جومونگ و سوسونو بنیانگذار گوگوریو، در ویریهسونگ (جنوب سئول کنونی) تأسیس شد. بکجه، مانند گوگوریو، ادعا کرد که جانشین بویو شدهاست، کشوری که در منچوری امروزی در زمان سقوط گوجوسون تأسیس شد.
بکجه بهطور متناوب با گوگوریو و شیلا جنگید و با آنها متحد شد زیرا سه پادشاهی کنترل شبهجزیره کره را گسترش دادند. در اوج خود در قرن چهارم، بکجه بیشتر شبه جزیره کره غربی، تا شمال پیونگیانگ را تحت کنترل داشت و حتی در مقاطعی مناطقی در چین مانند لیائوژی در اختیار داشته باشد، اگرچه این دیدگاه بحثبرانگیز است. این کشور با روابط سیاسی و تجاری با چین و ژاپن به یک قدرت دریایی منطقه ای مهم تبدیل شد.
بکجه یک قدرت دریایی بزرگ بود؛ [6] مهارت دریایی آن، که آن را به ابرقدرت آسیای شرقی تبدیل کرد، در انتشار آیین بودایی در سراسر آسیای شرقی و فرهنگ قارهای در ژاپن مؤثر بود.[7][8]
در سال ۶۶۰ م توسط دودمان تانگ و شیلا شکست خورد و در نهایت به شیلای متحد تسلیم شد.