بان کی‌مون

بان کی‌مون (۱۳ ژوئن ۱۹۴۴) دیپلمات اهل کره جنوبی است، او هشتمین دبیرکل سازمان ملل متحد بودکه از ژانویه ۲۰۰۷ تا دسامبر ۲۰۱۶ این مسئولیت را بر عهده داشت.

بان کی‌مون
반기문
بان در ۲۰۱۶
هشتمین دبیرکل سازمان ملل متحد
دوره مسئولیت یکم ژانویه ۲۰۰۷ – سی و یک دسامبر ۲۰۱۶
قائم‌مقام	آشا-روز میگرو یان الیاسون
پس از	کوفی عنان
پیش از	آنتونیو گوترش
وزارت امور خارجه (کره جنوبی)
دوره مسئولیت هفدهم ژانویه ۲۰۰۴ – اول دسامبر ۲۰۰۶
رئیس‌جمهور	رو مو هیون
پس از	یون یونگ کاون
پیش از	سونگ مین سون
اطلاعات شخصی
زاده	۱۳ ژوئن ۱۹۴۴ ‏(۸۰ سال) شهرستان یومسونگ، ,چوسی هوکو دو، کره تحت کنترل ژاپن[1][2][3] (اکنون شهرستان یومسونگ، کره جنوبی)
حزب سیاسی	سیاستمدار مستقل
همسر(ان)	یون سون تائک [ko] (ا. ۱۹۷۱)
فرزندان	۳
تحصیلات	دانشگاه ملی سئول (کارشناسی) دانشگاه هاروارد (کارشناسی ارشد)
امضا
نام کره‌ای
هانگول	반기문
هانجا	潘基文
لاتین‌نویسی اصلاح‌شده	Ban Gi-mun
مک‌کیون–ریشاور	Pan Kimun
راهنما	[panɡimun]

اگر چه نام وی در لاتین به صورت 'Ban Ki-Moon' نوشته شده‌است روش درست تلفظ نام کوچک وی، «گی مون» است.^[4] وی متولد ۱۳ ژوئن ۱۹۴۴ در کره جنوبی است و تحصیلات خود را تا مقطع کارشناسی ارشد در رشته امور اداری در دانشگاه هاروارد به پایان برده‌است. بان کی‌مون با همسرش در دوره دبیرستان آشنا شده‌است. حاصل ازدواج آنان یک پسر، دو دختر و سه نوه است.^[5] او در زمان جنگ کره پناهجو بوده‌است.^[6]

در ۱۳ اکتبر ۲۰۰۶، بان کی‌مون به عنوان هشتمین دبیرکل سازمان ملل متحد توسط مجمع عمومی سازمان ملل انتخاب شد. کی‌مون در ۱ ژانویه ۲۰۰۷ جانشین کوفی عنان شد. او به عنوان دبیرکل، مسئول چندین اصلاحات اساسی در زمینه حفظ صلح و شیوه‌های استخدام سازمان ملل در سراسر جهان بود. از نظر دیپلماتیک، بان کی‌مون دیدگاه‌های شدیدی در مورد دگرگونی اقلیم داشت و بارها این موضوع را با جورج دابلیو بوش، رئیس‌جمهور ایالات متحده، و در مورد درگیری دارفور تحت فشار قرار داد تا جایی که او به عمر البشیر رئیس‌جمهور سودان را متقاعد کرد تا برای کمک به نیروهای حافظ صلح اجازه ورود به سودان را بدهد.^[7][8]

بان کی‌مون در سال ۲۰۱۳ توسط مجله فوربز در فهرست قدرتمندترین افراد جهان قرار گرفت و به عنوان سی و دومین فرد قدرتمند جهان انتخاب شد، که بالاترین رتبه در میان کره جنوبی است.^[9] او در سال ۲۰۱۴ پس از لی کون هی و لی جائه یونگ به عنوان سومین فرد قدرتمند کره جنوبی انتخاب شد.^[10] در سال ۲۰۱۶، فارین پالیسی، بان را یکی از ۱۰۰ متفکر برتر جهان به دلیل دستاوردهای وی در کمک به تصویب و اجرای توافقنامه پاریس در کمتر از یک سال پس از تصویب آن معرفی کرد.^[11]

سالشمار

• ۱۹۴۴ در ۱۳ ژوئن این سال در کره جنوبی متولد شد.
• ۱۹۷۰ وارد وزارت امور خارجه ی کره جنوبی شد.
• ۱۹۷۵ در بخش متولی امور سازمان ملل متحد در وزارت امور خارجهٔ کره جنوبی مشغول به کار شد.
• ۱۹۸۵ در این سال با مدرک کارشناسی ارشد در رشته امور اداری از دانشگاه هاروارد فارغ‌التحصیل شد.
• ۱۹۹۲ معاون رئیس کمیسون کنترل هسته‌ای مشترک شمال-جنوب شد.
• ۱۹۹۹ رئیس کمیسون مقدماتی سازمان پیمان جامع منع آزمایش هسته‌ای شد.
• ۲۰۰۱ رئیس دفتر کره جنوبی در سازمان ملل متحد شد.
• ۲۰۰۴ بان از ابتدای این سال وزیر امور خارجه کره جنوبی شد.
• ۲۰۰۷ از اول ژانویهٔ این سال به سمت دبیر کلی سازمان ملل متحد انتخاب شد.

راهبردها

• بان معتقد است سه رکن اساسی سازمان ملل متحد یعنی، صلح و امنیت، توسعه و حقوق بشر کلید حل همهٔ مشکلات است.

به گفتهٔ وی بدون توسعه و بدون تأمین رفاه هماهنگ نمی‌توان انتظار صلح، امنیت و رعایت حقوق بشر داشت.

• او دربارهٔ خود می‌گوید که نماینده منش آسیایی است، یعنی در پیش گرفتن حالتی نرم‌تر (استفاده بیشتر از دیپلماسی) و انجام کار.
• بان در پیامی ویدئویی به مناسبت نشست سالانه کمیته یهودیان آمریکا در سال ۲۰۰۷ تعهد خود برای امنیت اسرائیل و ارائه راه حل‌های منصفانه در سازمان ملل متحد را ابراز داشت.^[12]

مبارزات انتخاباتی دبیرکل: ۲۰۰۷

نامزدهای دبیرکل ۲۰۰۷[13]
	نام	موقعیت
	"بان کی مون"	کره جنوبی وزیر خارجه
	شاشی ثارور	معاون دبیرکل سازمان ملل متحد برای اطلاعات عمومی؛ اهل هندوستان
	وایرا ویکه-فریبرگا	رئیس‌جمهور لتونی
	اشرف غنی	رئیس دانشگاه کابل، افغانستان
	سوراقیات ساثیراتایی	معاون نخست‌وزیر تایلند
	زید رعد حسین	سفیر اردن در سازمان ملل متحد
	جایانتا داناپالا	معاون سابق دبیرکل برای خلع سلاح؛ از سریلانکا

بان کی‌مون سمت چپ و کاندولیزا رایس وزیر امورخارجه آمریکا سمتراست ژانویه ۲۰۰۶

از چپ به راست: پیتر کرامر، یوسون تاک، جاکا بیزلی و بان ژوئیه ۲۰۱۰

بان کی مون در داووس، سوئیس در مجمع جهانی اقتصاد.

بان کی مون با بیل گیتس، مجمع جهانی اقتصاد، ۲۴ ژانویه ۲۰۱۳

پانویس

1. p. 493, "Local Administration, Chapter XXIV: Korea (Chōsen)," The Japan-Manchukuo Year Book 1938, Japan-Manchukuo Year Book Co. , Kojimachi-ku, Tokyo
2. "Welcomto Eumseong". Retrieved 14 May 2016.
3. https://web.archive.org/web/20170406160926if_/http://www.drben.net/publishImages/Koreas_Report~Sources~Korea_Maps~Historic~1945~Map-Japan-Korea-1945-01~~element1972.jpg الگو:Bare URL image
4. Daily Press Briefing By The Office Of The Spokesperson For The Secretary-General
5. http://www.un.org/sg/biography.shtml
6. «نشست نیویورک دربارهٔ بحران پناهندگان و مهاجران؛ یک بیانیه برای ۶۵ میلیون نفر - بی‌بی‌سی فارسی، ۳۰ شهریور ۱۳۹۵».
7. Suzanne Goldenberg (27 January 2011). "Ban Ki-moon ends hands-on involvement in climate change talks". The Guardian.
8. Lynch, Colum (17 April 2007). "Sudan To Allow U.N. Force in Darfur". The Washington Post.
9. "Ban Ki-moon". Forbes. Archived from the original on 2 November 2013.
10. "The World's Most Powerful People". Forbes. Retrieved 14 May 2016.
11. "FP Global Thinkers 2016". Foreign Policy. 12 December 2016. Archived from the original on 11 March 2022. Retrieved 9 January 2017.
12. "UN Secretary General Video Praises AJC" (به انگلیسی). AJC. ۱۶ مه ۲۰۰۷. Archived from the original on 13 April 2011. Retrieved 27 April 2011.
13. Warren Hoge (29 September 2006). "South Korean Favored to Win Top Job at U.N.". The New York Times.

منابع

• همشهری دیپلماتیک
• مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Ur». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۲۷ ژانویه ۲۰۱۴.

پیوند به بیرون

• کتاب‌های بان کی‌مون در آمازون‌دات‌کام