الکسی دو توکویل
الکسی دو توکویل / From Wikipedia, the free encyclopedia
الکسی شارل آنری موریس کلرل دو توکویل (فرانسوی: Alexis Charles-Henri-Maurice Clérel de Tocqueville; زاده ۲۹ ژوئیه ۱۸۰۵ در پاریس، فرانسه - درگذشته ۱۶ آوریل ۱۸۵۹ در کَن) یکی از مهمترین متفکران قرن نوزدهم فرانسه است. وی تاریخدان، حقوقدان، فیلسوف، سیاستمدار و یکی از مؤسسین جامعهشناسی و علم سیاست امروزی بودهاست. دربارهٔ او میگویند «توکویل برای درک جهانی نو، علوم سیاسی تازهای اختراع کردهاست».[نیازمند منبع] بهنظر او «گردش فکر در عرصه تمدن مثل گردش خون در عرصه بدن است».[نیازمند منبع] گرچه او همعصر دوره جامعه شناسان مؤسس بوده و به تحقیق و بررسی بدیع در مورد اتفاقات بزرگ غرب پرداختهاست، اما کمتر او را به عنوان جامعهشناس معرفی کردهاند. یکی از مسائل اصلی مورد توجه او «دموکراسی» و «آزادی» در فرانسه بعد از انقلاب و آمریکا است که در دو کتاب مهم وی انقلاب فرانسه و رژیم پیش از آن و دو جلد تحلیل دموکراسی در آمریکا بررسی شدهاست.[1]
برای تأییدپذیری کامل این مقاله به منابع بیشتری نیاز است. |
الکسی دو توکویل | |
---|---|
نام هنگام تولد | الکسی-شارل-آنری-موریس کلرل دو توکویل |
زادهٔ | ۲۹ ژوئیه ۱۸۰۵ پاریس، فرانسه |
درگذشت | ۱۶ آوریل ۱۸۵۹ (۵۳ سال) کَن، فرانسه |
مکتب | لیبرالیسم کلاسیک |
تأثیرگرفته از | |
تأثیرگذار بر | |
برخی از اندیشمندان، دو جریان اصلی نیمه اول قرن نوزدهم را «لیبرالیسم سیاسی توکویل» در مقابل «مارکسیسم» میدانند. توکویل زود درگذشت و اندیشهاش ناشناخته ماند اما در سالهای اخیر شاهد بازگشت به او هستیم. جامعهشناس ریمون آرون در کتابش با عنوان مراحل اساسی اندیشه در جامعهشناسی بسیار از توکویل یاد کرده، او را از بنیانگذاران علم جامعهشناسی دانسته و وی را در کنار متفکرانی چون ارسطو، مونتسکیو، مارکس، وبر، دورکیم و ویلفردو پارتو قرارداده است. از نظر او توکویل بیشتر ادامهدهندهٔ مونتسکیو است تا جامعهشناسان کلاسیک. میگویند آرون در اواخر عمرش میگفت: «من توکویلی هستم و قرن نوزدهم و تحولات بعد از آن را جدال میان توکویل و مارکس میدانم».[نیازمند منبع] ریمون بودُن، از دیگر جامعهشناسان صاحب نفوذ معاصر، نیز معتقد است روندهایی که توکویل در صد و هفتاد سال پیش تشخیص داده هنوز از روندهای جدی جامعه کنونی ماست. توکویل در ایران، همچنین در سالهای پس از دهه ۱۳۷۰، مورد توجه جامعهشناسان نسل اخیر قرار گرفتهاست.[2][3]
استثناگرایی آمریکایی اول بار توسط وی معرفی گردید.[نیازمند منبع]