آیه ابتلای ابراهیم
آیه ۱۲۴ سوره بقره درباره امامت ابراهیم / From Wikipedia, the free encyclopedia
آیه ابتلای ابراهیم (آیه ۱۲۴ سوره بقره) درباره آزموده شدن ابراهیم و رسیدن او به مقام امامت است. مفسران شیعه بر طبق این آیه عصمت را لازمه امامت میدانند.
این مقاله بهطور گسترده بر ارجاع به منابع اولیه متکی است. |
شروع موضوع این آیه مربوط به بخشهایی از داستانهای ابراهیم در آیههای قبلتر است. به گفته سید محمدحسین طباطبایی و دیگر مفسران شیعه امامت ابراهیم غیر نبوت او بودهاست. فخر رازی، مفسر اهل سنت، امامت در این آیه را به پیامبری تفسیر کردهاست.
طبق اعتقاد شیعه عصمت شرط اساسی برای تمام انبیا و امامان محسوب میشود که دایره عصمت آنها شامل عصمت از تمام گناهان (عمدا و سهوا) و در تمام دوران عمرشان (قبل و بعد از تصدی مقام نبوت یا امامت) میشود. به گفته محسن قرائتی این آیه یکی از آیههایی است که پشتوانه فکری و اعتقادی شیعه قرار گرفتهاست که امام باید معصوم باشد و کسی که لقب ظالم بر او صدق کند، به مقام امامت نخواهد رسید. به گفته ابن کثیر، مفسر اهل سنت، طبق این آیه به صلاح نیست شخص ظالم خلیفه، حاکم، مفتی، شاهد یا راوی حدیث باشد. سید قطب، مفسر اهل سنت، میگوید به همین دلیل خداوند امامت را از یهودیان گرفت؛ زیرا فاسق و فاجر بودند و اگر امت اسلامی هم از دستورهای خدا پیروی نکنند، همین اتفاق برای آنها نیز میافتد.