From Wikipedia, the free encyclopedia
Waterpoloa igerileku baten zazpi jokalariz osatutako bi talderen artean jokatzen den kirola da, baloia arerioaren atean sartzea helburu dutelarik. Guztira 13 jokalarik osatzen dute taldea, horietako 6 aulkian gelditzen diren arren. Txanoaren koloreaz baliatzen dira ezberdintzeko (gehienbat zuria etxekoek, urdina kanpokoek eta gorria atezainek. "Faltak", denbora gutxiko kanporaketak eta kanporaketa definitiboak daude. Lau denbora daude, bakoitza zortzi minutukoa , tartean bi minutuko atsedenaldiekin; bigarren denboraren ondoren zelaiak aldatzen dira. Jokalariek ezin dute lurra ukitu ezta paretak ere. Jokalariak uretan mantendu behar dute, eta horrek energia asko suposatzen du. Talde bakoitzak 30 segundo ditu jaurtitzeko.
 |
Artikulu honek erreferentziak behar ditu. Hemen erreferentzia egiaztagarriak gehituz lagun dezakezu. |
Waterpoloaren historia, talde-kirol gisa, XIX. mendearen erdialdean hasi zen, Ingalaterra eta Eskozian, non ur-kirolak eta lasterketen erakustaldiak konderriko feria eta jaialdien ezaugarri ziren. Gizonezkoen waterpoloa 1900eko Joko Olinpiko modernoetan sartutako lehen talde-kirolen artean zegoen. Gaur egungo jokoak zazpi jokalariz osatutako taldeak hartzen ditu barne (baita sei ordezko ere).
Grabatutako waterpoloko lehen partida 1873ko irailaren 15ean lehiatu zen, Londresko Crystal Palace-en. Waterpoloaren joko modernoaren beste aurrekari bat 1876ko uztailaren 13an Bournemouthe-en jokatu zen. First Rowing Clubeko 12 kideen arteko partida bat izan zen, zelaiko mugak Bournuper-eko uretatik gertu jarritako lau banderek markatzen zituztela.
Waterpoloaren arauak XIX. mendearen amaieran egin zituen Britainia Handian William Wilsonek. Wilson Glasgowko Arlington Baths Clubeko lehen zuzendaria izan zela uste da. Waterpoloko lehen partidak Arlingtonen jokatu ziren 1800. urtearen amaieran (kluba 1870. urtean sortu zen), Indiako gomazko pilota batekin. "Ur-errugbi" horri "Waterpolo" deitu zitzaion. Hasierako jokoak aukera ematen zuen borroka eta ur azpian jokamolde gogorrak erabiltzeko baloia berreskuratzeko. Jokalariak urpean egoten ziren denbora luzez, eta normalean baloia entregatzen zuten. Atezaina jokalekutik kanpo geratzen zen eta gola defendatzen zuen edozein aurkariren gainera salto eginez.
Gizonezkoen waterpoloa 1900. urtean ospatutako Joko Olinpikoetan sartutako lehen talde kirola izan zen (cricketa, errugbia, futbola, arrauna eta sokatirarekin batera). Emakumezkoen waterpoloa Sidneyko 2000. urteko Joko Olinpikoetan bilakatu zen kirol olinpiko, Australiako emakumezkoen taldeko kideen protesten ondoren.
Onenen artean Manuel Estiarte espainiarra dago, sei Olinpiar Jokotan parte hartu zuena eta lautan puntuatu zuena. Hungariako Dezs gyarmatik waterpoloko bost domina irabazi zituen jarraian Olinpiar Jokoetan (urrea 1952, 1956, 1964; zilarra 1948; brontzea 1960), waterpoloan errekorra. Kirolaren beste pertsona garrantzitsu bat Tamás Faragó izan zen, 1972an, 1976an eta 1980an Hungaria Olinpiar Dominetara eraman zuena.
Waterpoloa ezaguna da gaur egun munduko herrialde askotan, bereziki Europan (Italia, Espainia, Serbia, Kroazia, Hungaria, Frantzia, Alemania, Grezia, Malta, Montenegro, Herbehereak eta Errumania), Australian, Brasilen, Kanadan eta Estatu Batuetan.
Zenbait herrialdek bi lehiaketa nagusi dituzte: liga nagusi bat, eliteko klubetara mugatzen dena eta kopa bat, eliteko zein maila txikiagoko klubei irekitako kanporaketa bakarreko txapelketa.
Arau berberak erabiltzen dira Munduko Waterpolo Txapelketarako eta Joko Olinpikoetan.
Igeriketako Nazioarteko Federazioaren (FINA) arabera, igerilekuak 30 metroko luzera eta 20 metroko zabalera izan behar du, eta 2 metroko sakonera, gutxienez, joko-zelai osoan.
Emakumezkoen waterpoloaren kasuan, neurriak pixka bat txikiagoak dira eta igerilekuek 25 metroko luzera eta 17 metroko zabalera dute.
Kirol hau egiteko egokiak diren igerilekuen sakontasuna honako hau da:
Jokaleku osoan gutxieneko sakonera, FINAren arabera: 2 metro, jokalariak hondoa ukitzen ez duela ziurtatzeko. Bataz besteko sakonera Olinpiar Jokoetan edo goi-mailako nazioarteko lehiaketetan: 2.70 metro. Gehienezko sakonera: 3 metro.
Neurri horien helburua jokalariak hondoa ez ukitzea da, ur gainean egotera behartzeko, eta hainbat herrialdetan ezagutzen den bezala, "patada likidogailua" edo "arrautza-irabiagailua" egitera behartzea. Kirola, oro har, igerileku olinpikoetan egiten da, eta sakonera neurri horiek betetzen dituzte.
Waterpolo txapelketako baloi ofiziala futbol pilota tradizional baten antzekoa da, baloia egiteko erabiltzen den materiala da aldea.
Pilotek 400 gramo (g) masa eta 3,925 newton (n) inguruko pisua dute eta zirkunferentziaren neurria 70 zentimetro ingurukoa da.
Waterpoloan jokatzeko material gutxi behar da. Waterpoloan jolasteko behar diren elementuen artean hauek daude:
Baloia taldekide batetik bestera pasatzeak, atepera iritsi arte, zer esan handia sortzen du atearekin egiten diren ia baloi joko guztietan. Waterpoloko kirolean baloia pasatzeko hainbat modu daude:
Baloia taldekide batetik bestera pasatzeak, atepera iritsi arte, zer esan handia sortzen du atearekin egiten diren ia baloi joko guztietan. Waterpoloko kirolean baloia pasatzeko hainbat modu daude:
Jokalaria oinarrizko posizioan, baloia kontrolpean duela, jaurtiketa zuzendu nahi duen lekurantz biratzen da, jaurtiketa buruaren atzetik, eta jaurtiketa besoa, besaurrea eta eskua pixkanaka luzatuz egiten du.
Baloia goiko edo beheko aldetik hartu eta eskuarekin pronazio bat egiten da, baloia duen jokalariari begira gera dadin, eta besoa luzatuz jaurtitzen da.
Baloia jaurtitzailearen atzean dagoen gune batera pasatzeko balio du, baloia goiko aldetik hartu behar da, suediar pasea bezala, baloia besoa luzatuta atzeraka jaurtitzen da.
Gainerako paseekin dagoen aldea da jokalariak ez duela baloia gelditzen eta jasotzen, baizik eta kontaktu txiki batekin beste kide batengana edo atera bideratzen laguntzen duela.
Baloia taldeko beste kide batengana pasatzeko ekintza, igeri erasokorreko ekintza dinamikoan, zinta estatikoaren eta enborraren bihurduraren bidez, albo-jauzia eginez eskuineko eskuaren kontrako aldera. Baloiari heltzeko eskua kontrako sorbaldarantz zuzentzen da, eta albo-jauziarekin eta bihurdurarekin batera, baloia bere helmugara proiektatzeko moduan dago. Oro har, 6. posizioan dagoen jokalaria da, erasoko edo buiako jokalaria.
Normalean geldirik dauden (posizio estatikoan) eta erasotzen dauden kideen arteko pase azkarra da. Izenak adierazten duen bezala, baloiak behetik eta atzetik heltzen du, eta paseak azkarra izan behar du, jarrera horretan baloia azkar gal baitaiteke.
Parabola itxura hartzen duen jokalari aurkariaren goiko pasea da. Baloia erasotzailearen eskuetatik askatzean, defentsa egiten duen jokalaria ez iristeko moduko altuerara igotzen da, eta, ondoren, erasoan dagoen beste jokalari baten eskuetara jaisten da.
Normalean jokalariak aurkako ate-eremuaren inguruan kokatzen dira arku bat osatuz, gutxi gorabehera zazpi metrotan. Buia (pibotea edo avant-piquet deiturikoa) erasoaren erdigunean kokatzen da, aukako ate-eremutik 2 edo 3 metrora.
Konfigurazio hau behar taktikoen inguruan alda daiteke, hala nola posizio aldaketak egon daitezke jokalarien artean erasoak irauten duen bitartean. Defentsa bat kanporatua izaten denean eta erasotzen duen taldea bestea baina jokalari bat gehiagorekin geratzen denean, posizioak aldatzen dira. Jokaldi ezberdinak existitzen dira kopuru-nagusitasuna aprobetxatzeko, erabilitakoenak “2-4” eta “3-3” izanda. Lehenengo zenbakiak bi metrotan kokatuko diren jokarien kopurua adierazten du, bigarren zenbakiak berriz urrunen dauden jokalarien kopurua adierazten du bost-sei metrotan kokatzen direnak.
Defentsarako posizioak erasoko posizio berdinak dira. Hainbat defentsa mota daude:
Atezainaren funtzio nagusiak golak saihestea, baloiak blokeatzea eta baloia alderatzea dira. Baditu hainbat abantaila jokalariekin alderatuz beti baldin eta bere ate-eremuan (bost metroko marraren barruan) badago:
Arautegiak zelai erditik pasatzea debekatzen dio. Hala ere, bere lana ez da soilik defentsakoa: izan ere, arau orokorrak dionez, erasoan lehenengo pasea eman behar duena da, pase luzeak egiten dituena da kontraerasoetan.
Kokapen oinarrizkoenari "3-3" deitzen zaio, kontrako atearen aurrean bi lerro daudelako. Beste antolamendu bat, talde profesionalek gehien erabiltzen dutena, "arku", "aterki" edo "onddo" izenez ezagutzen da; perimetroko jokalariek arku bat osatzen dute atearen inguruan. Erasoko antolamenduaren beste aukera bat 4-2 edo zulo bikoitza da; zuloa atearen aurreko 2 metroko marran kokatzen den jokalariari deritzo, eta antolamendu horretan bi jokalarik hartzen dute leku hori.
Beste eraso antolamendu bat, hain ohikoa ez bada ere, "c mugimendua" da, batzuetan "garbigailu-erasoa" ezizena duena, non "alde ahularen" perimetroko bi jokalari hegal eta plano baten moduan jartzen diren, alde ahula eskuinarekin jokatzen duten jokalarientzat, atearen eskuineko aldea da. Hegala igerilekuaren albo batean zein bestean kokatzen den jokalaria da, eta planoa, berriz, hegalaren eta ate aurrean kokatzen den jokalariaren artean dagoena. Gainerako lau jokalariek patroi karratu batean egiten dute igeri. Bertan, jokalari batek igeri egiten du atearen aurreko posizio urrunetik eremu hurbilago batera, zuloa, eta gero, “alde indartsuaren” eremura irteten da, alde indartsua aurretik aipatutako alde ahularen aurkako aldea hartzen duen eremua da. Hegala planoaren kokalekura mugitzen da eta planoa atearen aurreko eremura. Alde ahuleko hegalak eta planoak jokoaren erritmoa kontrolatzen dute, eta erdiko aurrelariari paseak egiten saiatzen dira, orduan, aurrelariak tiro egin edo pasa baitezake. Eraso modu hori erabiltzen da, nagusiki, zulo-jokorik ez dagoenean, edo zuloen defentsa gogorregia denean. Sistema honen abantailarik handiena defentsan dagoen jokalariarentzako erasoan dagoenaren estaldura askoz gehiago zailtzen duela da, eta erasoan dagoen taldeari partidaren erritmoa hobeto kontrolatzeko aukera ematen diola jokalariak kokatuta daudenean. Eragozpen nagusia higidura konstante hori oso nekagarria izan daitekeela da, eta hurrengo pasea nora joango den aurreikus daitekeela.
Taldea baloiaz jabetzen denean erasoa hasten da, eta jokoaren helburua aurrera egitea eta gola sartzea da. Jokalariek baloia mugi dezakete, kide bati pasea eginez edo baloia aurretik dutela igeri eginez. Erasotzaile batek besoa erabiltzen badu jokalari defendatzaile bat baztertzeko eta pase edo jaurtiketa baterako lekua egiteko, baloia galduko du erasoan ari den taldeak eta beste taldeari egokituko zaio baloia. Erasotzaile batek 2 metroko marratik aurrera pasatzen bada baloirik gabe, edo baloia 2 metroko arearen barruan egon aurretik, jokoz kanpo dagoela ulertuko da eta baloia defentsako taldearen jabetzara pasatuko da.
Erasoaren gakoa baloia atearen aurrean dagoen erdiko aurrelariari edo zulo-multzoari zehaztasunez pasatzea da. Zelaiko edozein jokalarik pase heze bat bota dezake zulora (pase hezea defentsan ari diren jokalarien irismenetik kanpo doana eta beste jokalariarengana heldu aurretik ura jotzen duena da). Pase lehor bat ere erabil daiteke, ura jotzen ez duena beste jokalariaren eskuetara heldu arte. Kasu honetan, jokalariak baloia zuzenean eskuan hartzen du eta atera botatzen saiatzen da. Pase hori askoz zailagoa da, pasea behar bezala harrapatzen ez bada, litekeena epaileek erasoko falta bat adieraztea delako, baloiaren jabetza aldatzea eragingo duena. Zuloa baloiaz jabetzen saiatzen denean (pase heze baten ondoren), atera botatzen edo defentsan dihardun jokalariari falta bat ateratzen saiatzen da. Falta arin bat adieraziko da, baldin eta defentsan ari den jokalaria ("D zuloa" izenekoa) mugimendua eragozten saiatzen bada zuloak baloia eduki aurretik. Epaileak txilibituaren soinu labur batekin adieraziko du falta, eta esku batekin arau haustearen tokia adieraziko du, eta bestearekin, jaurtiketa librea eman zaion taldearen erasorako bidea. Defentsan ari den taldeak ezin du falta-jaurtitzailea oztopatu jaurtiketa librea egin arte, baina falta jaurtitzaileak ezin du golik sartu falta adierazi ondoren, baloia gutxienez beste jokalari batek ukitu arte. Jaurtitzailea gol bat egiten saiatzen bada, gola ez da markagailura igoko eta defentsako taldeak baloiaren jabetza hartuko du, jaurtiketa 5 metroko marratik kanpo egiten ez bada behintzat.
Defentsan ari den jokalari batek baloirik ez duen erasotzaile bat jaurtiketa libre batean oztopatzen badu, arerioa lotzen edo hondoratzen badu, edo aurpegian ura botatzen baldin badio, defentsako jokalaria jokotik kanpo geratuko da hogei segundoz, eta horri kanporaketa esaten zaio, egoera hau “man up” bezala ezagutzen da. Talde erasotzaileak 4 jokalari jarri ohi ditu 2 metroko lerroan eta 2 jokalari 4 metroko lerroan (4-2), jokalari ireki bati baloia pasatuz jaurtiketa bat egiten saiatu arte. Beste erasoko egitura batzuk 3-3 (hiru erasotzailez osatutako bi lerro) edo arkua (erasotzaileek arku bat egiten dute atearen aurrean eta erasoko jokalari bat "zuloan" kokatzen da atearen aurrean) dira. Bost jokalari defendatzaileak erasotzaileei presioa eginez, jaurtiketak blokeatzen dituzte eta jokalari bat gutxiago duten 20 segundoetan gol bat sartzea eragozten saiatzen dira. Beste atzelariek esku batekin baino ezin dute baloia blokeatu atezainari laguntzeko. Defentsako jokalaria berehala itzul daiteke erasoak gola sartzen badu, edo defentsak baloia berreskuratzen badu hogei segundoak amaitu baino lehen.
Defentsako taldeak baloiaren jabetza berreskuratzeko eta bere atean gol bat saihesteko helburua izango du, defentsako taldea erasoari baloia kentzen edo lapurtzen saiatzen da, edo falta bat egiten, erasoko jokalari batek atera jaurtiketa bat egin ez dezan. Defentsa, erasotzailearen eta atezainaren artean mantentzen saiatzen da.
Gainerako atzelarien laguntza ona izanda ere, erasoak gelditzea oso zaila izan daiteke atezaina atearen erdian geratzen bada. Defendatzeko egiturarik onena arku itxurako lerro bat osatzen duena da. Lerro horrek atearen zutoinak lotzen ditu eta erditik kanporantz zabaltzen da. Baloia eramaten duenaren posizioaren arabera, mugazaina zirkuluerdi horretan jartzen da, atezainarengandik metro batera gutxi gorabehera, erasotzailearen jaurtiketa-angelua murrizteko. Atezainak eskuak erabiltzeari uzten dio ura zapaltzeko, aurkaria atetik 7 bat metrora sartzen denean, eta gorputzaren goiko aldea altxatzen hasten da, arrautza-irabiagailuaren teknika erabiliz, jaurtiketa blokeatzeko prestatzeko. Azkenik, atezaina baloia beherantz blokatzen saiatzen da; hori askotan zaila izaten da, baina erasoko errebote bat eta bigarren jaurtiketa bat eragozten ditu.
Erasotzaile baten aurkako falta egiten duen atezain batek beste taldearen aldeko penaltia eragin dezake. Atezaina ere hogei segundoz bota daiteke, falta larri bat egiten badu. Bost metroko lerroaren barruan, atezainak ukabila itxita jo dezake baloia, zigorrik jaso gabe.
Waterpoloa kontaktu kirola da eta babes ekipamendu eskasa du; bainujantzia eta belarriak babesten dituen txanoak osatzen dute ekipamendu osoa. Beraz, lesioak ohikoak dira. Lesio larri ohikoenak buruari eta sorbaldei eragiten dietenak dira. Buruan eragindakoak ukondoek edo baloiak berak eragin ohi dituzte; sorbaldetako lesioak, berriz, baloia jaurtitzean izaten diren heltze eta bultzaden ondorio izaten dira, edo, besterik gabe, jaurtiketa gogorrak egitean artikulazioen eta muskuluen gehiegizko esfortzu errepikakorraren ondorioz gertatutakoak[1]. Eskuak eta hatzak gune ahulak dira, aurkariak baloia lapurtzen saiatzen direnean edo jokalariek jaurtiketak blokeatzen dizkietenean min hartzeko arriskua dutenak[2]. Beste lesio batzuk ur azpian gertatzen dira, hala nola, hanketan eta izterrondoan; izan ere, ekintza asko ezin dira azaletik ikusi, eta ez dira babes asko erabiltzen jokalariak babesteko.
Eguzki erredurak lesio txikiagoak dira aire zabaleko partidetan. Askotan, jokalariek ez dute eguzki babesik erabiltzen, jokalarien larruazalak, eta, beraz, baloiak, irrist egiten duelako. FINAk eta estatuko gobernu-organo gehienek debekatu egiten dute eguzki babesle ugari erabiltzea kontrako taldeak gorputzari heltzea oztopatzen duelako.
Aire-kameradun waterpoloa beste waterpolo estilo bat da, eta jokalariek, atezainak izan ezik, airez puztutako flotagailu batzuen gainean ibili behar dute ur gainean. Aire kamera baten laguntzarekin flotatzean, jokalariek waterpolo jokalari tradizionalek baino energia gutxiago erabili behar dute, ur gainean mantentzeko ahalegina egin behar ez dutelako. Horri esker, noizbehinkako jokalariek waterpoloaz goza dezakete, ez dituztelako waterpoloak eskatzen duen egokitzapen handiak jasan behar.
Surfpoloa, waterpoloaren beste aldaera bat, surf taulen gainean jokatzen da. Waikikiko (Hawaii) hondartzetan egin zen lehen aldiz 1930eko eta 1940ko hamarkadetan, eta Louis Kahanamoku-ri egozten zaio, Duke Kahanamoku-ren anaiari.
Kanoako poloa edo kayak poloa Erresuma Batuan praktikatzen diren piraguismoko zortzi diziplinetako bat da, bere zaleek "polo" bezala ezagutzen dutena. Poloak arraun trebetasunak eta pilota maneiatzeko trebetasunak uztartzen ditu kontakturako talde joko batean, non taktika eta posizio jokoa banakako kirolarien abiadura eta forma fisikoa bezain garrantzitsuak diren.
Flipp ball [3]kayak poloaren aldaera da, jokalari gazte eta hasiberriek poloaren oinarriak ikas ditzaten erabiltzen dena. Sakonera gutxiko uretan jokatzen da eta igerilekuaren hondoa ukitzeko aukera ematen du. Jokalariek posizioz biratzen dute gol bakoitzaren ondoren.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
