borroka arte modernoa From Wikipedia, the free encyclopedia
Judoa (japonieraz 柔道 jūdō, hitzez hitz hartua «bide samurra» edo «malgutasunaren bidea») japoniar borroka arte bat da, 1882an Jigorō Kanōk sortua, pedagogia fisiko, mental eta moral gisa. Borroka bide tradizionalarekin alderatuta, judoa shin budō bat da, hau da, «borroka arte modernoa», beraren adar bat bilakatu baita borroka kirol eta kirol olinpiko, 1964ko Tokioko Olinpiar Jokoen karietara.
21 urte zituela, borroka arteetako maisuen hiru densho (menkyo edo irakaskuntza baimenen baliokideak) eskuraturik, Jigorō Kanōk bere metodo propioa hartu zuen, «jūdō kodōkan» izendatuta.[1] 1920an, bere artearen filosofia bi goibururen bidez definitu zuen: «Seiryoku zenyo», energiaren erabilera egokia, eta «Jita kyoei», elkarrekiko laguntza eta oparotasuna.
Kanōk borroka arteen eskola zaharretako edozein teknika arriskutsu baztertu zuen, judoa hezkuntza sistema bat bihurtzeko, jarduera fisiko eta moralerako, bere herrialdeko gazteentzat. Aldarazi egin zuen esku biluzizko borroka gerlari eta basati hura (gaur egun jiu-jitsu izenaz ezagutzen dena) etikaren eta autokontrolaren bilaketa nagusi dituen arte bat bihurtzeraino, norberaren nortasuna eta gogo aldarte konstruktibo eta ez-bortitza garatzeko.
Norgehiagokan, judokaren helburu nagusia da aurkaria botatzea, edo lurrera eramatea eta geldiaraztea (kontrol teknikak), edo giltzadurekin eta itotzeekin uztera behartzea. Judoaren arauak eboluzionatu egin dira borroka artearen eta perkusio tekniken sorreratik, eta arma tradizionalak ez daude baimenduta, non eta ez den forma teorikoan (kata); ez dira onartzen ez lehian, ezta praktika librean (randori) ere .
Judoa egiten den lekuari dojo deitzen zaio (道場, dōjō, hitzez hitz «bidea ikasteko lekua»). Judoka[2] izena jasotzen duten kirolariek kotoi indartuko jantzi bat daramate, judogi izenekoa, nahiz jende askok kimono esaten dion, oker, kimono[3] hitzak beste arropa mota bat adierazten baitu japonieraz). Judogia zuria da gehienetan, baina nazioarteko lehiaketetan borrokalarien arteko bereizketa errazteko, bi judoketako batek judogi urdin bat eraman dezake. Judoa oinutsik egiten da, eta judogiaren azpian biluzik gizonezkoetan, edo barrengo kamiseta zuri batekin, emakumezkoetan.
Judokek entrenamenduak eta lehiaketak egiten dituzte lauki formako gainazal lau batean, tatami izenekoa. Tatamia elkarren ondoan jarritako alfonbra multzo batek osatzen du. Hauek dentsitate handiko apar hedatuz eginda daude, horrela erorketak leuntzeko. Hasieran, arroz txirikordatuaren lauza lodi eta trinko bat erabiltzen zen.
.jpg)
Judoaren jatorria Japonian dago, XVII. mendean. Garai hartan, klase militarrak eragina handia zuen eta, ondorioz, herrialdean armarik gabeko borroka jarduera bezala sustatu zen.
Judoa sortu zen momentua berezia izan zen; Japonia garai hartako sistema feudaletik irteten ari zen, mendebaldeko herrialdeak baino ehunka urte geroago. 1853an sinatu zituen lehen laguntasun hitzarmenak Europako herrialde batzuekin eta, pixkanaka-pixkanaka, nazioarteko komertziora hedatzen hasi zen. 1867an botere politiko guztia enperadorearen esku geratu eta feudalismoa desagertu zen; aldaketa politiko horiek guztiek Japoniako modernizazioa ekarri zuten.
Garai modernoan ezagutzen den judoa, Jigorō Kanōk (嘉納 治五郎 Kanō Jigorō) sortu zuen 1882an, kirol praktika garatu eta bultzatzeko xedez, jiu-jitsu izeneko babes sisteman oinarrituta. Kanō konplexio txikiko mutikoa zen gaztetan, eta, fisikoki indartsu sentitzeko, jiu-jitsu ikasten hasi zen. Teknika barneratuta, borroka arte berri bat sortu zuen, non alderdi fisikoa ez baitzen funtsezko elementua.[4]
Judoaren ospea pixkanaka-pixkanaka areagotzen joan zen, izan ere, 1964an, Tokion, gizonezkoen kategoria kirol olinpiko bilakatu zen. Ondoren, Bartzelonako 1992ko Olinpiar Jokoetan emakumezkoen kategoria ere egitarau olinpikoaren parte izatera pasatu zen.
Judoaren helburua da pertsona bere osotasunean lantzea eta, horretarako, bi printzipio nagusi biltzen ditu:
Hortaz, gizartearentzako pertsona hobeak (osasuntsuak, indartsuak, eraginkorrak…) heztea du xede.
Milioika pertsonak praktikatzen dute mundu osoan zehar. Jiu-jitsuak ez bezala, judoak borroka alde batera uzten du eta pertsonaren integritatean oinarritzen da, hau da, judoa heziketa-tresna moduan erabiltzen da.[5]
Judoa izan da nazioarteko onarpena lortu duen lehen japoniar borroka artea.
1948an, Europako Judo Federazioa (European Judo Union, EJU) eratu zen, Europako judo elkarte eta federazio guztien ordezkari gisa. 1951n, Bigarren Mundu Gerraren ondoren antolatu ziren lehen aldiz Europako Judo Txapelketak Parisen.[6]
1951n bertan sortu zen Nazioarteko Judo Federazioa (International Judo Federation, IJF), kirol honen munduko foro gisa.[7] 1956an, Munduko Judo Txapelketak egin ziren Tokion. Judoa 1964ko Tokioko Olinpiar Jokoetan sartu zen, lehenengoz, programa olinpikoan. Japonian hain hedatua zegoenez, herrialde antolatzaileak bultzatzen zuen ekitaldi olinpikoaren barruan sartzea, kirol olinpikoen zerrendan kirol berri bat gehitzeko aukera zeukanez gero. Lau proba antolatu ziren, pisu desberdinetako lau kategoriatan, guztiak gizonezkoentzat, garai hartan emakumezkoen judoa gutxi garatuta baitzegoen oraindik.[8] Lehiaketan, Japoniako judokek urrezko lau dominetatik hiru irabazten zituzten. Japoniaz kanpoko bakarra Anton Geesink herbeheretar judokak irabazi zuen, kategoria librean nagusituta. Garaipen hura garrantzizkoa izan zen, gezurtatu egin baitzituen judoa japoniarren «ehiza barruti pribatu» gisa irudikatzen zuten kritikak. Judoa behin betiko onartu zen 1972an, Municheko Olinpiar Jokoetan.[9]
1976an, emakumezkoen Europako lehen txapelketak egin ziren, eta 1980an, emakumezkoen munduko lehen txapelketak. Olinpiar Jokoei dagokienez, emakumezkoen judoa erakustaldiko kirol gisa ageri zen1988an Seuleko Olinpiar Jokoetan, baina 1992an Bartzelonako Olinpiar Jokoetara iritsi behar izan zen ofizialki programan onartua izateko.[9]
Paralinpiar Jokoetan, judoa 1988an onartua izan zen programa ofizialean.[10]
Mundu zabalean, 2019an, gehien praktikatzen ziren borroka arteetan judoa hirugarrena zen, karatearen eta taekwondoaren ondoren. Kalkuluen arabera, 40 milioi lagunek egiten zuten judoa urte hartan.[5] Judoa gehien hedatua dagoen herrialdeei dagokienez, Frantzian judoa lehen borroka artea zen 2022an, karatearen eta aikidoaren aurrean. Lizentziadun kopuruari dagokionez, Frantziako bosgarren kirola zen 2018an (futbolaren, tenisaren, saskibaloiaren eta ekitazioaren atzetik); 590.000 bat lizentzia zituen, horietatik % 29,2 emakumezkoenak, eta 5.400 klub baino gehiago.[11]
Judoa sortu zuenean,Jigorō Kanōk gorputza eta espiritua hezteko bitarteko bat erauzi nahi izan zuen jiu-jitsutik, «nazio oso baten heziketara egokitua». Horregatik, sorreratik bertatik, judoaren irakaskuntzak bat egin izan du judokari balio moral sendoak ematearekin. Judoaren balio batzuk zuzenean ateratzen dira bushidotik.
Europan, Frantzian zehaztu zen lehenen, 1985ean, Judoaren Kode Morala, Bernard Midanek,[12] gerriko beltzen eskola nazionalaren ohore eta moral kodean oinarrituta,[13] Nitoberen testuaren arauz.[14]
Borrokaldi batean aurkariari ematen zaion begirunea eta konfiantza funtsezkoak dira. Hain zuzen, judoka batek aurkaria erorarazten duenean, hartualdiaren kontrola mantendu behar du, eta hartualdi gehienek aurkaria atxiki behar dute «behar bezala» eror dadin. Bestela, aurkaria larri zauritu daiteke. Besoetako giltzek erraz dislokatu ditzakete aurkariaren artikulazioak. Itotzeak ere oso arriskutsuak izan daitezke, gaizki egiten badira edo gaizki kontrolatzen badira. Alabaina, judoka batek borrokan beste judokarekiko begirunea eta konfiantza erabatekoak dira. Judoan, garrantzitsuagoak dira balio moralak teknika bera baino.
Judoaren praktikan egiten diren etengabeko agurrak dira kirol honetan gailentzen den begirunearen adierazle ikusgarriena.
Japoniarrek ez diote elkarri eskua estutzen kaixo esateko, kontakturik ez izateagatik batez ere higiene kezka batez. Beraz, urrutiko agurra, soina aurrerantz makurtuz, arrunta da Japoniako eguneroko bizitzan, eta, beste horrenbeste, izaera zeremonial bat hartzen du Japoniako borroka arteetan.
Judo borroka bat «rei» agurrarekin hasi eta amaitzen da. Agurrak duintasuna eta barne bakea adierazten ditu, borrokaren aurretik eta ondoren. Arauen begirunea, zuzentasuna eta zintzotasuna ere iragartzen ditu. Judokak astiro eta garrantziz agurtu behar du, agurtzen duenarekiko begirunea agerrarazteko eran. Agurra ahaztu edo edo gaizki egitea oker ulertutako eta azalkeriazko judo baten zeinua da.[15]
Erritual bat dago judoaren praktikan, «etiketa» moduko bat, jokabide zeremonial bat, besteak beste ekintza hauek eskatzen dituena:[16]
Judo saio batean, judokak bikotea agurtzen du, belauniko edo zutik, lan motaren arabera; lurrean egiten bada (ne-waza), agurra belauniko egin behar da.
Judoan agur egiteko bi modu bereizten dira:
Oinarrizko hiru kategoria daude tekniken barruan. Alde batetik, nage-waza (proiekzio-teknika), bestetik, katame-waza (kontrol-teknika) eta azkena, atemi-waza (kolpe-teknika). Judoan teknika ezagunenak lehenengo biak dira.[17]
Atal honetan, judoka batek bestea kolpe baten bidez desorekatzen du eta horrela lurrera bota.
Judoa tatami izeneko tapiz bigun batean burutzen da. Tatamia japonierazko termino bat da eta bere sorreran «tolestua eta pilatua» esan nahi zuen. Japoniako etxeetako elementu bereizgarria da eta, antzina, etxeko gela garrantzitsuen zorua estaltzeko erabiltzen zen. Tradizionalki, lastozkoak ziren, baina gaur egun poliestirenozkoak izan ohi dira. Gehienetan, tatamiak egurrezko zoru baten gainean jartzen dira.
Lehiaketako tatamiak 4 edo 5 zentimetroko lodiera izan ohi du; lodiera horrek erorketak arintzen laguntzen du. Lehiaketako tatamien koloreak askotarikoak dira, baina joko olinpikoetan eta munduko txapelketetan, ohikoenak horia eta urdina dira.
Lehiaketetarako homologatutako judo tatamiak 8 x 8 metro ditu, 2 3 metroko segurtasun-eremuaz gain. Olinpiar jokoetan eta judoko mundialetan, borroka eta segurtasun eremuak Judoko Nazioarteko Federazioak ezarritako neurriak izan behar ditu. Borroka eremuak 8 x 8 metro izan behar du eta, segurtasun eremuak, aldiz, 14 x 14 metro, borroka eremua inguratuz.[18]
Judoan erabiltzen den janzkera berezia da: judogi deitzen den arropa da, praka eta jaka batez osatua dagoena. Horrez gain, obi izeneko gerrikoa erabiltzen da.
Judogia XX. mendea baino lehenago Japonian erabiltzen zen janzkeratik eratorri da. Judogiaren kolorea urdina edo zuria izan daiteke, hala ere, zuria da gehien erabiltzen dena. Kolore urdineko judogiak berau baimenduta dagoen lehiaketetan bakarrik erabil daiteke, eta inoiz katak egiteko. Orokorrean, judogiak kotoizkoak dira.
Esan bezala, judogiaz gain, judokek gerriko bat erabiltzen dute, obi izenekoa. Obiak, jantzia lotzeaz gain, judokaren maila adierazten du. Hau da, judoaren gradu-sistema (kyu eta dan-ak) gerrikoaren kolorearen araberakoa da. Mailaketa progresibo hau Mikonosuke Kawaishi maisuak asmatu zuen Frantzian.
Zinta edo gerrikoaren koloreak pertsonaren ikasketa eta hazte prozesua sinbolizatzen du. Kolorea iluntzen doa, diziplinaren praktika-urteekin batera. Japonian bakarrik kolore zuria, marroia eta beltza erabiltzen dira. Baina mendebaldean, zazpi kolore erabiltzen dira, bakoitzak ikasketa-prozesuaren fase bat adieraziz.
Judoko graduak praktikatzaile bati esleitzen zaizkio, haren maila teknikoa, borrokarako eraginkortasuna, antzinatasuna eta inplikazio maila adieraztearren; gainera, haren ezaugarri moralak ebaluatzeko aukera ematen dute, hau da, judoaren kode morala zorrotzari dagokion heinean. Gutxieneko arauak bete gabe, judoka batek ezin dezake gradurik lortu.
Koloretako gerrikoak Erresuma Batuan asmatu ziren, 1920ko hamarkadaren erdialdean; gero, Mikinosuke Kawaishi adituak eraman zituen Frantziara, eta handik Europara eta mundu guztira. Gerrikoen hurrenkera, behetik goira, hau da: zuria, horia, laranja, berdea, urdina eta marroia . Goi mailako gerrikoak dira: beltza, 1. danetik 5.era; zuri-gorria, 6. danetik 8.era; eta gorria, 9. danetik eta 10.era.
Frantzian, 1990eko hamarkadan, bi koloretako gerrikoak jarri ziren, hastapeneko mailetan (zuri-horia, hori-laranja, laranja-berdea), gazteenak era mailakatuagoan ebaluatzeko eta, nolabait ere, saritzeko. Bi koloreko gerrikoak izan daitezke, gehienetan, luzera guztian bi koloretan banatuta, edo, batzuetan, goragoko kolorearen xingola bertikalak josita, 5 cm-ko tartetan.
Kolorezko gerrikoak (zuritik marroira) kyu izenekoak dira: bederatzigarren kyu zuritik, 1. kyu marroira doazenak..
Gerriko beltzaren azpiko graduak judo diplomatuko irakasle batek bakarrik eman ditzake, gehienetan klub baten barruan egindako ikasketa saioen ondorioz, kontuan hartuta irizpide teknikoak, lehiaketetako emaitzak edo partaidetzak, ikaslearen portaera (judoaren kode moralari lotutakoa), ikaskideekiko jokabidea eta abar.
Jarraian, kyuen eskalan egin daitekeen ibilbidea erakusten da, adinaren arabera, lau urterekin hasitako praktikatzaile batentzat eta aurrera egiteko biderik onena eginda.[19]
| Oinarrizko graduak, 15 urtetik beherakoentzat (kyu) | ||||||||||
| Gradua (kyu) | 10. kyu | 9. kyu | 8. kyu | 7. kyu | 6. kyu | 5. kyu | 4. kyu | 3. kyu | 2. kyu | 1. kyu |
| Izena japonieraz | 九級 Ku-kyū |
九級 Ku-kyū |
八級 Hachi-kyū |
七級 Nana-Kyu edo Shichi-kyū |
六級 Roku-kyū |
五級 Go-kyū |
四級Yon-kyū edo
Shi-kyū |
三級 San-kyū |
二級 Ni-kyū |
一級 Ichi-kyū |
| Kolorea | Zuria | Zuria | Zuri-horia | Horia | Hori-laranja | Laranja | Laranja berdea | Berdea | Urdina | Marroia |
| Irudia |  |
|
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
| Ibilbiderik onena | 3 urte | 5 urte | 6 urte | 7 urte | 8 urte | 9 urte | 10 urte | 11 urte | 12 urte | 14 urte |
Kyuen gainetik, goiko graduak honela izendatzen dira: 1. mailatik 5. danera, gerrikoa beltza da; 6., 7. eta 8. graduan gerriko zuri-gorria erabiltzen da, bi koloreen banda bertikalak txandakatuta (6. danean, zuritik gorrira 20 cm; 7. danean, 15 cm; 8. danean, 10 cm); 9. eta 10. mailetan gerriko gorria.[19]
Iturri batzuen arabera, ba omen dago gerriko berezi bat, gerriko gorriaren gainetik: Judoaren fundatzaile Jigorō Kanōk bakarrik lortu omen zuen, hilondoko ohore gisa, gerriko zuri zabala, 11. eta 12. danak irudikatzen dituena. Alabaina, Nazioarteko Judo Federazioaren arabera, kondaira bat besterik ez da.[20]
| Goi mailako graduak | ||||||||||
| Gradua | 1. dan | 2. dan | 3. dan | 4. dan | 5. dan | 6. dan | 7. dan | 8. dan | 9. dan | 10. dan |
| Izena japonieraz | 初段
Sho-dan |
二段
Ni-dan |
三段
San-dan |
四段
Yon-dan |
五段
Go-dan |
六段
Roku-dan |
七段
Shichi-dan edo Nana-dan |
八段
Hachi-dan |
九段
Kyū-dan |
十段
Jū-dan |
| Gaitasuna | Baieztapen teknikoa | Jakintza teknikoa | Jakintza tekniko gailena | Erreferentea | Dekanoa | |||||
| Gerriko kolorea | Beltza | Beltza | Beltza | Beltza | Beltza | Zuri-gorria | Zuri-gorria | Zuri-gorria | Gorria | Gorria |
| Irudia |  |
|
|
|
|
 |
|
|
 |
|
Judoaren arauak Nazioarteko Judo Federazioak ezartzen ditu. Arauak bilakaera bat izan ohi dute, hau da, aldatzen doaz, kirol gehienetan bezala, eta herrialde guztietan aplikatzen dira, judo federazio bakoitzaren ardurapean. Lehian, borrokalariak adinaren eta pisuaren arabera bereizten dira.
Epaileak jantzi bereizgarri bat eramaten dute, eta eginkizun hauek dituzte:
Borroka eremua lauki bat izan behar da, lehiatzaileen kategoriaren eta lehiaketa motaren arabera, 4-10 m metro bitarteko aldeak dituena. Karratu horren inguruan, segurtasun tarte bat egon behar da, 50 cm-koa. Gainera, bi borroka eremuren artean, 1-4 m bitartekoa tartea utzi behar da, eta 1-3 m bitarteko aldea, tatamiz estalita ez dauden eremuetatik..[18]
Borroka hasi baino lehenago, bi borrokalariek lehen aldiz agurtzen dute tatamia, bertara sartzerakoan, eta, gero, itzuli egiten dira (epaileen atzetik igarota), borroka eremuaren erdian aurrez aurre jartzeko.
Orduan, arbitroaren seinalearen zain egongo dira, besoak aurrera hurbilduz. Orduan, borroka eremua agurtzen dute (agur hori ez da derrigorrezkoa 2004az geroztik lehiaketetan, baina erakustaldietan egin ohi da), eta, gero, borroka hasteko distantziara daudenean, hau da, hiru bat metrora, elkar agurtzen dute, urrats bat egiten dute aurrera, ezkerreko oinaz, eta hajime hasiera seinalearen zain gelditzen dira.
Judo borroka baten helburua da ippon bilatzea, hau da, teknika eraginkor baten ondorioz berehalako garaipena lortzea. Judoan, zutikako borrokan, lau irizpideren arabera adierazten da hori: sorbalda zabalez erortzea, indarrez, abiaduraz eta kontrola galdu gabe. Borrokalari batek bi waza-ari markatzen dituenean (ippon aitortzeko behar den irizpideetako bat falta denean), esaten da waza-ari awasete ippon irabazi duela (waza-ari konbinatua ippon da).
Ippon eman daiteke, baita ere, aurkariak utzi egiten badu borroka, itotze edo okerdura eraginkor baten ondorioz edo 20 segundoz edukitako immobilizazio baten ondorioz. Waza-ari bat ere lor daiteke 10-20 segundoko immobilizazio batekin.
Lehiaketa arauak erregulatzeaz arduratzen den mundu-mailako erakundea Judoko Nazioarteko Federazioa da. Halaber, federazio honek hainbat lehiaketa antolatzen ditu, horien artean Munduko Judo Txapelketa. Judoa gizonezkoen kirol olinpiko gisa ezarri zuten lehen aldiz 1964ko Tokioko Jokoetan, non Anton Geesink holandarrak urrezko domina olinpikoa irabazi zuen, Japoniako Akio Kaminaga garaituz. Emakumezkoen judoa 1988an aurkeztu zen Olinpiadetan, erakustaldi gisa lehenik eta, 1992an, lehiaketa gisa.
Judoa kirol paralinpiko gisa 1988ko Udako Joko Paraolinpikoetan sartu zuten, Seulen.
Judo lehiakorrean bi puntu mota bereiz daitezke:
Balioa duten ekintzetarako puntuazio sistema bat dagoen bezala, judokak egiten dituen akats edo arau-hausteetarako beste bat ere badago:
Gaur egun 7 maila daude, parte hartzaileen pisuaren arabera:
| Gizonezkoak | Emakumezkoak |
|---|---|
| < 60 kg | < 48 kg |
| 60-66 kg | 49-52 kg |
| 67-73 kg | 53-57 kg |
| 74-81 kg | 58-63 kg |
| 82-90 kg | 64-70 kg |
| 91-100 kg | 71-78 kg |
| > 100 kg | > 78 kg |
Judoko lehiaketak garrantziaren arabera sailkatzen ditu Nazioarteko Judo Federazioak. Txapelketa bakoitzean parte hartzaileek lortzen dituzten emaitzen arabera, kategoria bakoitzaren munduko sailkapena ezartzen dira.[21]
Munduko sailkapen orokorrak erabiltzen dira txapelketetan serie buruak izango diren judokak izendatzeko.
| Kontinenteko torneoak | Kontinenteko txapelketak | Grand Prix | Grand Slam | Master | Munduko txapelketa | Olinpiar Jokoak | |
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Irabazlea | 100 | 700 | 700 | 1000 | 1800 | 2000 | 2200 |
| Bigarrena | 70 | 490 | 490 | 700 | 1260 | 1400 | 1540 |
| Hirugarrena | 50 | 350 | 350 | 500 | 900 | 1000 | 1100 |
| Bosgarrena | 36 | 252 | 252 | 360 | 648 | 720 | 792 |
| Zazpigarrena | 26 | 182 | 182 | 260 | 468 | 520 | 572 |
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
