Vaifro aŭ Waiofar (literumita ankaŭ kiel Waifar, Waifer aŭ Waiffre)[1] estis la lasta sendependa Duko de Akvitanio[2] el 745 al 768. Li pace sukcedis sian patron, Hunaldo la 1-a, post tiu lasta eniris en monaĥejo.[3] Li heredis ankaŭ la konflikton kun Pipino la pli juna, reĝo de Frankoj, kaj lia laŭnoma suvereno.[4]
En franca Waïfre, Waïfer aŭ Gaïfier.
Collins 1990, pp. 106–07.
Lewis 1965, p. 30, kiu nomigis lin "inherent opposition of his family to the Carolingians".
- Bachrach, Bernard (1974). "Military Organization in Aquitaine under the Early Carolingians". Speculum 49 (1): 1–33. doi:10.2307/2856549.
- Collins, Roger (1989). The Arab Conquest of Spain, 710–97. Oxford: Oxford University Press. ISBN 0631159231.
- Collins, Roger (1990). The Basques. London: Blackwell.
- Collins, Roger (1992). "The Vaccaei, the Vaceti, and the rise of Vasconia". Law, Culture and Regionalism in Early Medieval Spain. London: Variorum. ISBN 0860783081. Originally published in Studia Historica, VI (Salamanca, 1988).
- Curta, Florin (2006). "Merovingian and Carolingian Gift Giving". Speculum 81 (3): 671–99. doi:10.1017/s0038713400015670.
- Doniol, Henri, ed. (1853). Cartulaire de Brioude [Liber de honoribus sancto Juliano collatis]. Clermont-Ferrand: Thibaud.
- Freising, Otto von (1966). Mierow, Charles Christopher, trans.; Evans, Austin Patterson; Knapp, Charles, eds. The Two Cities: A Chronicle of Universal History to the Year 1146 A.D. New York: Octagon Books.
- Lewis, Archibald Ross (1965). The Development of Southern French and Catalan Society, 718–1050. Austin: University of Texas Press.
- Oman, Charles (1914). The Dark Ages, 476–918. London: Rivingtons.
