Vaifro de Akvitanio

Vaifro aŭ Waiofar (literumita ankaŭ kiel Waifar, Waifer aŭ Waiffre)^[1] estis la lasta sendependa Duko de Akvitanio^[2] el 745 al 768. Li pace sukcedis sian patron, Hunaldo la 1-a, post tiu lasta eniris en monaĥejo.^[3] Li heredis ankaŭ la konflikton kun Pipino la pli juna, reĝo de Frankoj, kaj lia laŭnoma suvereno.^[4]

Notoj

1. En franca Waïfre, Waïfer aŭ Gaïfier.
2. Collins 1990, pp. 106–07.
3. Lewis 1965, pp. 24–25.
4. Lewis 1965, p. 30, kiu nomigis lin "inherent opposition of his family to the Carolingians".

Fontoj

• Bachrach, Bernard (1974). "Military Organization in Aquitaine under the Early Carolingians". Speculum 49 (1): 1–33. doi:10.2307/2856549.
• Collins, Roger (1989). The Arab Conquest of Spain, 710–97. Oxford: Oxford University Press. ISBN 0631159231.
• Collins, Roger (1990). The Basques. London: Blackwell.
• Collins, Roger (1992). "The Vaccaei, the Vaceti, and the rise of Vasconia". Law, Culture and Regionalism in Early Medieval Spain. London: Variorum. ISBN 0860783081. Originally published in Studia Historica, VI (Salamanca, 1988).
• Curta, Florin (2006). "Merovingian and Carolingian Gift Giving". Speculum 81 (3): 671–99. doi:10.1017/s0038713400015670.
• Doniol, Henri, ed. (1853). Cartulaire de Brioude [Liber de honoribus sancto Juliano collatis]. Clermont-Ferrand: Thibaud.
• Freising, Otto von (1966). Mierow, Charles Christopher, trans.; Evans, Austin Patterson; Knapp, Charles, eds. The Two Cities: A Chronicle of Universal History to the Year 1146 A.D. New York: Octagon Books.
• Lewis, Archibald Ross (1965). The Development of Southern French and Catalan Society, 718–1050. Austin: University of Texas Press.
• Oman, Charles (1914). The Dark Ages, 476–918. London: Rivingtons.

PeEnEo: 488614