Soveto de Ministroj de Sovetio

La Konsilio de Ministroj de Sovetunio (ruse Совет министров СССР), foje mallongigita al "Submin" kaj foje nomita la Konsilio de Ministroj, estis la laŭjure registaro de Sovetunio, tiel konsistigante la plenuman povon kaj administran agenton de Sovetunio de 1946 ĝis 1991.

Soveto de Ministroj de Sovetio
soveto
registaro de Sovetio
Komenco	15-a de marto 1946 vd
Fino	1-a de februaro 1991 vd
Antaŭe	Soveto de Popolkomisaroj • Soveto de Popolaj Komisaroj de Sovetio vd
Poste	Cabinet of Ministers vd
Lando(j)	Sovetunio vd
Sidejo	Senata Palaco
Filioj	vd
v • d • r

Dum 1946 la Konsilio de Popolaj Komisaroj estis agnoskita kiel la Konsilio de Ministroj. Sekve, la nomo de la popolkomisaroj estis ŝanĝita al ministroj. La Konsilio eldonis proklamojn kaj direktivojn kiuj estis bazitajn sur kaj laŭ la aplikeblaj leĝoj, kies forto kaj la devo obei ilin validas por ĉiuj respublikoj en Sovetunio. Malgraŭ tio, la plej gravaj decidoj estis faritaj per komunaj anoncoj kun la Centra Komitato de la Komunista Partio de Sovetunio, kiu de facto havis pli da potenco ol la Konsilio de Ministroj. Dum 1991, la Konsilio de Ministroj estis dissolvita, kaj anstataŭigita per la nova "Kabineto de Ministroj", kiu mem estis dissolvita nur kelkajn monatojn poste, kiam Sovetunio kolapsis.

Historio

La Konsilio de Popolaj Komisaroj iĝis la Konsilio de Ministroj dum marto 1946 ^[1]. En tiu tempo la Popolaj Komisaroj iĝis ministerioj ^[2]. La morto de Stalin kaŭzis la komencon de potencrivaleco ene de la sovetia registaro inter la registara aparato administrita fare de Georgij Malenkov kiel Ĉefministro, kaj la partiaparato administrita fare de Nikita Ĥruŝĉov kiel Ĝenerala sekretario (pozicio nomita Unua sekretario inter 1953 ĝis 1966) ^[3]. Malenkov perdis en tiu potencrivaleco, kaj dum 1955 li estis forigita de sia pozicio kiel prezidanto de la Konsilio de Ministroj. Lia posteulo estis Nikolaj Bulganin ^[4], kiu estis demisiita kaj anstataŭigita per Nikita Ĥruŝĉov pro sia subteno al la kontraŭpartia grupo (ruse Антипартийная группа), kiu provis forigi Ĥruŝĉov dum 1957 ^[5].

Post la forigo de Ĥruŝĉov de potenco, la kolektiva gvidado organizita fare de Leonid Breĵnev kaj Aleksej Kosigin okazigis plenon de la Centra Komitato kiu malpermesis al ununura persono okupi la du plej influajn postenojn en la lando: Unua Sekretario (renomita Ĝenerala Sekretario dum 1966) kaj estro de la Konsilio de Ministroj ^[6]. Kosigin, ĉefo de la Konsilio de Ministroj, respondecis pri ekonomia administrado dum Breĵnev, la ĝenerala sekretario, prizorgis aliajn hejmajn aferojn ^[7]. Dum la pli posta periodo de la Breĵnev-epoko, la pozicio de ĉefo de la Konsilio de Ministroj perdis sian prestiĝon kiel la dua plej influa pozicio en Sovetunio al la Prezidanto de la Prezidantaro de la Supera Soveto ^[8]. La demisio de Nikolaj Podgornij kiel ŝtatestro dum 1977 havis la efikon de reduktado de la rolo de Kosigin en la daŭra administrado de registaroperacioj dum Breĵnev fortigis sian kontrolon de la registaraparataro ^[9].

prezidanto	oficperiodo
Josif Stalin	1946-1953
Georgij Malenkov	1953-1955
Nikolaj Bulganin	1955-1958
Nikita Ĥruŝĉov	1958-1964
Aleksej Kosigin	1964-1980
Nikolaj Tiĥonov	1980-1985
Nikolaj Riĵkov	1985-1991

Respondecoj

La Konsilio de Ministroj estis la direktoro de la operacia parto de la registaro [rusia fonto bezonata]. La Konsilio estis formita ĉe komuna kunveno de la "Soveto (Konsilio) de la Unio" kaj la "Soveto (Konsilio) de Nacioj" (la du domoj kiuj konsistigas la Superan Soveton, ĝi estis kunmetita de ĉefministro, pluraj unuaj deputitoj, deputitoj, ministroj, la prezidanto de la ŝtataj komitatoj, kaj la prezidanto Konsilio de Ministroj de la Sovetiaj Respublikoj. La estro de la Konsilio de Ministroj povus ankaŭ rekomendi homojn, kiujn li trovis taŭgaj por esti membroj de la Supera Soveto. La Konsilio de Ministroj finus sian mandaton ĉe la unua renkontiĝo de la nove elektita Supera Soveto [rusia fonto bezonata].

La Konsilio respondecis pri la Supera Soveto kaj en la tempodaŭroj inter la renkontiĝoj de la Supera Soveto, la Konsilio de Ministroj respondecis pri la Prezidantaro de la Supera Soveto kaj la Konsilio regule raportis pri sia laboro al la Supera Soveto [rusia fonto bezonata]. Krome, la Konsilio de Ministroj havis la respondecon traktadi ĉiujn registarajn administrajn devojn ene de la jurisdikcio de Sovetunio kiuj ne estis la respondeco de la Supera Soveto aŭ la Prezidantaro. La Konsilio de Ministroj respondecis pri la jenaj: [rusia fonto bezonata]

• administrado de la nacia ekonomio kaj la socikultura konstruado kaj ĝia evoluo.
• formulado kaj submetado de la kvinjaraj planoj por "ekonomia kaj socia evoluo" al la Supera Soveto kune kun la ŝtatbuĝeto.
• protektado de la interesoj de la ŝtato, de socialisma posedaĵo, publika ordo kaj protekti la rajtojn de sovetiaj civitanoj.
• protektado de nacia sekureco
• formulado de ĝenerala politiko por la sovetiaj armetrupoj kaj decido pri la nombro da civitanoj kiuj devus aliĝi por servo en la fortoj.
• formulado de ĝenerala politiko koncerne sovetiajn eksterajn rilatojn, komercon, ekonomion, teknologion, kaj scienco kaj kulturan kunlaboron de Sovetunio kun eksterlandoj kaj ankaŭ la potencon ratifi aŭ kondamni internaciajn traktatojn subskribitajn fare de Sovetunio.
• kreado de necesaj organizoj ene de la Konsilio de Ministroj koncerne la ekonomion, socikulturan evoluon kaj defendon.

La Konsilio de Ministroj ankaŭ povus doni ordonojn kaj decidojn kaj poste aprobi ilian efektivigon. Ĉiuj organizoj estis postulataj por obei la ordojn kaj decidojn formulitajn fare de la Konsilio de Ministroj [rusia fonto bezonata]. La Konsilio de Ministroj ankaŭ havis la potencon suspendi ĉiujn ordojn eligitajn memstare aŭ registarorganizojn junioraj al ĝi [rusia fonto bezonata]. La konsilio kunordigis kaj direktis la laboron de la membro-respublikoj de Sovetunio, ŝtatkomitatoj, ministerioj, kaj aliaj organizoj subigitaj al ĝi [rusia fonto bezonata]. La aŭtoritato de la Konsilio de Ministroj kaj ĝia Prezidantaro kaj ĝia potenco super junioraj organizoj venas de ĝi kaj estas difinita en la Sovetia Konstitucio [rusia fonto bezonata].

Organizo

Ministrioj

Dum 1946 la Konsilio de Popolaj Komisaroj fariĝis la Konsilio de Ministroj, kaj samtempe la Popolaj Komisaroj kaj la Popolaj Komisaroj fariĝis ministroj kaj ministroj ^[10]. Ministroj estis gravaj al la normala decidprocezo. 73 procentoj de ili estis elektitaj post sia postenperiodo por esti membroj de la Centra Komitato de la Partio ĉe la 25-a Kongreso de la Komunista Partio de Sovetunio.

Komisionoj

La registaraj komisionoj de Sovetunio deviis de la ministerioj en tio ke registarkomisiono respondecis plejparte pri pluraj partoj de la registaro kontraste al unu specifa temo por kiu la ministerio respondecis sole. Tiel, multaj el la faktaj komisionoj havis jurisdikcion super certaj oftaj agadoj aranĝitaj fare de la ministerioj kiel ekzemple esplorado kaj evoluo, normigado, planado, nacia sekureco, eldonado, arkivoj, kaj pli. La diferenco inter ministerio kaj registara komitato povus estinti ambigua, ekzemple en la kazo de la Ŝtata Sekureca Komitato (KGB) ^[11].

Praesidium (Prezidantaro)

La Prezidantaro de la Konsilio de Ministroj estis fondita dum marto 1953 kiel rezulto de la reorganizado de speciala agentejo kiu estis levita dum 1944 por la celo de administrado kaj kunordigado de la registara infrastrukturo de registaraj komisionoj, delegacioj, kaj aliaj institucioj kiuj raportis rekte al la Konsilio de Popolaj Komisaroj.

Dum ĝia ekzisto, la Praesidium de la Konsilio de Ministroj estis mistera institucio. Unuaj Mondaj observantoj sciis malmulton pri la operacioj kaj funkcioj de la praesidium, aŭ eĉ la ofteco de ĝiaj renkontiĝoj. En sovetiaj pamfletoj kaj fare de oficialuloj estis priskribite ke la praesidium estis interna registara korpo. La brita historiisto, Leonard Shaprio, skribis en sia libro "Registaro kaj Politiko de Sovetunio", ke la Prezidantaro funkciis kiel "eneca kabineto" por farado de politikaj decidoj. Historiistoj Huff kaj Feinsud kredis ke devas ekzisti granda interkovro inter la respondecaj kampoj kaj roloj de la Centra Komitato, la Sekretariejo, kaj la Prezidantaro de la Konsilio de Ministroj.

Dum la 1970-aj jaroj, la sovetinstancoj oficiale difinis la respondecojn de la Prezidantaro kaj ĝia membreco. La Konstitucio de Sovetunio (1977) nomumis la Prezidion kiel permanentan korpon de la Konsilio de Ministroj, kiu estis establita por certigi bonan ekonomian gvidadon kaj ankaŭ por trakti aliajn administrajn respondecajn kampojn. Malmulto de publikigitaj dokumentoj donis indicon ke la laboro de la prezidio temis plejparte pri ekonomia planado kaj decidiĝo kaj ankaŭ farado de decidoj kiuj estis malpli gravaj ol la Politburoo de la Komunista Partio de Sovetunio.

Bibliografio

• Churchward, L.G.. (1975) Contemporary Soviet Government. Taylor & Francis. ISBN 978-0-7100-8202-2.

• (1979) How the Soviet Union is Governed. Harvard University Press. ISBN 978-0-674-41030-5.

• Schapiro, Leonard. (1977) The Government and Politics of the Soviet Union. Taylor & Francis. ISBN 978-0-09-131721-8.

Referencoj

1. Huskey, Eugene. Executive Power and Soviet Politics: The Rise and Decline of the Soviet State. M.E. Sharpe. ISBN 978-1-56324-060-7.
2. Legaro de Sovetunio 1946-1952 (ruse). Legislation of the USSR 1946-1952. World and Market Economy - Collection of Articles on Economy, Igor Averin. Alirita 3 October 2010.
3. Brown, Archie. (2009) The Rise & Fall of Communism. Bodley Head, p. 231–233. ISBN 978-0-06-113882-9.
4. Taubman, William. (2003) Khrushchev: The Man and His Era. W.W. Norton & Co.. ISBN 978-0-393-08172-5.
5. Tompson, William J.. (1995) Khrushchev: A Political Life. St. Martin's Press. ISBN 978-0-312-16360-0.
6. Service, Robert. (2009) History of Modern Russia: From Tsarism to the Twenty-first Century. Penguin Books Ltd. ISBN 978-0-14-103797-4.
7. Brown, Archie. (2009) The Rise & Fall of Communism. Bodley Head. ISBN 978-0-06-113882-9.
8. Daniels, Robert Vincent. (1998) Russia's Transformation: Snapshots of a Crumbling System. Rowman & Littlefield. ISBN 978-0-8476-8709-1.
9. Soviet Union: And Then There Was One. Time (3 November 1980). Arkivita el la originalo je November 25, 2010. Alirita 14 February 2011. Arkivigite je 2011-01-20 per la retarkivo Wayback Machine
10. Legaro de Sovetunio 1946–1952 (ruse). Legislation of the USSR 1946–1952. World and Market Economy — Collection of Articles on Economy, Igor Averin. Alirita 3 October 2010.
11. Huskey, Eugene. (1992) Executive Power and Soviet Politics: The Rise and Decline of the Soviet State. M.E. Sharpe. ISBN 978-1-56324-060-7.

Eksteraj ligiloj

• Kategorio Soveto de Ministroj de Sovetio en la Vikimedia Komunejo (Multrimedaj datumoj)

• Sidejo de la Konsilio de Ministroj — persatelita foto

PeEnEo: 834471 LCCN: no93002407 VIAF: 261759297 SUDOC: 095610715