papo de la katolika eklezio From Wikipedia, the free encyclopedia
Pio la 7-a, Giorgio Barnaba Luigi Chiaramonti, (14-a de aŭgusto 1742 - 20-a de aŭgusto 1823) estis papo de la 14-a de marto 1800 ĝis la 20-a de aŭgusto 1823.
| Pio la 7-a | ||
|---|---|---|
| 251-a papo de la katolika eklezio | ||
 | ||
| Naskonomo | Gregorio Barnaba Luigi Chiaramonti | |
| Pontifiko | de 14-a de marto 1800 | |
| ĝis 20-a de aŭgusto 1823 | ||
| Antaŭulo | Pio la 6-a | |
| Sekvanto | Leono la 12-a | |
 | ||
| Persona informo | ||
| Naskiĝo | 14-a de aŭgusto 1742 en Cesena, Italio | |
| Morto | 20-a de aŭgusto 1823 en Romo, Italio | |
| Tombo | Baziliko de Sankta Petro en Romo [#] | |
| Lingvoj | latina lingvo [#] | |
Subskribo  | ||
| Familio | ||
| Patro | Scipione Maria Niccolo Chiaramonti [#] | |
| Patrino | Giovanna Coronata Ghini [#] | |
| [#] | Fonto: Vikidatumoj | |
Ĉiaramonti iĝis benediktano en 1756, iĝis abato en 1775 kaj en 1782 episkopo de Tivoli. En 1785 li iĝis episkopo de Imola kaj kardinalo.
Li volis revivigi la hierarkiajn regulojn severajn. Post kiam li eniris Romon en la 3.7.1800 protektite de aŭstriaj trupoj, li ekigis la reformadon de la falinta ŝtata sistemo tre prudente, sub la konsilado saĝa de la ŝtata sekretario Consalvi. Per la Packontrakto de Lunéville Pio ricevis la plejparton de la Papa ŝtato ree kaj faris kun Franclando konkordaton kio redonis al Romo multajn hegemoniajn rajtojn en la eklezio franca.
Invitite de Napoleono Bonaparte li venis en novembro 1804 Parizon por la unktado kaj la koronado de la imperiestro; konatas ke Napoleono preferis meti mem la kronon surkapen. Li permesis nek la malekfunckion de la t.n. organikajn artikolojn nek la redonon de Romanjo aŭ de la legatujoj. En la 4.4.1895 Pio startigis la revojaĝon al Romo tre nekontente. En majo 1809 Napoleono deklaris en Vieno ke la papo ĉesigis sian suverenecon nereligia. La Papa ŝtato enkorpigitis al la imperiestro franca - sed oni ja lasis al la papo la eklezian potencon.
Ĉar Pio estis protestinta kontraŭ tiaj decidoj kaj ekskomunikis ĉiujn malobeontojn li arestitis en la 6.7. nokte kaj kondukitis kune kun la ŝtata sekretario Pacca al Savona. En 1812 oni cedis al li kiel restadolokon Fontainebleau. Liaj agoj dume restis decaj kaj neŝanceligeblaj. Li rifuzis pompon kaj la de Napoleono ceditajn grandajn monsumojn kaj ne donis al la de Napoleono nomumitaj episkopoj la konfirmon. Li ankaŭ estis kontraŭ la eksedzinigo de la imperiestra edzino Josephine. Post la reveno de Napoleono el Ruslando li perfortis la papon konsenti je konkordato en la 25.1.1813. La papo rezignu je la Papa ŝtato. Ĉar la kontrakto publikigitis far Napoleono pli frue ol promesite la papo, plena de ĉagreno, deklaris en la 24.3. sian konsenton nevalida. Je la komenco de la jaro 1814 li denove liberigitis kaj reportitis al Savona. Dum aplaŭdoj de la popolo li reiris Romon en la 24.5.1914.
Tre lerte Pio kaj Consalvi utiligis la tempajn cirkonstancojn por restarigo de la papa hierarkio. la Viena kongreso garantiis al la episkopo de Romo la regadon de la Papa ŝtato, escepte de Avinjono kaj la Grafujo Venaissin (Vaucluse). Koncerne la internan eklezian politikon la papo sekvis severajn principojn. Li refondigis la ordenon de la Jezuitoj kaj reinstalis la Inkvizicion. En 1816 li kondamnis la bibliajn societojn kaj malpermesis la neaprobitajn tradukojn de la Biblio. Krome li akceptis leĝojn severajn kontraŭ la framasonoj kaj la Carbonari-mafio. Kun diversaj ŝtatoj li faris konkordatojn ricevante ĝenerale tre bonajn kondiĉojn. En la propra ŝtato li ekigis reformadojn kaj engaĝiĝis tre pri la artoj.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
