Insulo Estados (hispane Isla de los Estados, el la nederlanda Stateneiland, nome insulo de la ŝtatoj, sed alude al la historia parlamento de Nederlando, kiu nomiĝis Ĝeneralaj Statoj) estas argentina insulo kuŝa ĉe 29 km ĉe la orienta pinto de la Argentina parto de Fuegio, el kiu ĝi estas separata per la Markolo Le Maire. Ties nomo devenas el la historia nederlanda parlamento, kaj ties origina nederlandlingva nomo estis identa al tiu de la novjorka borough Staten-Insulo.
| Insulo de Estados | ||
|---|---|---|
 Puerto Cook, norda marbordo | ||
| insulo | ||
| Akvejo | Atlantiko | |
| Insularo | Fajrolando | |
| Geografia situo | 54° 49′ S, 64° 17′ U (mapo)-54.816666666667-64.283333333333823 | |
| ||
|
| ||
| Longo | 63 km | |
| Larĝo | 15 km | |
| Areo | 530 km² | |
| Plej alta loko | Montes Bove 823 m | |
| Loĝantaro | 5 Militistaro <1 loĝ./km² | |
| Ĉefa loko | Comandante Luis Piedra Buena (Puerto Parry) | |
 Satelita bildo (Landsat Geocover), kun Fuegio okcidente | ||
La insulo estas administre parto de la argentina provinco Fuegio, kaj de la departamento kaj municipo de Ushuaia. Ĝi estis deklarita "Ekologia, Historia, kaj Turisma Provincia Rezervejo" ("Reserva provincial ecológica, histórica y turística"), kun limigita aliro al veturantoj el Ushuaia. La ununura setlejo estas Puerto Parry, situanta ĉe profunda kaj mallarĝa fjordo ĉe la norda marbordo de la insulo. La navigostacio Puerto Parry, kreita en 1978, estas administrata de maristaro de kvar anoj en 45-taga vico, zorgantaj pri media monitorado konservadisma, ŝipopasoj kaj ankaŭ pri havigo de urĝa helpo.[1]
Historio
La unuaj eŭropanoj en la areo estis Jacob le Maire kaj Willem Schouten la 25an de decembro, 1615, kiu nomis ĝin Lando de la Lordoj de la Ŝtato.
La Lumturo San Juan del Salvamento (Sankta Johano de la Savo) estis inaŭgurita la 25a de majo 1884, de Comodoro Augusto Lasserre, kaj funkciis ĝis Septembro de 1900. La lumturo, plej bone konata kiel Faro del fin del mundo ("Lumturo de la mondofino"), ŝajne estis inspiro al Jules Verne por lia romano Lumturo ĉe la mondfino, publikita en 1905.
Geografio
La insulo estas proksimume 65 km longa de oriento al okcidento kaj 15 km larĝa, kun areo de 534 km². La insulo havas tre malrektan marbordon pro multaj golfetoj. Ties plej alta pinto estas 823 m kaj estas konsiderata la lasta elstaraĵo de la montoĉeno Andoj. Ĝi ricevas ĉirkaŭ 2,000 mm de pluvo jare.
Referencoj
Eksteraj ligiloj
Wikiwand in your browser!
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
