Iktao

Iktao aŭ Iqta‘ (arabe اقطاع) estis islama praktiko de biena impostado kiu iĝis ofta en islama Azio dum la Bujida dinastio. La elstara orientisto Claude Cahen priskribis la Iqta‘ jene:

formo de administra premio, ofte (malprave) tradukita pere de la eŭropa vorto “feŭdo”. La naturo de iḳṭāʿ variis laŭ la tempo kaj la loko, kaj traduko prunteprenita el aliaj sistemoj de institucioj kaj konceptoj servis nur tro ofte por miskonduki okcidentajn historiistojn, kaj sekve, ankaŭ tiujn de Oriento.^[1]

Krom eŭropajn sistemojn, la Muktioj ne havis rajton peri en la persona vivo de paganto ĉar ili restis en sia tero. Krom tio, la Iktaoj ne estis heredaj laŭjure kaj devis esti konfirmitaj de pli alta instanco (Sultano, Reĝo ktp.).

Referencoj

1. Claude Cahen, "Iḳṭā'," EI2, Vol. Tiu mekanismo estis desegnita por kolekti la surpluson el la kamparanoj kaj redistribi ĝin inter la membroj de la reganta klaso. La ŝlosila elemento en tiu mekanismo estis la iqta kiu kombinis la du funkciojn de kolektado kaj distribuado sen tuj endanĝerigi la unuecon de la politika strukturo. La iqta estis la teritoria atribuo kaj ties havanto estis deklarita mukti 3, p. 1088.

Bibliografio

• Cahen, Claude, "Iḳṭā'," Encyclopaedia of Islam, Vol. 3, pp. 1088–1091.
• Cahen, Claude, “L’évolution de l’iqṭāʿ du IXe au XIIIe siècle,” Annales, économies-sociétés-civilisation Vol. 8, (1953), pp. 25–52.
• Duri, A. A., “The Origins of the Iqṭāʿ in Islam,” al-Abḥāṯ Vol. 22 (1969), pp. 3–22.
• Küpeli, Ismail: iqta als "islamischer Feudalismus"? Munich, 2007, ISBN 978-3-638-74966-4

Eksteraj ligiloj

• Encyclopædia Iranica