Fabrizio De André

Fabrizio DE ANDRÉ (Fabricjo DE ANDRE, 18-a de februaro 1940 – 11-a de januaro 1999) estis unu el plej famaj kaj amataj italaj kantaŭtoroj.

Fabrizio De André
Naskonomo	Fabrizio De André
Kromnomo	Faber
Naskiĝo	18-an de februaro 1940 (1940-02-18) en Ĝenovo
Morto	11-an de januaro 1999 (1999-01-11) (58-jaraĝa) en Milano
Edz(in)o	Dori Ghezzi • Enrica Rignon
Deveno	Ĝenovo, Italio
Ĝenroj	kantaŭtoro Popola muziko
Profesio	poeto
Aktivaj jaroj	1961 - 1998
Parencaj temoj	Francesco Guccini
Retejo	Fondazione De André
Persona informo
Naskonomo	Fabrizio Cristiano De André
Mortokialo	Pulma kancero
Tombo	Monumenta tombejo de Staglieno 44.4294682 °N, 8.9478347 °O / 44.4294682; 8.9478347 (mapo)
Lingvoj	itala
Ŝtataneco	Italio (1946–1999) Reĝlando Italio (1940–1946)
Alma mater	Universitato de Ĝenovo
Subskribo
Familio
Patro	Giuseppe De André (en)
Frat(in)o	Mauro De André (en)
Edz(in)o	Dori Ghezzi (en) (1989–1999) Enrica Rignon (1962–1975)
Infanoj	Cristiano De André (en)  ( Enrica Rignon) Luvi De André  ( Dori Ghezzi (en) )
Okupo
Okupo	kantaŭtoro komponisto poeto
TTT
Retejo	http://www.fabriziodeandre.it
v • d • r

	„ Ama e ridi se amor risponde piangi forte se non ti sente dai diamanti non nasce niente dal letame nascono i fior. ”   „ Amu kaj ridu se amo respondas ploru laŭte se ŝi ne aŭdas el diamantoj naskiĝas nenio el sterko naskiĝas la floroj. ” — Fabrizio De André, Via del campo

Biografio

Fabrizio naskiĝis en Ĝenovo en 1940, kaj pasigis la infanaĝon en kamparo, pro faŝisma diktaturo kaj milito. Studento pri juro, li forlasis la universitaton, kiam la fama itala kantistino Mina surdiskigis lian kanzonon, kiu ege sukcesis. Ĝi estas "La kanto pri Manjo" (1964), kies teksto naskiĝis de epizodo por nigra kroniko: malbonŝanca deksesjara junulino, iĝinta stratulino, ĵetita en riveron de krimulo. En siaj verkoj li kantis precipe rakontojn pri flankenpuŝitoj, malriĉuloj, ribeluloj, putinoj. La tekstoj de liaj kanzonoj estas vere poeziaĵoj kaj pro tio ilin oni povas legi en lernejaj antologioj de la itala literaturo. Dum sia kvardekjara muzikagado, Faber (ĝi estis lia kromnomo) faris 15 diskojn, nombro sufiĉe malalta eble ĉar li ege atentis la kvaliton de siaj verkoj.

Li timegis publikon kaj scenejon. Li ekkoncertis nur en 1975, sed li malmulte turneis dum sia kariero. En 1978 kaj en 1979 li faris koncertojn kun la fama itala rokbando PFM. Li dufoje edziĝis kaj havis du gefilojn, ambaŭ muzikistojn: Kristjano kaj Luvi. Kun sia dua edzino, kantistino Dori Ghezzi (Gezi), li travivis dramaĵon en 1979: ili loĝis en bieno en insulo Sardinio, kiam ili estis rabitaj kaj ostaĝintaj dum kvar monatoj. Post la liberigo, Faber faris diskon, kies kovrilo prezentas bildon pri "ruĝhaŭtulo" sur ĉevalo: li volas kompari la kulturon de sardaj paŝtistoj kun tiu de amerikaj "ruĝhaŭtuloj". Dum la proceso al siaj rabistoj, li pardonis ilin: li diris ke ili estas nur krimaj "manlaboristoj", krimantaj ĉar premitaj de riĉa socio, kiun ili ne rajtas atingi.

Faber multe interesiĝis pri kulturoj kaj tradicioj: li verkis kanzonojn en sarda lingvo kaj tutan diskon en ĝenova dialekto: Creuza de ma (Mulvojo de maro) en 1984, kontraŭ ĉiu antaŭvido, havis grandan vendsukceson.

De André tradukis kanzonojn de verkkantistoj, kiujn li amis: Brassens, Cohen, Dylan. En 1971 li eĉ faris diskon (Non al denaro, non all'amore, né al cielo), uzante kaj iom ŝanĝante italan tradukon de naŭ poeziaĵoj de Edgar Lee Masters (el Antologio de Spoon River). La lasta disko estas "Anime salve" (Animoj savitaj) de 1996.

La morto

En la somero de 1998, dum la turneo de lia lasta albumo Anime Salve, kuracistoj malkovris al Fabrizio pulman karcinomon, pro kio haltigis la koncertojn. En la nokto de la 11-a de januaro 1999, je la 02:30, Fabrizio De André mortis en malsanulejo pri tumoroj en Milano, kie estis enhospitaligita pro la gravigo de la malsano. Liaj funebraĵoj okazis en Baziliko de Sankta Maria Ĉielirinta en placo Carignano en Ĝenovo la 13-an de januaro: partoprenis pli ol dekmil personoj. Post la kremacio, okazinta la sekvan tagon, li estis entombigita ĉe la familia tombo en tombejo de Staglieno apud la frato Mauro kaj la gepatroj Giuseppe kaj Luisa Amerio.

„ Io ho avuto per la prima volta il sospetto che quel funerale, di quel tipo, con quell’emozione, con quella partecipazione di tutti non l’avrei mai avuto e a lui l’avrei detto. Gli avrei detto: «Guarda che ho avuto invidia, per la prima volta, di un funerale». ”   „ Mi unuafoje suspektis, ke mi neniam havus tian funebron, tiuspecan, kun tia kortuŝo, kun tioma partopreno de ĉiuj kaj mi dirus tion al li. Mi dirus al li: « Unuafoje mi enviis funebron ». ” — Paolo Villaggio, La storia siamo noi (4-an de januaro 2007)

Diskaro

1967 : Tutto Fabrizio De André -

1967 : Volume I -

1968 : Tutti morimmo a stento -

1968 : Volume III -

1970 : La buona novella -

1971 : Non al denaro, non all'amore né al cielo -

1973 : Storia di un impiegato -

1974 : Canzoni -

1975 : Volume VIII -

1978 : Rimini -

1981 : Fabrizio De André (L'indiano) -

1984 : Creuza de mä -

1990 : Le nuvole'' -

1996 : Anime salve -

En Esperanto

Gianfranco Molle registris lian albumon kun kanzonoj de Faber tradukitaj en Esperanton. La titolo de lia albumo estas La Fiŝkaptisto.

Eksteraj ligiloj

• Fabrizio De André en la Vikimedia Komunejo (Multrimedaj datumoj)
• Kategorio Fabrizio De André en la Vikimedia Komunejo (Multrimedaj datumoj)
• Fabrizio De André en la Vikicitaro (Kolekto de citaĵoj)

• Fabrizio De André ĉe la Projekto por Malferma Katalogo
• Arkivo De André Arkivigite je 2015-01-08 per la retarkivo Wayback Machine
• Fabrizio De André Fondaĵo
• Fabrizio De André - In direzione ostinata e contraria Arkivigite je 2009-01-22 per la retarkivo Wayback Machine dokumenta filmo pri De André

PeEnEo: 188506 GND: 120541874 LCCN: n93032221 VIAF: 133149196499874791881 ISNI: 0000000118714288 SUDOC: 050181637 BNF: 133406477 MBA: 204db5a8-78f1-4078-801f-ae8f456eeb60 ICCU: RAVV027419 BNE: XX1595785