vermoeien

Dutch

Etymology

From ver- +‎ moeien, or moe +‎ ver- -en.

Pronunciation

• IPA^(key): /vərˈmu.i̯ə(n)/, /vɛrˈmu.i̯ə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: ver‧moe‧ien
• Rhymes: -ui̯ən

Verb

vermoeien

1. (transitive) to tire

Conjugation

Conjugation of vermoeien (weak, prefixed)
infinitive	vermoeien
past singular	vermoeide
past participle	vermoeid
infinitive	vermoeien
gerund	vermoeien n
	present tense	past tense
1st person singular	vermoei	vermoeide
2nd person sing. (jij)	vermoeit, vermoei2	vermoeide
2nd person sing. (u)	vermoeit	vermoeide
2nd person sing. (gij)	vermoeit	vermoeide
3rd person singular	vermoeit	vermoeide
plural	vermoeien	vermoeiden
subjunctive sing.1	vermoeie	vermoeide
subjunctive plur.1	vermoeien	vermoeiden
imperative sing.	vermoei
imperative plur.1	vermoeit
participles	vermoeiend	vermoeid
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• doodvermoeiend
• vermoeibaar
• vermoeid
• vermoeienis
• vermoeiing

Descendants

• Afrikaans: vermoei