toebrengen

Dutch

Etymology

From toe +‎ brengen.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈtuˌbrɛŋə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: toe‧bren‧gen

Verb

toebrengen

1. to inflict

   Desondanks konden regelmatig kapers de blokkade omzeilen en schade toebrengen aan de scheepvaart van de Republiek. — Nevertheless, privateers could regularly sail around the blockade and inflict damage to the navigation of the Republic.

Conjugation

Conjugation of toebrengen (weak with past in -cht, separable)
infinitive	toebrengen
past singular	bracht toe
past participle	toegebracht
infinitive	toebrengen
gerund	toebrengen n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	breng toe	bracht toe	toebreng	toebracht
2nd person sing. (jij)	brengt toe, breng toe2	bracht toe	toebrengt	toebracht
2nd person sing. (u)	brengt toe	bracht toe	toebrengt	toebracht
2nd person sing. (gij)	brengt toe	bracht toe	toebrengt	toebracht
3rd person singular	brengt toe	bracht toe	toebrengt	toebracht
plural	brengen toe	brachten toe	toebrengen	toebrachten
subjunctive sing.1	brenge toe	brachte toe	toebrenge	toebrachte
subjunctive plur.1	brengen toe	brachten toe	toebrengen	toebrachten
imperative sing.	breng toe
imperative plur.1	brengt toe
participles	toebrengend	toegebracht
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Anagrams

• brengen toe