rangeren

Dutch

Alternative forms

• rangeeren (archaic)

Etymology

Borrowed from French ranger. The railway sense may derive from German rangieren.^[1]

Pronunciation

• IPA^(key): /ˌrɑnˈʒeː.rə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: ran‧ge‧ren
• Rhymes: -eːrən

Verb

rangeren

1. (transitive, rail transport) to shunt, to marshal [from late 19th c.]
   • 1872, Jérome Alexandre Sillem, “Bibliographisch album”, in De Gids, volume 36, page 348:

     achter mij hoorde ik op korten afstand een schelle fluit, keek om en had juist den tijd om voor een locomotief uit den weg te springen, die daar aan 't rangeeren was van waggons.

     (please add an English translation of this quotation)

2. (transitive, obsolete) to order, to arrange, e.g. in ranks

Conjugation

Conjugation of rangeren (weak)
infinitive	rangeren
past singular	rangeerde
past participle	gerangeerd
infinitive	rangeren
gerund	rangeren n
	present tense	past tense
1st person singular	rangeer	rangeerde
2nd person sing. (jij)	rangeert, rangeer2	rangeerde
2nd person sing. (u)	rangeert	rangeerde
2nd person sing. (gij)	rangeert	rangeerde
3rd person singular	rangeert	rangeerde
plural	rangeren	rangeerden
subjunctive sing.1	rangere	rangeerde
subjunctive plur.1	rangeren	rangeerden
imperative sing.	rangeer
imperative plur.1	rangeert
participles	rangerend	gerangeerd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• rangeerterrein

References

1. Philippa, Marlies, Debrabandere, Frans, Quak, Arend, Schoonheim, Tanneke, van der Sijs, Nicoline (2003–2009) Etymologisch woordenboek van het Nederlands (in Dutch), Amsterdam: Amsterdam University Press