promus
From Wiktionary, the free dictionary
French
Verb
promus
- first/second-person singular past historic of promouvoir
Participle
promus m pl
Anagrams
Latin
Etymology
From prōmō (“I produce”).
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): /ˈproː.mus/, [ˈproːmʊs̠]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): /ˈpro.mus/, [ˈprɔːmus]
Adjective
prōmus (feminine prōma, neuter prōmum); first/second-declension adjective
- of or belonging to giving out, distributing
Declension
First/second-declension adjective.
singular | plural | ||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
nominative | prōmus | prōma | prōmum | prōmī | prōmae | prōma | |
genitive | prōmī | prōmae | prōmī | prōmōrum | prōmārum | prōmōrum | |
dative | prōmō | prōmae | prōmō | prōmīs | |||
accusative | prōmum | prōmam | prōmum | prōmōs | prōmās | prōma | |
ablative | prōmō | prōmā | prōmō | prōmīs | |||
vocative | prōme | prōma | prōmum | prōmī | prōmae | prōma |
Derived terms
- prōmum
Noun
prōmus m (genitive prōmī); second declension
- A distributor of provisions
- A steward, a butler
Declension
Second-declension noun.
References
- “promus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- promus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.