munda

See also: Munda

Chichewa

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈmu.ⁿdá/

Noun

mundá class 3 (plural mindá class 4)

1. a shamba, a garden (a place where one cultivates useful plants, but not big enough to be irrigated)

Faroese

Etymology

From Old Norse munda, from Proto-Germanic *mundōną, from Proto-Indo-European *men(s)dʰh₁- (“to pay attention to, wisdom”).

Verb

munda (third person singular past indicative mundaði, third person plural past indicative mundað, supine mundað)

1. to aim

Conjugation

Conjugation of munda (group v-30)
infinitive	munda
supine	mundað
participle (a6)1	mundandi	mundaður
	present	past
first singular	mundi	mundaði
second singular	mundar	mundaði
third singular	mundar	mundaði
plural	munda	mundaðu
	imperative
singular	munda!
plural	mundið!
1Only the past participle being declined.

Gothic

Romanization

munda

1. Romanization of 𐌼𐌿𐌽𐌳𐌰

Icelandic

Etymology

From Old Norse munda, from Proto-Germanic *mundōną. Compare with Faroese munda, Norwegian Bokmål munda (“to keep time”), Gothic mundon (“to draw attention”). Related to Ancient Greek μᾰνθᾰ́νω (manthánō, “to learn”), Sanskrit मन्धातर् (mandhātar, “pious, wise, person”), Proto-Slavic *mǫ́drъ (“wise”), Lithuanian mandrùs (“cheerful”).^[1]

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈmʏnta/
• Rhymes: -ʏnta

Verb

munda (weak verb, third-person singular past indicative mundaði, supine mundað)

1. (transitive, with dative) to aim at

   Synonym: miða á

Conjugation

infinitive (nafnháttur)		að munda
supine (sagnbót)		mundað
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		mundandi
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég munda	við mundum	present (nútíð)	ég mundi	við mundum
	þú mundar	þið mundið		þú mundir	þið mundið
	hann, hún, það mundar	þeir, þær, þau munda		hann, hún, það mundi	þeir, þær, þau mundi
past (þátíð)	ég mundaði	við munduðum	past (þátíð)	ég mundaði	við munduðum
	þú mundaðir	þið munduðuð		þú mundaðir	þið munduðuð
	hann, hún, það mundaði	þeir, þær, þau munduðu		hann, hún, það mundaði	þeir, þær, þau munduðu
imperative (boðháttur)	munda (þú)	mundið (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	mundaðu	mundiði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

munda — active voice (germynd)

infinitive (nafnháttur)		að mundast
supine (sagnbót)		mundast
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		mundandist ** ** the mediopassive present participle is extremely rare and normally not used; it is never used attributively or predicatively, only for explicatory subclauses
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég mundast	við mundumst	present (nútíð)	ég mundist	við mundumst
	þú mundast	þið mundist		þú mundist	þið mundist
	hann, hún, það mundast	þeir, þær, þau mundast		hann, hún, það mundist	þeir, þær, þau mundist
past (þátíð)	ég mundaðist	við munduðumst	past (þátíð)	ég mundaðist	við munduðumst
	þú mundaðist	þið munduðust		þú mundaðist	þið munduðust
	hann, hún, það mundaðist	þeir, þær, þau munduðust		hann, hún, það mundaðist	þeir, þær, þau munduðust
imperative (boðháttur)	mundast (þú)	mundist (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	mundastu	mundisti *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

mundast — mediopassive voice (miðmynd)

strong declension (sterk beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	mundaður	munduð	mundað		mundaðir	mundaðar	munduð
accusative (þolfall)	mundaðan	mundaða	mundað		mundaða	mundaðar	munduð
dative (þágufall)	munduðum	mundaðri	munduðu		munduðum	munduðum	munduðum
genitive (eignarfall)	mundaðs	mundaðrar	mundaðs		mundaðra	mundaðra	mundaðra
weak declension (veik beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	mundaði	mundaða	mundaða		munduðu	munduðu	munduðu
accusative (þolfall)	mundaða	munduðu	mundaða		munduðu	munduðu	munduðu
dative (þágufall)	mundaða	munduðu	mundaða		munduðu	munduðu	munduðu
genitive (eignarfall)	mundaða	munduðu	mundaða		munduðu	munduðu	munduðu

mundaður — past participle (lýsingarháttur þátíðar)

References

1. Ásgeir Blöndal Magnússon — Íslensk orðsifjabók, 1st edition, 2nd printing (1989). Reykjavík, Orðabók Háskólans, page 640. (Available on Málið.is under the “Eldra mál” tab.)

Latin

Verb

mundā

1. second-person singular present active imperative of mundō

Adjective

munda

1. inflection of mundus:
   1. nominative/vocative singular feminine
   2. nominative/vocative/accusative plural neuter

Adjective

mundā

1. ablative singular feminine of mundus

Salar

Etymology

From Proto-Turkic *bun-ta.

Noun

munda (3rd person possessive [please provide], plural [please provide])

1. here

References

Tenishev, Edhem (1976) “munda”, in Stroj salárskovo jazyká, Moscow

Veps

Etymology

From Proto-Finnic *munidak. Cognates include Finnish munia.

Verb

munda

1. to lay (an egg)

Inflection

Inflection of munda (inflection type 20/oppida)
1st infinitive	munda
present indic.	munib
past indic.	muni
	present indicative	past indicative	imperative
1st singular	munin	munin	—
2nd singular	munid	munid	muni
3rd singular	munib	muni	mungaha
1st plural	munim	munim	mungam
2nd plural	munit	munit	mungat
3rd plural	mundas muniba	muniba	mungaha
sing. conneg.1	muni	munind	muni
plur. conneg.	mungoi	munnugoi	mungoi
	present conditional	past conditional	potential
1st singular	munižin	munnuižin	munnen
2nd singular	munižid	munnuižid	munned
3rd singular	muniži	munnuiži	munneb
1st plural	munižim	munnuižim	munnem
2nd plural	munižit	munnuižit	munnet
3rd plural	munižiba	munnuižiba	munneba
connegative	muniži	munnuiži	munne
non-finite forms
1st infinitive	munda
2nd infinitive		3rd infinitive
inessive	mundes	inessive	munmas
instructive	munden	illative	munmaha
participles		elative	munmaspäi
present active	munii	adessive	munmal
past active	munnu	abessive	munmat
past passive	mundud
1 In imperative: used only in the second-person singular. The plural form is used with other persons.

References

• Zajceva, N. G., Mullonen, M. I. (2007) “нести, нестись”, in Uz’ venä-vepsläine vajehnik / Novyj russko-vepsskij slovarʹ‎, Petrozavodsk: Periodika