donderen

Dutch

Etymology

From Middle Dutch donren, donderen. Equivalent to donder +‎ -en.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈdɔndərə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: don‧de‧ren
• Rhymes: -ɔndərən

Verb

donderen

1. (intransitive, impersonal) to thunder

   In de verte hoor ik het donderen.

   I can hear it thunder in the distance.

2. (intransitive) to make a thunderous sound, especially with one's voice

   'Hou daar nu mee op!', donderde de man.

   'Stop that right now!', thundered the man.

3. (intransitive) to plummet, tumble

   De leerling verloor zijn evenwicht en donderde achterover van zijn stoel.

   The pupil lost his balance and tumbled backwards off his chair.

Conjugation

Conjugation of donderen (weak)
infinitive	donderen
past singular	donderde
past participle	gedonderd
infinitive	donderen
gerund	donderen n
	present tense	past tense
1st person singular	donder	donderde
2nd person sing. (jij)	dondert, donder2	donderde
2nd person sing. (u)	dondert	donderde
2nd person sing. (gij)	dondert	donderde
3rd person singular	dondert	donderde
plural	donderen	donderden
subjunctive sing.1	dondere	donderde
subjunctive plur.1	donderen	donderden
imperative sing.	donder
imperative plur.1	dondert
participles	donderend	gedonderd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• afdonderen
• bedonderen
• denderen
• gedonder
• neerdonderen
• omdonderen
• opdonderen
• overdonderen
• verdonderen
• wegdonderen

Descendants

• Afrikaans: donder
• Negerhollands: donner

Anagrams

• donerend, ordenden, ordenend