afhaken

Dutch

Etymology

From af +‎ haken.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈɑfɦaːkə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: af‧ha‧ken

Verb

afhaken

1. (transitive) to unhook
2. (intransitive) to give up, to pull out (of an arrangement)

Conjugation

Conjugation of afhaken (weak, separable)
infinitive	afhaken
past singular	haakte af
past participle	afgehaakt
infinitive	afhaken
gerund	afhaken n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	haak af	haakte af	afhaak	afhaakte
2nd person sing. (jij)	haakt af, haak af2	haakte af	afhaakt	afhaakte
2nd person sing. (u)	haakt af	haakte af	afhaakt	afhaakte
2nd person sing. (gij)	haakt af	haakte af	afhaakt	afhaakte
3rd person singular	haakt af	haakte af	afhaakt	afhaakte
plural	haken af	haakten af	afhaken	afhaakten
subjunctive sing.1	hake af	haakte af	afhake	afhaakte
subjunctive plur.1	haken af	haakten af	afhaken	afhaakten
imperative sing.	haak af
imperative plur.1	haakt af
participles	afhakend	afgehaakt
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• afhaking

Anagrams

• haken af