Χουάν Αλμπέρτο Σκιαφίνο
Ουρουγουανός ποδοσφαιριστής / From Wikipedia, the free encyclopedia
Ο Χουάν Αλμπέρτο Σκιαφίνο (Juan Alberto Schiaffino, ιταλική προφορά: [skjafˈfiːno] , 28 Ιουλίου 1925 – 13 Νοεμβρίου 2002) ήταν Ουρουγουανός ποδοσφαιριστής που αγωνίστηκε στο μεγαλύτερο διάστημα της καριέρας του ως επιθετικός μέσος. Ένας ιδιαίτερα επιδέξιος και δημιουργικός παίκτης, κατέκτησε το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1950 με την εθνική ομάδα της Ουρουγουάης. Θεωρούμενος ως ο κορυφαίος ποδοσφαιριστής στην ιστορία της λατινοαμερικάνικης χώρας,[1][2][3] και από τους καλύτερους όλων των εποχών,[4][5] ψηφίστηκε 17ος του 20ού αιώνα στις εκλογές της IFFHS και κορυφαίος της χώρας του.[6][7]
Με τη Μίλαν το 1956 | ||||||||||
Προσωπικές πληροφορίες | ||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Πλήρες όνομα | Χουάν Αλμπέρτο Σκιαφίνο Βιγιάνο | |||||||||
Ημερ. γέννησης | 28 Ιουλίου 1925 | |||||||||
Τόπος γέννησης | Μοντεβιδέο, Ουρουγουάη | |||||||||
Ημερ. θανάτου | 13 Νοεμβρίου 2002 (77 ετών) | |||||||||
Τόπος θανάτου | Μοντεβιδέο, Ουρουγουάη | |||||||||
Ύψος | 1,75 μ. | |||||||||
Θέση | Μέσος | |||||||||
Ομάδες νέων | ||||||||||
1942–1943 | Νασιονάλ | |||||||||
Επαγγελματική καριέρα* | ||||||||||
Περίοδος | Ομάδα | Συμμ.† | (Γκ.)† | |||||||
1943–1954 | Πενιαρόλ | 227 | (88) | |||||||
1954–1960 | ΑΚ Μίλαν | 149 | (47) | |||||||
1960–1962 | Ρόμα | 39 | (3) | |||||||
Σύνολο | 415 | (138) | ||||||||
Εθνική ομάδα | ||||||||||
Περίοδος | Ομάδα | Συμμ.† | (Γκ.)† | |||||||
1946–1954 | Ουρουγουάη | 21 | (9) | |||||||
1954–1958 | Ιταλία | 4 | (0) | |||||||
Προπονητική καριέρα | ||||||||||
Περίοδος | Ομάδα | |||||||||
1974–1975 | Ουρουγουάη | |||||||||
1975–1976 | Πενιαρόλ | |||||||||
Τίτλοι
| ||||||||||
* Οι συμμετοχές και τα γκολ στις προηγούμενες ομάδες υπολογίζονται μόνο για τα εγχώρια πρωταθλήματα. † Συμμετοχές (Γκολ). |
Παρά το γεγονός ότι ήταν λεπτός και έμοιαζε με το αντίθετο του ποδοσφαιριστή ως αθλητή, ήταν ένας από τους σπουδαιότερους μέσους - ένας παίκτης με εξαιρετικό έλεγχο της μπάλας, με αίσθηση για την ενδεικτική πάσα, και ένα αριστερό πόδι που σκόραρε πολλές φορές σημαντικά γκολ. Αναμφισβήτητα το πιο σημαντικό ήταν η ισοφάριση του κόντρα στη Βραζιλία στη διοργάνωση του 1950. Συγκλόνισε το πλήθος των 200.000 ατόμων στο νέο τότε Στάδιο Μαρακανά και ώθησε την Ουρουγουάη να συνεχίσει και να κατακτήσει το τρόπαιο. Η συλλογική σταδιοδρομία του ήταν εξίσου επιτυχημένη στη χώρα του με την Πενιαρόλ και στην Ιταλία, όπου αγωνίστηκε με Μίλαν και Ρόμα.[8]