Συνθήκη του Τιλσίτ
From Wikipedia, the free encyclopedia
Με την ονομασία Συνθήκη του Τιλσίτ, ή ορθότερα στον πληθυντικό, Συνθήκες του Τιλσίτ φέρονται οι δύο ιστορικές διμερείς συνθήκες ειρήνης που συνομολογήθηκαν, μετά τη σύναψη ανακωχής (22 Ιουνίου του 1807), μεταξύ Ρωσίας και Γαλλίας, που αποδέχθηκε και η Πρωσία, στην παρόχθια πόλη Τιλσίτ (Σοβιέτσκ), της Πρωσίας, παρά τον ποταμό Νέμαν, τον Ιούλιο του 1807, με χρονική διαφορά μεταξύ τους δύο ημέρες.
Οι συνθήκες αυτές, ως άμεση εξέλιξη μετά τη νικηφόρα για τους Γάλλους μάχη του Φρίντλαντ, κατά την πρωσική εκστρατεία των ναπολεόντειων πολέμων, με την οποία και επήλθε η διάλυση του λεγόμενου Δ΄ Συνασπισμού των ενάντιων χωρών[1], χαρακτηρίστηκαν από τους ιστορικούς ως το αποκορύφωμα της δόξας του Μεγάλου Ναπολέοντα. Οι ημερομηνίες των γεγονότων αποδίδονται τόσο με το παλαιό ημερολόγιο που ίσχυε τότε στη Ρωσία, (και στις χώρες της Βαλκανικής και που συνέχισε να ισχύει για ένα ακόμα αιώνα), όσο και με το νέο ημερολόγιο που ήδη ακολουθούσε η Γαλλία και η Δύση ευρύτερα. Κατά την ιστορία της Ευρώπης επισημότερες ημερομηνίες είναι του νέου ημερολογίου