Στρατηγίς Μαύρου όρους
From Wikipedia, the free encyclopedia
Η Στρατηγίς Μαύρου όρους (Στρατηγίς τὸ Μαῦρον Ὄρος) ήταν διοικητική διαίρεση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, ήταν από τα μικρά σε έκταση αλλά και συνοριακά Θέματα που αποκαλούντο στρατηγίδες.
Περιλάμβανε το Κάστρο του Μαύρου όρους και τα γειτονικά κάστρα, επίσης την πεδιάδα μπροστά στο κάστρο. Σύμφωνα με την Αλεξιάδα ο αυτοκράτορας αργότερα είχε παραχωρήσει στην πεδιάδα εδάφη στους Αρμένιους Ρουπενίδες υποτελείς του Λέων και Θεόδωρο[1]. Το Μαύρον όρος είναι σήμερα γνωστό σαν "Γκαμπάλ αλ Λουκάμ" (Jabal al Lukkam ή Tura Ukama[2]) τα βυζαντινά όρη Αμανού[3] κοντά στο σημερινό Αμμάν της Ιορδανίας[4].
Το κάστρο κατασκευάστηκε από τον αυτοκράτορα Νικηφόρο Φωκά, κάπου ανάμεσα στο 963 και 969, και διόρισε πρώτο διοικητή τον Μιχαήλ Βούρτζη[5].
Η Άννα Κομνηνή την αναφέρει στην Αλεξιάδα σαν στρατηγίς και μία από τις περιοχές που δόθηκαν στον Βαλδουίνο της Βουλώνης με την Συνθήκη της Δεαβόλεως[1]. Βάση αυτού η στρατηγίδα παρέμεινε τμήμα της Βυζαντινής αυτοκρατορίας έως τον 11ο αιώνα που υπογράφηκε η εν λόγω συνθήκη.