Ο Πρόεδρος της Ιταλικής Δημοκρατίας (ιταλικά: Presidente della Repubblica Italiana) είναι ο ανώτατος άρχοντας της Ιταλίας, ο οποίος με το ρόλο του αντιπροσωπεύει την εθνική ενότητα και εγγυάται την τήρηση του ιταλικού συντάγματος. Η προεδρική θητεία διαρκεί επτά έτη, ενώ μπορεί να ανανεωθεί όταν έχει εκλεγεί νέο ιταλικό κοινοβούλιο.[1] Ο σημερινός Πρόεδρος της Ιταλικής Δημοκρατίας είναι ο Σέρτζιο Ματαρέλα, ο οποίος ανέλαβε αρχηγός κράτους στις 3 Φεβρουαρίου 2015. Ο Πρόεδρος της Ιταλίας δεν συμμετέχει στην Κυβέρνηση της Ιταλίας και διαθέτει μικρές και συμβολικές μόνο αρμοδιότητες.
 |
Το λήμμα δεν περιέχει πηγές ή αυτές που περιέχει δεν επαρκούν. |
| Πρόεδρος της Ιταλικής Δημοκρατίας | |
|---|---|
 Έμβλημα του Προέδρου της Ιταλίας | |
| Προσφώνηση | Η Αυτού Εξοχότητα |
| Κατοικία | Παλάτι Κυρηνάλιο |
| Διορισμός από | Ιταλικό Κοινοβούλιο |
| Διάρκεια θητείας | Επτά έτη, ανανεώσιμη υπό προϋποθέσεις |
| Αρχικός κάτοχος | Ενρίκο Ντε Νίκολα |
| Δημιουργία | 1 Ιανουαρίου 1948 |
| Ιστοσελίδα | επίσημη ιστοσελίδα |
Πρόεδροι της Ιταλικής Δημοκρατίας (1946 – σήμερα)
- Κόμματα
Παραδοσιακά, οι πρόεδροι δεν είναι μέλη κανενός πολιτικού κόμματος στη διάρκεια της θητείας τους, ώστε να θεωρηθούν υπεράνω κομματικών συμφερόντων. Τα κόμματα που φαίνονται αφορούν εκείνα στα οποία ο Πρόεδρος ανήκε την περίοδο που είχε αναλάβει καθήκοντα.
| № | Πορτρέτο | Όνομα (Γέννηση-Θάνατος) |
Τόπος γέννησης | Διάρκεια θητείας | Πολιτικό κόμμα την περίοδο των εκλογών |
Εκλογές | ||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 1 | .jpg) |
Ενρίκο ντε Νίκολα (1877–1959) |
Νάπολη | 28 Ιουνίου 1946 ως προσωρινός αρχηγός κράτους 1 Ιανουαρίου 1948 [2] |
12 Μαΐου 1948 | Ιταλικό Φιλελεύθερο Κόμμα | 1946 | |
| 1947 | ||||||||
| Ο ντε Νίκολα ήταν ο 1ος Πρόεδρος της Ιταλίας. Η μοναρχία καταργήθηκε με δημοψήφισμα στις 2 Ιουνίου 1946. Η Συντακτική Συνέλευση εξέλεξε προσωρινό αρχηγό κράτους τον Ντε Νίκολα στις 28 Ιουνίου 1946, με ποσοστό 80% των ψήφων στον πρώτο γύρο της ψηφοφορίας. Στις 25 Ιουνίου 1947 ο Ντε Νίκολα παραιτήθηκε από τη θέση για λόγους υγείας, όμως η Συντακτική Συνέλευση τον επανεξέλεξε πρόεδρο, αναγνωρίζοντας στην πράξη του σημεία ευγένειας και ταπεινότητας. Όταν τέθηκε σε ισχύ το νέο Σύνταγμα, ανέλαβε "Πρόεδρος της Ιταλικής Δημοκρατίας" την 1η Ιανουαρίου 1948. Τελικά αρνήθηκε να είναι υποψήφιος στις επόμενες εκλογές. | ||||||||
| 2 |  |
Λουίτζι Εϊνάουντι (1874–1961) |
Καρού, Κούνεο |
12 Μαΐου 1948 | 11 Μαΐου 1955 | Ιταλικό Φιλελεύθερο Κόμμα | 1948 | |
| Εκλεγείς στις 11 Μαΐου 1948 και στο τέλος της θητείας του έγινε ισόβιος γερουσιαστής (1955). | ||||||||
| 3 |  |
Τζοβάνι Γκρόνκι (1887–1978) |
Ποντεντέρα, Πίζα |
11 Μαΐου 1955 | 11 Μαΐου 1962 | Χριστιανική Δημοκρατία | 1955 | |
| Το 1962 επεχείρησε να διεκδικήσει και 2η θητεία, χωρίς όμως επιτυχία. | ||||||||
| 4 |  |
Αντόνιο Σένι (1891–1972) |
Σάσσαρι | 11 Μαΐου 1962 | 6 Δεκεμβρίου 1964[3] | Χριστιανική Δημοκρατία | 1962 | |
| Ο Σένι εξελέγη πρόεδρος στις 6 Μαΐου 1962. | ||||||||
| 5 |  |
Τζουζέπε Σαραγκάτ (1898–1988) |
Τορίνο | 29 Δεκεμβρίου 1964 | 29 Δεκεμβρίου 1971 | Ιταλικό Δημοκρατικό Σοσιαλιστικό Κόμμα | 1964 | |
| Ήταν ο πρώτος σοσιαλιστής που έγινε πρόεδρος της Ιταλίας. | ||||||||
| 6 |  |
Τζοβάνι Λεόνε (1908–2001) |
Νάπολη | 29 Δεκεμβρίου 1971 | 15 Ιουνίου 1978[4] | Χριστιανική Δημοκρατία | 1971 | |
| Εξελέγη το 1971 με 518 ψήφους επί συνόλου 996. | ||||||||
| 7 | .jpg) |
Σάντρο Περτίνι (1896–1990) |
Στέλλα, Σαβόνα |
9 Ιουλίου 1978 | 29 Ιουνίου 1985[5] | Ιταλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα | 1978 | |
| Ο Περτίνι ήταν ο πρώτος σοσιαλδημοκράτης που εξελέγη πρόεδρος. | ||||||||
| 8 |  |
Φραντσέσκο Κοσίγκα (1928–2010) |
Σάσσαρι | 3 Ιουλίου 1985 | 28 Απριλίου 1992[6] | Χριστιανική Δημοκρατία | 1985 | |
| Μετά την παραίτηση του προέδρου της Γερουσίας το 1985, ο Κοσίγκα εξελέγη πρόεδρος. Ήταν η πρώτη φορά που η προεδρική εκλογή κρίθηκε από τον πρώτο γύρο της ψηφοφορίας. Στις 28 Απριλίου 1992 παραιτήθηκε ο Κοσίγκα, δύο μήνες πριν λήξει η θητεία του. | ||||||||
| 9 |  |
Όσκαρ Λουίτζι Σκάλφαρο (1918–2012) |
Νοβάρα | 28 Μαΐου 1992 | 15 Μαΐου 1999[5] | Χριστιανική Δημοκρατία | 1992 | |
| Ο Σκάλφαρο ήταν ο πρώτος πρόεδρος της Δεύτερης Δημοκρατίας. Εξελέγη στις 25 Μαΐου 1992 και ήταν ο τελευταίος χριστιανοδημοκράτης που εξελέγη πρόεδρος. | ||||||||
| 10 |  |
Κάρλο Ατσέλιο Τσιάμπι (1920–2016) |
Λιβόρνο | 18 Μαΐου 1999 | 15 Μαΐου 2006[5] | Ανεξάρτητος[7] | 1999 | |
| Ο Τσιάμπι εξελέγη με ευρεία πλειοψηφία, από τον πρώτο γύρο. | ||||||||
| 11 |  |
Τζόρτζιο Ναπολιτάνο (1925–2023) |
Νάπολη | 15 Μαΐου 2006 | 14 Ιανουαρίου 2015[8] | Δημοκράτες της Αριστεράς | 2006 | |
| Ανεξάρτητος | 2013 | |||||||
| Ο Ναπολιτάνο ήταν ο μακροβιότερος σε θητεία πρόεδρος στην ιστορία της Ιταλίας. Εξελέγη στις 10 Μαΐου 2006, στον 4ο γύρο της ψηφοφορίας με 543 ψήφους (επί συνόλου των πιθανών 1009). Στην ηλικία των 80, έγινε το πρώτο πρώην μέλος του Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος που έγινε Πρόεδρος της Ιταλίας. Επανεξελέγη στις 20 Απριλίου 2013 στον 6ο γύρο της ψηφοφορίας με 738 ψήφους επί συνόλου 1007 και έγινε ο πρώτος Πρόεδρος της Ιταλικής Δημοκρατίας που επανεξελέγη για 2η θητεία. | ||||||||
| 12 |  |
Σέρτζιο Ματαρέλα (1941–) |
Παλέρμο | 3 Φεβρουαρίου 2015 | Εν ενεργεία | Ανεξάρτητος | 2015 | |
| 2022 | ||||||||
| Ο Ματαρέλα εξελέγη με ευρεία πλειοψηφία 665 ψήφων στον 4ο γύρο. Έγινε ο πρώτος πρόεδρος της Ιταλίας με καταγωγή από τη Σικελία. | ||||||||
Χρονοδιάγραμμα
Παραπομπές
Wikiwand in your browser!
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
