From Wikipedia, the free encyclopedia
Η Πινακοθήκη Ντάλουιτς (Dulwich Picture Gallery), μια από τις πιο αξιόλογες πινακοθήκες έργων τέχνης στην Αγγλία και με συλλογές των πιο διάσημων ζωγράφων της Ευρώπης, βρίσκεται στην περιοχή Ντάλουιτς (Dulwich) στο Νότιο Λονδίνο.
 |
Το λήμμα παραθέτει τις πηγές του αόριστα, χωρίς παραπομπές. |
| Πινακοθήκη Ντάλουιτς | |
|---|---|
| Dulwich Picture Gallery | |
 | |
 | |
 | |
| Είδος | μουσείο τέχνης[1] και independent museum[2] |
| Αρχιτεκτονική | Γεωργιανή αρχιτεκτονική |
| Διεύθυνση | College Road, London SE21 7AD[3] |
| Γεωγραφικές συντεταγμένες | |
| Διοικητική υπαγωγή | London Borough of Southwark και Ντάλουιτς[1] |
| Τοποθεσία | Ντάλουιτς |
| Χώρα | Ηνωμένο Βασίλειο[4][5] |
| Έναρξη κατασκευής | 1811 |
| Ολοκλήρωση | 1817 |
| Αρχιτέκτονας | John Soane |
| Προστασία | διατηρητέο κτίριο Βαθμού 2* (από 1954) |
| Ιστότοπος | |
| Επίσημος ιστότοπος | |
 Πολυμέσα | |
| δεδομένα (π) | |
Η Πινακοθήκη του Κολλεγίου Ντάλουιτς (Dulwich College Picture Gallery) σχεδιάστηκε στα 1811 – 1814 από τον αρχιτέκτονα των χρόνων της Αντιβασιλείας Σερ Τζων Σόαν (Sir John Soane, 1753 – 1837). Εγκαινιάστηκε το 1817. Έπαθε σοβαρές καταστροφές στους βομβαρδισμούς του 1944 και ξανακτίστηκε. Μέχρι που εγκαινιάστηκε η Εθνική Πινακοθήκη του Λονδίνου το 1838, ήταν η μεγαλύτερη αγγλική πινακοθήκη.
Οι συλλογές της Πινακοθήκης περιλαμβάνουν τους 28 πίνακες, κυρίως πορτρέτα, που άφησε στο Κολλέγιο Ντάλουιτς ο μεγάλος σαιξπηρικός ηθοποιός Έντουαρντ Άλλεϋν (Alleyn, 1566 – 1626), που ήταν ο ιδρυτής του κολλεγίου. Περιλαμβάνονται επίσης οι πίνακες που είχε συγκεντρώσει ο έμπορος έργων τέχνης Νόελ Desenfans (1745 – 1807), κατά παραγγελία του τελευταίου βασιλιά της Πολωνίας Στανίσλαου Β΄ (1732 – 1798), ο οποίος ήθελε να δημιουργήσει μια εθνική πινακοθήκη στη χώρα του, που τελικά όμως περιήλθαν στο Κολλέγιο του Ντάλουιτς, μετά το διαμελισμό της Πολωνίας και την παραίτηση του Στανίσλαου.
Ιταλική Σχολή. Πιέρο ντι Κόζιμο (Cosimo, 1462 – 1521): «Νεαρός άντρας»; Πάολο Βερονέζε (Veronese, 1528 – 1588): «Άγιος που ευλογεί Βενετό άρχοντα», Αγκοστίνο Καρράτσι (Carracci, 1557 – 1602): «Ο θάνατος του Αγίου Φραγκίσκου», Αννίμπαλε Καρράτσι (Carracci, 1560 – 1609): «Η ταφή του Χριστού», Γκουίντο Ρένι (Reni, 1575 – 1642): «Ο Άγιος Ιωάννης ο Βαπτιστής διδάσκοντας στην έρημο», Κάρλο Ντόλτσι (Dolci, 1616 – 1686): «Η Αγία Αικατερίνη της Σιένας», Καναλέττο (Canaletto, 1697 – 1768): «Το ανάκτορο των δόγηδων στη Βενετία», Τζιοβάνι Μπατίστα Τιέπολο (Tiepolo, 1696 – 1770): «Άρτεμις», Τζιοβάνι Ντομένικο Τιέπολο (Tiepolo, 1727 – 1804): «Ο Ιωσήφ παίρνει το δακτυλίδι του Φαραώ».
Ολλανδική Σχολή. Πέτερ Νέεφς (Neefs, 1578 – 1656 ή 1661): «Εσωτερικό καθεδρικού ναού», Χέριτ Χορστ (Horst, 1612 – 1652): «Ο Ισαάκ ευλογεί τον Ιακώβ», Ρέμπραντ (Rembrandt, 1605 – 1669): «Κορίτσι στο παράθυρο» και «Ο γιος του καλλιτέχνη Τίτος» Χέραρντ Ντάου (Dou, 1613 – 1675): «Κυρία που παίζει κλαβίχορδο», Γιάκομπ βαν Ράουσντελ (Ruysdael, 1628 – 1682): «Τοπίο με ανεμόμυλους» και «Καταρράκτης», Άλμπερτ Κάυπ (Cuyp, 1620 – 1691): «Ζώα και άνθρωποι κοντά σε ποτάμι με βουνά», Λούντολφ Μπακχάουζεν (Bakhuisen, 1631 – 1708): «Καράβια σε θύελλα», Μάιντερτ Χόμπεμα (Hobbema, 1638 – 1709): «Δασόφυτο τοπίο με νερόμυλο».
Φλαμανδική Σχολή. Πέτερ Πάουλ Ρούμπενς (Rubens, 1577 – 1640): «Αφροδίτη, Άρης και Έρωτας», «Κατερίνα Μάννερς, δούκισσα του Μπάκιγχαμ», «Τοπίο με βοσκό» και «Αγία Βαρβάρα», Άντριεν Μπράουβερ (Brouwer, 1605 – 1638): «Εσωτερικό ταβέρνας», Άντονι βαν Ντάικ (van Dyck, 1599 – 1641): «Σαμψών και Δαλιδά» και «Παναγία και Βρέφος», Ντάβιτ Τένιερς ο Νεότερος (Teniers the Younger, 1610 – 1690): «Χειμωνιάτικη σκηνή».
Ισπανική Σχολή. Βελάσκεθ (Velazquez, 1599 – 1660): «Φίλιππος Δ΄ της Ισπανίας»; Μουρίλο (Murillo, 1617 – 1682): «Ανθοπώλις», «Δύο χωριατόπαιδα» και «Η Παναγία με το ροζάριο».
Γερμανική Σχολή. Άνταμ Ελσχάιμερ (Elsheimer, 1578 – 1610): «Η Σουζάνα και οι πρεσβύτεροι».
Γαλλική Σχολή. Νικολά Πουσέν (Poussin, 1594 – 1665): «Ρινάλντο και Αρμίντα», «Η ανάληψη της Παναγίας», «Η επιστροφή από την Αίγυπτο», «Η ανατροφή του Δία», «Ο θρίαμβος του Δαβίδ» και «Ρωμαϊκός δρόμος», Κλωντ Λορραίν (Lorrain, 1600 – 1682): «Ο Ιακώβ με τον Λάβαν και τις θυγατέρες του», Αντουάν Βατώ (Watteau, 1684 – 1721): «Οι τέρψεις του χορού», Νικολά Λανκρέ (Lancret, 1690 – 1743): «Ποιμενική γιορτή», Κλωντ Ζοζέφ Βερνέ (Vernet, 1714 – 1789): «Ιταλικό τοπίο».
Αγγλική Σχολή. Πήτερ Λέλυ (Lely, 1618 – 1680): «Νύμφες σε μια πηγή», «Ένας νεαρός» και «Κυρία με τα μπλε», Γκόντφρεϋ Κνέλερ (Kneller, 1649 – 1723): «Ο Λόρδος Καρλάιλ και η αδελφή του», Τζωρτζ Νάπτον (Knapton, 1698 – 1778): «Πορτρέτο της Λούσυ Έμπερτον», Τόμας Γκέινσμπορω (Gainsborough, 1727 – 1788): «Η Κυρία Μούντεϋ και τα παιδιά της», «Η Κυρία Σέρινταν και η Κυρία Τίκελ» και «Οι αδελφές Λίνλεϋ», Τζόσουα Ρέυνολντς (Reynolds, 1723 – 1792): «Η Κυρία Σίντονς, ως τραγική μούσα».
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
