Υστεροβυζαντινή περίοδος
From Wikipedia, the free encyclopedia
Η Υστεροβυζαντινή περίοδος ή Περίοδος των Παλαιολόγων είναι μια ιστορική περίοδος της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας που ξεκινά το 1261, όταν η πρωτεύουσα Κωνσταντινούπολη, που ως τότε βρισκόταν υπό την κατοχή των Φράγκων, ανακαταλαμβάνεται από τον Μιχαήλ H΄ Παλαιολόγο. Η περίοδος λήγει με την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Τούρκους το 1453. Η δυναστεία των Παλαιολόγων παραμένει στον θρόνο της αυτοκρατορίας ολόκληρο αυτό το διάστημα, στο οποίο παρατηρείται μια άνθηση και ανανέωση της βυζαντινής τέχνης και φιλοσοφίας με ιδιαίτερο χαρακτηριστικό τη στροφή προς την κλασική αρχαιότητα.
Βασιλεία Ρωμαίων | ||||||
| ||||||
---|---|---|---|---|---|---|
| ||||||
Πρωτεύουσα | Κωνσταντινούπολη | |||||
Γλώσσες | Μεσαιωνική ελληνική | |||||
Θρησκεία | Ορθόδοξος Χριστιανισμός (κυρίαρχη) Καθολικός Χριστιανισμός Σουνιτικό Ισλάμ (μειονότητα) | |||||
Πολίτευμα | Απολυταρχία | |||||
Αυτοκράτορας | ||||||
- | 1261-1282 | Μιχαήλ Η´ (πρώτος) | ||||
- | 1448-1453 | Κωνσταντίνος ΙΑ΄ (τελευταίος) | ||||
Ιστορία | ||||||
- | Ανακατάληψη της Κωνσταντινούπολης από τους Λατίνους | 25 Ιουλίου 1261 | ||||
- | Άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Οθωμανούς |
29 Μαΐου 1453 | ||||
Παρόλο που ήταν μια δύσκολη εποχή και η αυτοκρατορία έδινε αγώνα επιβίωσης, με τα οικονομικά της σε κακή κατάσταση, με εμφυλίους πολέμους και με σταδιακή συρρίκνωση της εδαφικής έκτασής της, η καλλιτεχνική και πνευματική δραστηριότητα παραδόξως γνώρισαν νέα άνθηση[1].