Παιδομάζωμα
From Wikipedia, the free encyclopedia
Το παιδομάζωμα (τουρκικά: devşirme, ντεβσιρμέ) ήταν οθωμανική πρακτική απαγωγής νέων αγοριών, κυρίως χριστιανών των Βαλκανίων, με σκοπό την ανατροφή τους ως στρατιωτών ή τη στελέχωση υπηρεσιών του σουλτάνου. Λεγόταν επίσης και «παιδολόγι» ή «γενιτσαριά».[1] Ήταν κεντρικά οργανωμένη διαδικασία και εμπνευστής του υπήρξε ο Καρά Χαλίλ Πασάς, μεγάλος βεζίρης επί σουλτάνου Μουράτ Α΄ (βασ. 1359-1389)
Ο όρος συναντάται για πρώτη φορά σε έντυπο το 1675, στο βιβλίο "Ιστορίαι παλαιαί ... της περιφήμου πόλεως Αθήνης" του ιερέα Γεωργίου Κονταρή από τα Σέρβια. Χρησιμοποιείται επίσης (ως "παιδιομάζωμα") το 1677 από τον Νεκτάριο Ιεροσολύμων τον Κρήτα.[2]
Μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, ο όρος παιδομάζωμα χρησιμοποιήθηκε από μερίδα των Μέσων Ενημέρωσης, της συντηρητικής βιβλιογραφίας, της πολιτικής και της Δημόσιας Διοίκησης[3] στην Ελλάδα για να χαρακτηρίσει τη Αποστολή παιδιών στις Λαϊκές Δημοκρατίες από τον ΔΣΕ.