Κιαροσκούρο

Το κιαροσκούρο είναι ιταλικός όρος που χρησιμοποιείται στη ζωγραφική ή τη χαρακτική για να περιγραφεί η χρήση έντονων αντιθέσεων μεταξύ φωτεινών και σκοτεινών ή φωτοσκιασμένων σημείων ενός πίνακα. Με την τεχνική του κιαροσκούρο οι μορφές της σύνθεσης δεν οριοθετούνται με κάποιο περίγραμμα, αλλά διακρίνονται μέσα από την αντιπαράθεση των φωτεινών και σκοτεινών επιφανειών.^[1] Συχνά επιχειρείται να ενισχυθεί με αυτό τον τρόπο ο δραματικός χαρακτήρας της σύνθεσης. Ο όρος ταυτίζεται συνήθως με ζωγράφους του 17ου αιώνα, ειδικότερα με τους Καραβατζιστές και τον Ρέμπραντ, ωστόσο ο Λεονάρντο ντα Βίντσι υπήρξε πρωτοπόρος του κιαροσκούρο.^[2]

Καραβάτζιο, Η Κλήση του Αγίου Ματθαίου, 322x340 εκ., περ. 1599-1600, Cappella Contarelli, San Luigi dei Francesi, Ρώμη. Χαρακτηριστικό δείγμα χρήσης κιαροσκούρο. Ο Καραβάτζιο φιλοτέχνησε τις φιγούρες πάνω σε ένα σκοτεινό φόντο, φωτίζοντας τους πρωταγωνιστές της σύνθεσης σε στρατηγικά σημεία.

Παραπομπές

1. Zirpolo, L. H. (2008). Historical Dictionary of Renaissance art, Scarecrow Press, σελ. 95
2. Chilvers, I., Osborne, H., Farr, D. (ed.) (1994) . The Oxford Dictionary of Art, Oxford University Press, 1994, σελ. 103

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

• Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Chiaroscuro στο Wikimedia Commons