Κίνημα για την ανεξαρτησία της Ινδίας

Το κίνημα της Ινδικής Ανεξαρτησίας ήταν μια σειρά δραστηριοτήτων με απώτερο σκοπό να τερματιστεί η βρετανική κυριαρχία στην Ινδία. Το κίνημα αυτό κράτησε συνολικά 90 χρόνια (1857-1947).

Το πρώτο εθνικιστικό επαναστατικό κίνημα εμφανίστηκε στη Βεγγάλη (σημερινή Δυτική Βεγγάλη και Μπανγκλαντές), αλλά αργότερα επεκτάθηκε μέσω του νεοσυσταθέντος τότε Ινδικού Εθνικού Κογκρέσου, με εξέχοντες μετριοπαθείς ηγέτες που επιζητούσαν μόνο το θεμελιώδες δικαίωμά τους στη συμμετοχή των εξετάσεων για τις δημόσιες υπηρεσίες των Βρετανικών Ινδιών, καθώς και περισσότερα, οικονομικής φύσης, δικαιώματα για τους γηγενείς πληθυσμούς. Στις αρχές του 20ού αιώνα παρουσιάστηκε μια πιο ριζοσπαστική προσέγγιση υπέρ της πολιτικής αυτονομίας που αναπτύχθηκε από ηγέτες όπως οι Λαλ, Μπαλ και Παλ, και ο Αουρίμπινtο Γκος και ο Β.Ο. Τσινταμπαράμ Πιλάι. Κατά τα τελευταία στάδια του αγώνα για την αυτονόμηση της Ινδίας, από τη δεκαετία του 1920 και μετά, το Κογκρέσο υιοθέτησε την πολιτική της μη βίας και της πολιτικής ανυπακοής του Μοχάντας Καραμτσάντ (Μαχάτμα) Γκάντι, καθώς και αρκετές άλλες πολιτικές εκστρατείες. Οι εθνικιστές όπως ο Σουμπάς Τσάντρα Μπόσε, ο Μπαγκάτ Σινγκ, ο Μπάγκα Τζατίν, κήρυξαν ένοπλη επανάσταση για να επιτύχουν την ανεξαρτησία. Ποιητές και συγγραφείς όπως οι Σουμπραμάνια Μπαράτι, Ραμπιντρανάθ Ταγκόρ, Μοχάμεντ Ικμπάλ, Τζος Μαλιχαμπάντι, Μοχάμαντ Αλί Τζουχάρ, Μπανκίμ Τσάντρα Τσαντοπάντι και Κάζι Ναζρούλ Ισλάμ χρησιμοποίησαν τη λογοτεχνία, την ποίηση και την ομιλία ως εργαλείο για την πολιτική συνειδητοποίηση. Φεμινίστριες όπως η Σαροτζίνι Ναϊντού και η Μπεκούμ Ροκέγια προώθησαν τη χειραφέτηση των Ινδών γυναικών και τη συμμετοχή τους στην εθνική πολιτική. Ο Μ. Ρ. Αμπεντκάρ υπερασπίστηκε το αίτημα των πιο αδύναμων τμημάτων της ινδικής κοινωνίας στο πλαίσιο του ευρύτερου κινήματος για αυτοδιάθεση. Η περίοδος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου χαρακτηρίστηκε από την κορύφωση των εκστρατειών του Κινήματος "Εγκαταλείψτε την Ινδία του Ινδικού Εθνικού Στρατού με επικεφαλής τον Σουμπάς Τσάντρα Μπόσε, υπό την υποστήριξη της Ιαπωνίας.

Το Ινδικό κίνημα αυτοδιάθεσης ήταν ένα μαζικό κίνημα που περιλάμβανε διάφορα τμήματα της κοινωνίας. Το κίνημα υποβλήθηκε επίσης σε μια διαδικασία διαρκούς ιδεολογικής εξέλιξης.^[1] Αν και η βασική ιδεολογία του κινήματος ήταν αντιαποικιακή, υποστηρίχθηκε από ένα όραμα για ανεξάρτητη καπιταλιστική οικονομική ανάπτυξη σε συνδυασμό με μια κοσμική, δημοκρατική, και φιλελεύθερη πολιτική δομή.^[2] Μετά τη δεκαετία του 1930, το κίνημα υιοθέτησε έναν έντονα σοσιαλιστικό προσανατολισμό. Η δράση αυτών των διαφόρων κινημάτων οδήγησε τελικά στον Ινδικό Νόμο Ανεξαρτησίας του 1947, ο οποίος τερμάτισε τη βρετανική επικυριαρχία στην Ινδία και οδήγησε στη διχοτόμηση της χώρας και τη δημιουργία του Πακιστάν. Η Ινδία παρέμεινε υποτελής του Βρετανικού Στέμματος μέχρι τις 26 Ιανουαρίου 1950, όταν τέθηκε σε ισχύ το Σύνταγμα της Ινδίας, ιδρύοντας τη Δημοκρατία της Ινδίας. Το Πακιστάν παρέμεινε υπό την εξουσία του Ηνωμένου Βασιλείου μέχρι το 1956, όταν υιοθέτησε το πρώτο του δημοκρατικό σύνταγμα. Το 1971, το Ανατολικό Πακιστάν κήρυξε ανεξαρτησία ως Λαϊκή Δημοκρατία του Μπαγκλαντές.

Παραπομπές

1. Chandra και άλλοι 1989
2. Chandra και άλλοι 1989